Tentoonstelling: In the picture

Vincent van Gogh 1887.
Ik kende dit portret niet,
maar vind het erg mooi. 

Gezichten zijn belangrijk, door naar een gezicht te kijken vormen we een oordeel of we iemand aardig vinden, of betrouwbaar of juist helemaal niet. Dit is ook de reden dat portretten ons vaak zo aanspreken. 

Kunstenaars hebben altijd portretten gemaakt, niet alleen van hun opdrachtgevers, maar ook van zichzelf. Zelfs toen de fotografie opkwam en uiteindelijk de selfies, bleven zelfportretten belangrijk omdat kunstenaars met de schilderijen van zichzelf meer informatie kunnen geven, zoals wat ze belangrijk vinden of hoe ze zichzelf zien als kunstenaar.

Beelden ze zichzelf af in hun mooiste kleren, schilderskloffie, of juist als sjofele bohemiens? Zijn ze geschilderd met alle parafernalia van hun beroep, of moet je raden naar wat ze doen voor de kost? Kortom, welke indruk willen ze maken? 

Soms ook wilden de kunstenaars iets duidelijk maken over het leven van de kunstenaar, als iemand die lijdt voor de kunst bijvoorbeeld.

Een portret of een zelfportret geeft dus meer informatie dan je zou denken en het loont de moeite om goed te kijken en te zien wat er onder het portret te zien is. 

In de tentoonstelling In the picture in het Van Gogh museum zijn er tientallen portretten te zien, die een prachtig beeld geven van de kunstenaars eind 19e eeuw, de mensen in de periode dat Vincent van Gogh schilderde. 

Vincent van Gogh maakte veel zelfportretten. Vaak omdat hij zich geen modellen kon veroorloven, maar ook omdat hij dan goed gezichtsuitdrukkingen kon bestuderen. 

Zijn portretten vormen het uitgangspunt van de tentoonstelling, maar er zijn hier zo ontzettend veel mooie schilderijen te zien dat ik mijn ogen heb uitgekeken. 

Wat een diversiteit is hier te zijn en wat een verschillende stijlen. Maar bijna alle portretten zijn ongelofelijk mooi. 

Er zijn portretten die vrienden van elkaar hebben geschilderd, of schilderijen die uit bewondering gemaakt zijn, er zijn zelfportretten van bescheiden kunstenaars, maar ook van kunstenaars die heel zelfbewust staan afgebeeld, trots op wie ze zijn en op wat ze zijn. 

Ik laat jullie hier gewoon een paar voorbeelden zien van portretten die ik schitterend vond. 

Louise Jane Jopling door John Everett Millais.
Je ziet niet dat ze een kunstenares is, want niets herinnert daaraan,
maar haar rustige en zelfbewuste houding valt wel op. 

Pierre-Auguste Renoir door zijn vriend Frédéric Bazille.
Heerlijk, die ontspannen pose

Elin Danielson-Gambogi, 1900
Hoe mooi is dat licht door dat doek dat voor het raam hangt? Prachtig. 

Eugène Delacroix 1840,
een zelfbewuste en knappe man die weet wat hij waard is. 

Berthe Morisot 1885, dit portret zag ik deze zomer in de tentoonstelling in Parijs
en dan vind ik het extra leuk om die hier terug te zien.

Nils Kreuger door Richard Bergen, 1883.
De bohemien kunstenaar ten top, let bijvoorbeeld op dat zelfgedraaide sjekkie!

Er zijn ook nog heel veel andere portretten te zien, van onder andere Paul Cézanne, Charley Toorop, Jan Verkade, Anton Mauve en Thérèse Schwartze, om maar een paar namen te noemen. 

De catalogus is ook schitterend, met alle portretten uit de tentoonstelling op de rechterkant van de bladzijde afgebeeld, met links informatie over de kunstenaars en het schilderij zelf. Een echte aanrader en een prachtig aandenken aan een heel mooie tentoonstelling. 

In the picture is nog tot 24 mei 2020 te zien.