De geboorte van Rome, Anthony Everitt
Zijn er nog boeken
te schrijven die iets nieuws toevoegen aan de al bestaande boeken over de
geschiedenis van Rome? Zeker. In ‘De
geboorte van Rome’ gaat Anthony
Everitt in op de kleine nederzetting bij de Tiber, die uitgroeide tot een
wereldmacht.
De grootste aandacht ligt in dit boek bij de eerste eeuwen van Rome en de manier waarop ze groot zijn geworden. Marius en Sulla krijgen nog een half hoofdstukje, en Caesar een paar bladzijdes en daar stopt Everitt, want dan begint een compleet nieuwe periode.
Romeinse schrijvers als Cicero en Varro hielden zich in hun tijd ook al bezig met de geschiedschrijving van Rome. Teslotte had Rome het heroische nodig dat het verdiende. Voor hen was de geschiedschrijving vooral bedoeld om de grootsheid van Rome te bevestigen.
Anthony Everitt heeft zijn boek verdeeld in drie delen. Hij begint met de legendes die de Romeinen zelf over hun begin vertelden, en kijkt of hier historische bewijzen voor te vinden zijn.
Het tweede deel zijn de verhalen, hierin lopen verhalen en werkelijkheid door elkaar. Hij doorloopt hierin de strijd die de Romeinen voeren om de macht in Italië te verkrijgen, en beschrijft daarna de oorlogen tegen de verschillende vijanden, zoals Phyrrus en vooral Hannibal. Het laatste gedeelte is de geschiedenis, waar ook de meeste historische bronnen over te vinden zijn.
Anthony Everitt heeft zijn boek verdeeld in drie delen. Hij begint met de legendes die de Romeinen zelf over hun begin vertelden, en kijkt of hier historische bewijzen voor te vinden zijn.
Het tweede deel zijn de verhalen, hierin lopen verhalen en werkelijkheid door elkaar. Hij doorloopt hierin de strijd die de Romeinen voeren om de macht in Italië te verkrijgen, en beschrijft daarna de oorlogen tegen de verschillende vijanden, zoals Phyrrus en vooral Hannibal. Het laatste gedeelte is de geschiedenis, waar ook de meeste historische bronnen over te vinden zijn.
De grootste aandacht ligt in dit boek bij de eerste eeuwen van Rome en de manier waarop ze groot zijn geworden. Marius en Sulla krijgen nog een half hoofdstukje, en Caesar een paar bladzijdes en daar stopt Everitt, want dan begint een compleet nieuwe periode.
Anthony Everitt schrijft beeldend en interessant, vol
anekdotes. Leuk is ook dat hij regelmatig zijn mening over gebeurtenissen en
personen laat blijken, zo wordt Hercules in de mythes als niet al te
intelligent neergezet en Cato was volgens Everitt
een hypocriet (heeft hij gelijk in, denk ik).
En passant vertelt Everitt over de positie van de vrouwen, van de slaven, de opvoeding van de kinderen, de politieke carrièreladder en de Romeinse godsdienst. Steeds toetst hij de verhalen die de Romeinen zelf vertelden en opschreven aan de andere historische bronnen, om op deze manier zo dicht mogelijk bij de historische waarheid te komen.
En passant vertelt Everitt over de positie van de vrouwen, van de slaven, de opvoeding van de kinderen, de politieke carrièreladder en de Romeinse godsdienst. Steeds toetst hij de verhalen die de Romeinen zelf vertelden en opschreven aan de andere historische bronnen, om op deze manier zo dicht mogelijk bij de historische waarheid te komen.
‘De geboorte van Rome’ is opnieuw een
interessant verhaal over Rome, een stad die nooit verveelt met een geschiedenis
die nooit verveelt.
Reacties
Een reactie posten