Mio fratello è figlio unico (2007)

Mio fratello è figlio unico is de intrigerende titel van deze Italiaanse film, namelijk; mijn broer is enig kind.

Antonio Benassi wordt door iedereen in de familie Accio, Etter, genoemd. Zijn familie is niet bepaald rijk, vader werkt als arbeider in de fabriek en moeder heeft moeite de eindjes aan elkaar te knopen. Ze wonen in een huis dat op instorten staat. Ze sparen voor een nieuw huis, maar dat kan nog een hele tijd duren.

Het is 1962 en Accio zit op het seminarie, maar komt daar in moeilijkheden door zijn gewoonte lastige vragen te stellen. Als hij thuiskomt blijkt dat er alleen nog plek voor hem is op een bedbank in de gang. Zijn oudere broer Manrico is de lieveling van hun moeder en oudere zus Violetta studeert muziek.
Vader belooft Accio dat als hij gemiddeld een 8 staat, hij naar het gymnasium mag om Latijn te kunnen studeren, maar ondanks de 8 die hij met gemak haalt, mag hij niet studeren maar moet hij landmeter worden. Het excuus van moeder is dat hij een baan nodig heeft om een gezin te kunnen onderhouden. Landmeter worden zorgt voor brood op de plank, Latijn studeren niet.

Violetta en vooral Manrico zijn communisten, en Accio wil zich afzetten tegen zijn familie en vooral tegen zijn oudere broer die hem constant op de huid zit. Gelukkig is daar zijn vriendschap met Mario die marktkoopman, die hem vertelt van het roemrijke verleden van Mussolini en het fascisme. Volgens hem was Mussolini iemand die nam van de rijken en gaf aan de armen, iets dat Accio erg aanspreekt.

In de jaren die volgen is hij trouw fascist, al stelt hij ook hier regelmatig lastige vragen en is hij niet bepaald een meeloper.

Er zijn regelmatig ruzies tussen Accio en zijn broer en zus, maar als Accio hoort dat de fascisten de auto van zijn broer in de fik willen steken, voorkomt hij dat. Het is tenslotte wel de auto van zijn broer. En als zijn zus vraagt of hij haar ex-vriendje een paar klappen wil verkopen doet hij dat ook. Zoals hij zelf zegt; ‘Het is altijd handig een fascist in de familie te hebben, net zoals een arts.’

Ondertussen ploeteren vader en moeder Benassi maar door, met een huis dat meer en meer op instorten staat.

Manrico heeft een vriendinnetje Francesca, en eigenlijk is Accio ook verliefd op haar, ze worden in ieder geval goede vrienden, ondanks hun politieke verschillen. Accio doet zelfs nog even mee aan de communistische kant, maar merkt dat daar net zo veel gekletst wordt als aan de fascistische kant en houdt het een beetje gezien met de politiek.

Manrico gaat uiteindelijk naar het noorden om daar voor de revolutie te zorgen, maar dit loopt niet goed af. Het is dan aan Accio om voor de familie te zorgen en dit doet hij op een heel praktische manier.

Accio (l) en Manrico (r)

Mio fratello è figlio unico is gebaseerd op een roman van Antonio Pennacci. ‘Il fasciocommunista’.
Elio Germano speelt Accio en doet dat heel erg goed, hij weet de driftkop zo neer te zetten dat je zijn keuzes begrijpt en hij niet onsympathiek wordt. Deze film laat een interessante periode uit de Italiaanse geschiedenis zien, hoewel niet alles expliciet wordt aangeduid. Manrico, gespeeld door Riccardo Scamarcio, radicaliseert steeds meer en komt uiteindelijk terecht bij een organisatie die waarschijnlijk de Brigate Rosse is, of iets dat erop lijkt.

De film heeft ontzettende grappige momenten, zoals wanneer Accio bij een communistische uitvoering van Beethoven is waar de Ode aan de Vreugde met tekstkaarten van een communistische tekst wordt voorzien. (Mao, Mao, Mao, Mao Zedong, Lenin, Lenin, Lenin etc)

De meeste Italiaanse films vind ik geweldig, maar dit is zelfs één van mijn favoriete, waar ik elke keer weer van geniet.