Dolende geesten, Charles Palliser

Edward Courtine, een geschiedenisdocent in Cambridge, komt naar het kathedraalstadje Thurchester op uitnodiging van oud studiegenoot en vriend Austin Fickling, die hij al twintig jaar niet gezien heeft. Als hij echter bij zijn oude vriend logeert is die niet erg hartelijk en meerdere malen wordt het verleden op een pijnlijke manier naar voren gebracht.

Ondertussen probeert dr. Courtine een manuscript te vinden uit de 9^e eeuw over het leven van Alfred de Grote, waarvan hij hoopt dat het zijn visie deze koning zal bevestigen, maar waarvan andere geleerden betwijfelen of het wel echt is. Ergens in de bibliotheek van de kathedraal is dit manuscript misschien te vinden, tenminste als men afgaat op een brief uit de 17^e eeuw uit Thurchester waarin er melding wordt gemaakt van een manuscript. 

Terwijl hij zoekt in de bibliotheek, en de verschillende mensen spreekt die te maken hebben met de kathedraal, komt hij erachter dat er in de 17^e eeuw een moord is gepleegd in de kathedraal en dat er nog altijd verschillende meningen over de ware toedracht bestaan. Dan wordt er in de kathedraal een lijk uit de 17^e eeuw gevonden én er wordt een nieuwe moord gepleegd.

Wie heeft meneer Stonex vermoord, welke rol speelde Fickling, wat hebben de gebeurtenissen van de 17^e eeuw met deze nieuwe zaak te maken en hoe zit het eigenlijk met het manuscript?

Charles Palliser heeft met ‘Dolende geesten’ een uiterst gecompliceerd verhaal geschreven. Op knappe wijze weet hij een 19^e eeuws moordverhaal te verweven met een 17^e eeuws moordverhaal en een mysterie over een 9^de eeuws manuscript, en alle lijntjes komen uiteindelijk keurig samen. Het is denk ik geen boek voor iemand die snel in de war raakt met mensen en namen, er staat wel een lijst achterin, maar de hoeveelheid mensen uit verschillende periodes kan toch behoorlijk verwarrend werken.

De sfeer van de 19^e eeuw en het gekonkel van alle kathedraalheren in alle eeuwen wordt goed beschreven. De hoeveelheid personen die worden opgevoerd maakt het soms wat lastig ze uit elkaar te houden, maar sommige beschrijvingen zijn erg leuk en soms bijna Dickensiaans. Voor een historicus is hoofdpersoon Edward Courtine eigenlijk teveel een romanticus, hij wil graag dat bepaalde feiten waar zijn en kijkt af en toe niet verder dan zijn neus lang is. Toch is hij, in zijn pedantheid, wel iemand die probeert het goede te doen en ik vond het ook fijn om te lezen dat het met hem uiteindelijk een stuk beter gaat.

Ik was nu iets minder van het boek onder de indruk dan 14 jaar geleden toen ik het voor het eerst las, maar dat zal vooral komen omdat dit toen het eerste boek was dat ik las waarin zoveel tijden en verhalen door elkaar lopen. Sindsdien heb ik daar meer voorbeelden van gezien, maar ik ben blij dat ik deze weer herlezen heb.