Door het donker

Foto door mij gemaakt, Venetie 2011

Soms heb je het idee dat je je op glad ijs hebt begeven, dat je ergens in bent gestapt zonder dat je goed hebt overzien wat de consequenties kunnen zijn. Een nieuwe baan aannemen valt daaronder, dat kan heel goed uitpakken, maar kan soms enorm tegenvallen. Dan wens je dat je nooit van je oude plek was weggegaan hoewel je ook weet dat die spijt weinig zin heeft. Je kunt nu eenmaal niet terug. En zelfs al zou je terug kunnen, de werkplek zelf is ook veranderd en is niet meer dezelfde als die je achter hebt gelaten, met nieuwe mensen en nieuwe maatregelen.

Soms is het een hobby, een cursus of een opleiding waar je vol goede moed aan bent begonnen, maar die toch tegenvalt. Of omdat de lessen of de cursus gewoon niet interessant zijn, of omdat het volgen van de lessen te zwaar valt. Als een nieuwe richting je geen vreugde brengt, maar alleen maar toevoegt aan de druk en aan het gevoel van narigheid, dan moet je ergens mee stoppen. Dat kan soms heel gemakkelijk, soms heeft het wat meer voeten in de aarde. Zeker als het iets dat je altijd graag had willen doen, maar dat door omstandigheden toch niet lukt.

Zuur is vaak dat je er geld bij in schiet, nog zuurder is dat je vertrouwen in je medemens soms geschokt wordt, als je merkt hoe weinig begrip en medeleven sommige mensen hebben.

Maar hoe naar de afwikkeling ook kan gaan, hoeveel geld je er ook mee kwijtraakt en hoe bitter de nasmaak ook kan zijn, je eigen gezondheid en welbevinden gaan wat mij betreft altijd voor.

De foto die ik bij dit stukje gebruik is een foto die ik vorig jaar in Venetië heb gemaakt. Daar heb je heel smalle steegjes, de ‘calles’.  Sommigen daarvan zijn maar een paar stoeptegels breed, zoals deze ook maar 3 tegels breed is.

Soms moet je even door iets smals en donkers heen voor de situatie weer beter wordt. Die wetenschap maakt het trouwens niet altijd gemakkelijker, maar soms helpt het om het even duidelijk voor je te zien in een foto.