Vissen voeren, Fabio Genovesi

Fiorenzo, het kampioentje en Tiziana, over deze drie mensen gaat de roman ‘Vissen voeren’ van Fabio Genovesi.

Ze wonen in Toscane, in een dorp waar geen toerist ooit komt. Fiorenzo is negentien en hij heeft bij een vuurwerkongeluk zijn rechterhand verloren, waardoor hij een carrière in de wielersport wel kon vergeten.

Zijn vader, eigenaar van een hengelsportwinkel en nog belangrijker; coach van een wielerjeugdploeg, heeft sinds dat ongeluk bijna geen band meer met Fiorenzo. Dat Fiorenzo’s moeder een jaar geleden onverwacht is overleden doet daar ook geen goed aan. Zijn troost haalt hij bij het vissen, iets dat hij ook met één hand goed heeft leren doen, en bij zijn vrienden met wie hij een heavy metal band vormt.

Mirko wordt ‘het kampioentje’ genoemd, omdat hij een groot nieuw talent is in het wielrennen, hij kan iedereen in een wedstrijd achter zich laten. Dit maakt hem niet erg geliefd bij zijn ploeggenoten, maar ook niet bij Fiorenzo, omdat Mirko alle aandacht van Fiorenzo’s vader krijgt. Mirko heeft echter niet om al die aandacht gevraagd, hij kan wel winnen, maar hij heeft er eigenlijk helemaal geen zin meer in.

Tiziana heeft gestudeerd en heeft in het buitenland gewerkt, maar is terug naar haar geboorteplaats gekomen in de hoop dat ze iets kon betekenen. In plaats daarvan runt ze het jeugdcentrum, waar geen jongere ooit komt en waar alleen de bejaarden van het dorp komen om een kaartje te leggen en heeft ze het gevoel dat haar leven tussen haar vingers door glipt.

En als je het goed bekijkt, hebben alle drie de hoofdpersonen dat gevoel, geen van hen heeft grip op de situatie waar ze in zitten, en allemaal willen ze iets anders, iets meer, maar de vraag is of dat zal lukken. Fiorenzo wil succes met zijn band, Mirko wil Fiorenzo’s waardering en Tiziana wil niet vast zitten in de baan en het dorp waar ze nu vast zit.

En als deze drie meer en meer met elkaar te maken krijgen, zie je dat er licht aan de horizon is. Mirko weet door zijn opstellen voor school langzaam door te dringen tot Fiorenzo en ondanks zichzelf leert Fiorenzo Mirko te waarderen. Hij kan hem ook helpen te winnen, door hem eerst te leren te verliezen. Met Taziana krijgt Fiorenzo zijn eerste echte relatie, en krijgt hij weer grond onder de voeten, voor het eerst sinds zijn moeder is overleden. Taziana leert zichzelf niet meer als een mislukking te zien, maar weet de kansen weer op te zoeken.

Verder maken we nog kennis met Fiorenzo’s vader die zelf vol verdriet en teleurstellingen zit en eigenlijk ook niet precies weet hoe hij het moet rooien zonder zijn vrouw. We leren de bejaarden van het dorp kennen die zich organiseren om de veiligheid van het dorp te waarborgen en daarbij zonder dat ze het weten een platform creëren voor Fiorenzo en zijn vrienden van de band, die bekendheid willen.

Ik heb niets met wielrennen en nog minder met de hengelsport, maar voor dit boek maakt dat helemaal niets uit. ‘Vissen voeren’ is een prachtige Italiaanse roman, die ondanks de tragiek van sommige situaties onweerstaanbaar grappig is. Fiorenzo is een goede observator die overal scherp commentaar op levert, de opstellen die Mirko schrijft voor Fiorenzo om te lezen zijn hilarisch, hoewel wat hij beschrijft ook diep triest is. Het geklungel van Fiorenzo en Tiziana is vertederend om te lezen, en tijdens het grinniken door besef je wel dat het in werkelijkheid ook best zo kan gaan. 

Het einde is mooi en hoopgevend; ondanks dat niet alle dromen zijn uitgekomen, is het leven de moeite waard. Fabio Genovesi heeft wat mij betreft met dit boek een klein meesterwerk afgeleverd.

Originele Italiaanse titel: Esche vive
Uitgegeven in 2011
Nederlandse uitgave 2012 door uitgeverij Signatuur
Nederlandse vertaling: Manon Smits en Pieter van der Drift
Bladzijdes: 382