Obsessie, A.S. Byatt

A.S. Byatt kende ik al van een ander werk van haar, ‘The childrens book’, een boek dat ik met moeite heb uitgelezen omdat ik het een heel vervelend verhaal vond worden. Ik wilde de schrijfster nog wel een kans geven en toen ik ‘Obsessie’ voor een paar euro in de kringloopwinkel vond, heb ik die meegenomen.

A.S. Byatt weeft hier twee verhalen door elkaar. Ten eerste dat van de 19^e eeuwse dichter Randolph Henry Ash en dichteres Christabel LaMotte, ten tweede dat van Roland Michell en Maud Bailey, die onderzoek doen naar deze dichters in de jaren ’80 van de 20^e eeuw.

Roland Michell is in de British Library om de papieren van Ash te bekijken, en vindt in een map vol papieren die nog niet eerder zijn bekeken brieven aan een onbekend persoon. Hij neemt de brieven mee en wil erachter komen aan wie de dichter heeft geschreven, omdat de brieven afwijken van zijn gebruikelijke manier van schrijven. 

Via een dagboek van een tijdgenoot met wie Ash veel omging, weet hij erachter te komen dat het gaat om Christabel LaMotte. Tijdens zijn speurtocht komt hij Maud Bailey tegen, die onderzoek doet naar deze dichteres. Samen speuren zij verder en langzaam komen ze achter de relatie die er tussen Ash en LaMotte is geweest. En terwijl academici aan beide kanten van de oceaan achter de papieren en ontdekkingen over deze twee dichters aanzitten, komen Roland en Maud elkaar steeds nader.

Dit is best een aardig gegeven en dit had een mooi boek kunnen zijn. Het begon heel mooi en intrigerend. Maar al snel kwam het probleem opduiken dat ik ook in het andere boek van A.S. Byatt tegenkwam. 

De schrijfster vindt het nodig om het verhaal constant te onderbreken met de gedichten en sprookjes van de twee 19^e eeuwse dichters, hun briefwisseling en allerlei dagboekfragmenten. Zouden deze schrijfsels iets toevoegen aan het verhaal, dan is daar natuurlijk niets op tegen. Maar de gedichten en de verhaaltjes zijn niet erg goed of leuk om te lezen (het is dan ook vrij verwonderlijk dat allerlei academici in dit boek er alles voor over hebben om deze dichters te bestuderen, zo denderend is hun werk niet) en hoewel de brieven en de dagboekfragmenten wel nieuwe inzichten geven en aanwijzingen over wat er is gebeurd, had ik dit liever op een andere manier verwerkt gezien. Af en toe een brief, en niet opeens zestig pagina’s met brieven achter elkaar. Dit haalt de vaart behoorlijk uit het verhaal. Ik heb op een gegeven moment grote gedeeltes hierin overgesprongen.

Voeg daarbij dat in dit boek de jaren ’80 blijkbaar iedereen bezeten is door het feminisme en probeert om in het werk van een 19^e eeuwse dichteres allerlei feministische gedachten te vinden of de gedichten zo te interpreteren dat ze feministisch worden. (wat waren die hardline feministen in de jaren ’80 trouwens vervelende vrouwen zeg, stelletje zeurpieten)

Als derde punt kan ik nog toevoegen dat geen van de personen erg sympathiek was of goed genoeg uit de verf kwam om sympathiek te worden. Ik vond sir George nog het aardigste, die met een geweer gewoon elke idioot die weer kwam zeuren over dode dichters van zijn land af dreigde. Al had ik op een gegeven moment graag gezien dat hij het geweer wat actiever had gebruikt.

Jammer, ik vond dit boek een gemiste kans, maar ik lees liever echte dichters en schrijvers uit de 19^e eeuw, dan de bedachte verzen en verzinsels van mevrouw Byatt in een boek dat vooral roept; ‘Kijk eens hoe erudiet ik ben.’ Ze heeft voor dit boek de Bookerprijs gekregen, dus andere mensen vonden dit wel goed en het is goed mogelijk dat anderen hier wel plezier aan beleven. Ik heb er echter niet van genoten en ik ben blij dat ik er maar een paar euro voor uit heb gegeven, want eerlijk gezegd zou ik het heel jammer vinden als ik hier de volle prijs voor had betaald.