Toevlucht

Mariabeeld in Napels
Mei 2018

Archipel van de hond, Philippe Claudel

In de Middellandse zee ligt een archipel van kleine, bijna onherbergzame eilanden. Van bovenaf lijkt het op een hond, vandaar de naam.

Het leven op de eilanden is hard, net zoals het vulkanische gesteente waar ze uit bestaan. De huizen in de vulkanische rots zijn tot werelderfgoed verklaard, waardoor het niet mogelijk is om ze aan te passen en geriefelijker te maken, om van moderne gemakken als antennes voor televisie en computers maar te zwijgen.

Er woont een handjevol vissers, en verder is er een Burgemeester, een Dokter, een Pastoor en een Onderwijzer en daarmee zijn de gezagsdragers vertegenwoordigd.

De Pastoor is grotendeels van zijn geloof gevallen en bekommert zich vooral om zijn bijen. Zijn preek tijdens de Mis is een combinatie van mededelingen, herinneringen aan zijn tijd op het seminarie en verhalen over zijn bijenkasten.

De Dokter heeft ook niet zoveel te doen. De meeste vissers zijn gewend om kleine dingen gewoon zelf op te lossen en voor de grote zaken heeft de Dokter maar heel beperkte behandelmogelijkheden.

De Burgemeester maakt zich vooral druk om een groot bedrijf dat op het eiland een Thermen wil bouwen, voor mensen die baat hebben (of menen te hebben) bij de geneeskrachtige dampen van de vulkaan. Dit project zou werkgelegenheid naar het eiland brengen en een nieuwe toekomst. Want iedereen weet eigenlijk wel dat het een aflopende zaak is op het eiland en dat men zich wanhopig aan de rotsen vastklampt om niet te verdrinken.

En dan is er nog de Onderwijzer, die het handjevol kinderen les geeft. Zijn grote probleem is dat hij niet van het eiland komt, en dus altijd de buitenstaander is. Iemand die je nooit helemaal kunt vertrouwen.

Op een ochtend wordt er een verschrikkelijke ontdekking gedaan. Aan het strand zijn drie lijken aangespoeld. Geen vissers van het eiland, geen bekenden waar je om moet rouwen en waar je medelijden met de familie moet hebben.

Drie onbekenden zijn aangespoeld, drie zwarte mannen uit Afrika, die de overtocht hebben gewaagd in wrakke boten en daarvoor met hun leven hebben betaald.

Om het Consortium dat de Thermen wil bouwen niet af te schrikken en daarmee de toekomst van het eiland in gevaar te brengen, wordt het besluit genomen om de drie lichamen te laten verdwijnen in één van de diepe putten in de bergen. Op die manier weet niemand iets en kan iedere betrokkene doen alsof er niets gebeurd is.

Maar de Onderwijzer kan het niet loslaten. Hij wil weten waar de mannen in het water terecht zijn gekomen en met welke stroming ze daar aan land zijn gekomen. Precies het gedrag dat je van een stomme buitenstaander kunt verwachten. Iemand die geen loyaliteit kent en niet weet wat er nu wel en niet belangrijk is. De andere samenzweerders zien het met lede ogen aan en wachten gespannen af hoe ver de Onderwijzer zal gaan.

De bevindingen van de Onderwijzer en de komst van een Commissaris zetten gebeurtenissen in gang die niemand meer kan stoppen, maar waarbij duidelijk is dat het eiland verdoemd is.

Het is geen wonder dat Philippe Claudel één van mijn favoriete schrijvers is. De manier waarop hij mensen en hun motieven weet neer te zetten is zo ontzettend mooi. Ook in dit boek laat hij de situaties zien en hoe de mensen erop reageren. En hoewel ze zichzelf vertellen dat ze handelen uit nobele motieven, weten wij dat er lafheid en angst onder zit. En dat weten ze natuurlijk zelf ook.

Maar het slechtste weten van de mensen wil nog niet zeggen dat je hen veroordeelt, want ergens begrijp je het ook wel weer. Het is menselijk gedrag. Weliswaar gedrag op zijn slechtst, maar menselijk desalniettemin.

Om in zo'n kleine gemeenschap te kunnen overleven, waar het leven hard en ongewis is, moeten de rangen gesloten zijn en zijn er sociale mores waar je je aan moet houden. Dan is loyaliteit aan de eigen groep het belangrijkste. Het is gemakkelijker iets slechts te geloven van mensen die er toch al niet bij hoorden, dan toe te geven dat iemand uit je eigen gelederen een misdadiger is. Het is beter je af te keren van de vreemde, dan van je naaste die op jou lijkt.

Vreemdelingen die inbreuk maken op het gewone leven spelen een belangrijke rol. Het zijn aangespoelde vreemdelingen waar toch niemand om geeft en waar het dus niet nodig is om ze als mensen te zien.

Maar het is ook de vreemdeling die er niet bij hoort en als enige het aandurft om vragen te stellen en op eigen houtje iets te ondernemen. En dan krijg je de meute die wordt opgehitst en daarna de onvoorziene gevolgen die niet onverwacht waren. Philippe Claudel legt het allemaal bloot en laat zien hoe de gebeurtenissen in elkaar grijpen en hoe het een volgt op het andere.

Archipel van de hond is opnieuw een prachtige roman van Philippe Claudel, die de mens genadeloos weergeeft en je vragen laat stellen bij je eigen motieven. Daarbij legt hij het er niet dicht bovenop, maar blijft er veel onbenoemd. Dat de personen in dit geheel vooral bij hun bijnamen genoemd worden, maakt hen bijna tot archetypen die op ons allemaal kunnen slaan.
Een bijzonder boek.

Originele Franse titel: L'Archipel du Chien (2018)
Nederlandse uitgave 2018 door uitgeverij de Bezige Bij
Nederlandse vertaling door Manik Sarkar
Bladzijdes: 237

Vooruitblik tentoonstellingen herfst en winter 2018-2019

De herfst en de winter komen er weer aan en daarmee de regen, de wind en de kou. Maar niemand hoeft te treuren want de musea in Nederland hebben hun best gedaan om in de komende maanden een ongelofelijke hoeveelheid diverse tentoonstellingen samen te stellen. Voor elk wat wils en je hoeft geen moment te vervelen!

De laatste Impressionisten in het Singer museum in Laren

Met de laatste Impressionisten wordt in Frankrijk de laatste grote stroming bedoeld die haar inspiratie uit de natuur haalde. Het zijn de zogenaamde Intimisten die een tafereel schilderden met een beetje een roze bril. Mooi, maar met de hint dat er nog iets achter zit.

Een aantal van de kunstenaars die bij deze groep hoorden, kwamen bijeen in de kunstenaarsvereniging Société Nouvelle de Peintres et de Sculpteurs, die van 1900 tot 1915 bestond. Een keer per jaar werd er een tentoonstelling gehouden, die over het algemeen goede kritieken ontving. In Laren zijn de komende maanden de werken te zien van deze laatste Impressionisten, waaronder Gastn la Touche, Emile Claus en Henri Martin.

René-Xavier Pinet

4 september 2018- 2 december 2018

Meer informatie HIER

Pure Rubens in het Boymans van Beuningen museum in Rotterdam

Peter Paul Rubens maakte voorstudies voor zijn schilderijen door het maken van schetsen in olieverf. Dit is een ongebruikelijke keuze, maar de waardering voor deze schetsen werd steeds groter, ze worden beschouwd als kunstwerken op zich. 

Het Prado in Madrid en het Boymans van Beuningen hebben elk een grote en unieke collectie van olieverf schetsen van Rubens en voor deze tentoonstelling zijn die samengebracht, samen met werken uit andere musea uit de wereld. In de tentoonstelling zijn zo’n 65 schetsen te zien, die een schitterend overzicht geven van het oeuvre van Rubens.

Rubens

8 september 2018-13 januari 2019

Meer informatie HIER

Giacometti-Chadwick, facing fear in De fundatie in Zwolle

Alberto Giacometti en Lynn Chadwick zijn twee van de belangrijkste beeldhouwers van de 20^e eeuw. Waar Giacometti de mens terugbrengt tot de uiterste essentie, is het kenmerk van Lynn Chadwick’s sculpturen hoekigheid. Beiden geven uiting aan de nieuwe manier van kijken naar de mens en de maatschappij in de jaren ’50, die gekenmerkt werden door de angst voor de atoomoorlog.

In deze tentoonstelling wordt met 150 werken de verbindingen getoond die tussen het werk van deze twee kunstenaars bestaat.

Lynn Chadwick

21 september 2018- 6 januari 2019

Meer informatie HIER

Gaugain en Laval op Martinique in het van Gogh museum in Amsterdam

Gaugain en Laval trokken samen naar Martinique, in de hoop op dit eiland iets te vinden wat ze in Parijs niet konden vinden. In deze tropische omgeving schilderden ze bijzondere schilderijen vol warmte en kleur. In deze tentoonstelling zijn voor het eerst niet alleen hun werken samengebracht, maar zijn ook de voorstudies te zien.

Paul Gaugain

5 oktober 2018-13 januari 2019

Meer informatie

Leonardo da Vinci in het Teylers museum in Haarlem

Het Teylers museum heeft al eerder grote Renaissancekunstenaars in het zonnetje gezet, maar nu komt dan eindelijk de meest veelzijdige aan de beurt: Leonardo da Vinci. Zo’n twee jaar is men bezig geweest om verschillende musea in instellingen in de wereld over te halen om werken in bruikleen te geven en nu is het dan eindelijk gelukt. 

Niet alleen 30 tekeningen van Leonardo da Vinci zelf komen naar Haarlem, maar ook nog 30 van zijn tijdgenoten. Een prachtige tentoonstelling die als eerste aandacht geeft aan het feit dat het in 2019 500 jaar geleden is dat Leonardo da Vinci is overleden.

5 oktober 2018- 6 januari 2019

Meer informatie HIER

Relieken in het Catharijneconvent in Utrecht

Relieken zijn overblijfselen waar bijzondere krachten aan toegekend worden. Relieken kunnen religieus zijn, vooral binnen de Katholieke kerk zijn relieken bekend, maar ook in andere religies zoals de Islam of het Boeddhisme komen relieken voor. Tegelijkertijd kunnen overblijfselen van popidolen of andere grootheden verheven worden tot relieken.

In deze tentoonstelling zijn verschillende relieken te zien, maar wordt ook gekeken naar de mensen die erin geloofden, welke ideeën erachter zitten en wat het belang van relieken is. Kortom, alle aspecten van relieken komen aan bod.

12 oktober 2018-3 februari 2019

Meer informatie HIER

Jan Sluijters de wilde jaren in het Noordbrabants museum in Den Bosch

De in Brabant geboren Jan Sluijters zat in zijn jonge jaren in Parijs (welke kunstenaar niet?), waar hij interesse had voor alle kunststromingen die daar toen ontstonden of bezig waren. Deze invloeden zorgden ervoor dat hij een veelzijdig en invloedrijk kunstenaar werd, die veel heeft betekend voor de kunst in Nederland.

In deze tentoonstelling wordt niet alleen beeld gegeven van Jan Sluijters zelf, maar wordt hij ook geplaatst in de context van zijn tijdgenoten zoals Leo van Gestel of Kees van Dongen.

17 november 2018- 7 april 2019

Meer informatie HIER

Rembrandt en Saskia in het Fries museum in Leeuwarden

Deze tentoonstelling gaat over Rembrandt van Rijn die in 1634 met de Friese Saskia trouwt. Niet alleen wordt er aandacht besteed aan Rembrandt zelf en de tekeningen waarvoor Saskia poseerde, maar het huwelijk wordt ook in het grotere geheel van de Gouden Eeuw gezet. Er is aandacht voor de bezoeken van het echtpaar aan Friesland en het trieste leven dat Saskia had, van haar vier kinderen overleefde er maar één en zelf overleed ze toen ze pas dertig jaar oud was.

24 november 2018-17 maart 2019

Meer informatie HIER

David Lynch in het Bonnefantenmuseum in Maastricht

David Lynch kennen de meesten van ons waarschijnlijk vooral als filmmaker, vooral Twin Peaks is dan het eerste waar je aan denkt. Maar David Lynch is ook een kunstenaar en was zelfs beeldend kunstenaar voor hij aan filmen begon.

In Maastricht is er een zeer diverse overzichtstentoonstelling te zien met zowel schilderijen, sculpturen, installaties en vroege films van deze bijzondere Amerikaanse kunstenaar.

David Lynch aan het werk

30 november 2018-24 april 2019

Meer informatie HIER

En plein air, 100 jaar buiten schilderen in het Singer museum in Laren

Eeuwenlang konden schilders niet buiten schilderen, maar in de 19^e eeuw veranderde dit, vooral door de komst van verf in tubes. Schilders trokken massaal naar buiten om de landschappen te schilderen waar ze op dat moment waren.

De  School van Barbizon was de eerste stroming hierin, met schilders als Daubigny en Millet, maar ook de Nederlandse schilders trokken naar buiten, zoals Anton Mauve en Jozef Israels.

De tentoonstelling die al deze prachtige landschappen laat zien is samengesteld met werken uit de eigen collectie van het Singer museum.

Claude Monet

11 december 2018-14 april 2019

Meer informatie: HIER

Nubie, het land van de zwarte farao’s in het Drents museum in Assen

Een bijzondere samenwerking in Drenthe, namelijk met het Museum of Fine arts in Boston dat zo’n 300 objecten van hun Nubische collectie uitleent aan het Drents museum voor deze tentoonstelling. De tentoonstelling gaat over de Nubische heersers die zelfs Egypte hebben geregeerd.

De collectie bestaat uit voorwerpen uit de periode 2400 voor Christus tot 350 na Christus, uit het gebied van Zuid Egypte en het huidige Soedan. Bijzonder vooral zijn de vondsten uit het graf van koning Taharqo en het geeft een mooi beeld van deze niet zo heel bekende beschaving.

16 december 2018-5 mei 2019

Meer informatie HIER

Utrecht, Caravaggio en Europa in het Centraal museum in Utrecht

Het zal niemand verbazen dat dit de tentoonstelling is waar ik het meest naar uitkijk! Niet alleen komen er allerlei tijdgenoten en volgelingen van Caravaggio aan bod, de Vaticaanse musea lenen zelfs een topstuk uit aan het Centraal museum. De graflegging van Caravaggio komt voor de eerste vier weken van de tentoonstelling naar Utrecht, heel bijzonder aangezien dit de eerste keer is dat dit werk in Nederland te zien is.

Verder zullen er werken te zien zijn van de vele schilders die naar Rome gingen om te schilderen in de stijl van Caravaggio, zoals bijvoorbeeld Gerard van Honthorst, zodat we goed kunnen zien in hoeverre Caravaggio hen beinvloedde of hoe ze juist hun eigen achtergrond erin brachten. Zo’n zestig werken uit verschillende musea en kerken uit de hele wereld zijn hier bijeengebracht.

Caravaggio

16 december 2018-24 maart 2019                      

Meer informatie HIER

Zomerse parasols

Niet veel zegt zo duidelijk zomer en ontspannen als deze parasols
aan de Middellandse zee in Nice.
Oktober 2017

Anna Karenina, Lev Tolstoi (deel I)

Anna Karenina is één van de grootste klassiekers in de wereldliteratuur, en een onbetwist hoogtepunt van de Russische literatuur.

Ik heb enkele jaren terug het boek gelezen, in de vertaling van Wils Huisman. Op de een of andere manier kon het boek me destijds niet heel erg bekoren en viel het me erg tegen.

Ik denk dat dit een combinatie was van mijn eigen verwachtingen, het moment waarop ik het las en misschien de vertaling. Die van meneer Huisman is keurig, maar de nieuwe, moderne vertaling van Hans Boland leest ontzettend prettig en vloeiend en dat scheelt toch wel.

Ik heb dan ook zonder moeite al een deel gelezen en hier volgen een paar impressies.

Eerste indrukken

Wat meteen opvalt is dat de namen iets anders zijn dan in sommige andere vertalingen, Levin is Ljovin geworden en Leo Tolstoi is Lev Tolstoi. Daarmee is het allemaal net iets Russischer, wat de sfeer ten goede komt (al is het soms even wennen).

Ik zie nog niet de lange monologen zoals je die in Dr Zjivago wel hebt, waarbij iemand iets zegt als: ‘U wilde weten hoe dat zat? Nou, ik kan u vertellen…’ Misschien komen ze nog, maar dat is even afwachten.

Tolstoi schrijft prachtig, vol rijke details die de periode tot leven wekken, zoals het vouwbeen dat Anna bij zich heeft om bladzijdes van een boek open te snijden, maar ook de adel die op reis gaat met tientallen bediendes.

Personen en tegenstellingen

In het eerste deel maken we meteen kennis met de belangrijkste personen en krijgen we de eerste indrukken van hun karakter.

Mooi hoe er meteen een paar tegenstellingen duidelijk worden. De oppervlakkige Prins Stephan Oblonski (Stiva) en zijn vriend Konstantin Ljovin bijvoorbeeld.

Als het boek begint is zijn vrouw Dolly er net achter gekomen dat Stiva een affaire met de gouvernante heeft gehad. Stiva is een zwakke man die het vooral plezierig wil hebben. Hij geniet van mooie dingen en lekker eten en wil zoveel mogelijk plezier hebben. Onrust en twisten verstoren zijn aangename leventje en hij zit er dan ook een beetje mee dat zijn vrouw nu zo boos op hem is. Het is niet de affaire die hem dwars zit, maar het feit dat zijn boze echtgenote zijn rust verstoort.

Waar Stiva opgewekt en oppervlakkig is, is Ljovin zwaar op de hand en serieus. Hij voelt zich niet erg thuis in de mondaine wereld van Moskou, maar zou liever op zijn landgoed zijn. Hij is echter in Moskou omdat hij het meisje op wie hij verliefd is ten huwelijk wil vragen. Het gaat hier om Katharina (Kitty) Sjerbatski, de zus van Dolly.

En dan is er de tegenstelling tussen Anna Karenina (de zuster van Stiva) en Kitty. Anna is getrouwd en heeft een zoontje en wordt in de hoogste kringen bewonderd om haar schoonheid, intelligentie en tact.

Kitty daarentegen is een jong meisje van achttien, nog maar net uit in de grote wereld, die furore maakt op de bals in Moskou en geniet van de aandacht. Ze is verliefd op Graaf Vronski. Ze hoopt dan ook dat hij haar ten huwelijk zal vragen en wijst het aanzoek van Ljovin af.

Alexei Vronski is een aangename jongeman, geliefd bij iedereen. Hij vond Kitty aardig en genoot van de aandacht die ze hem schonk, maar een huwelijk zat er wat hem betreft niet in. Verliefd worden op de bekoorlijke Anna zat ook niet in de planning, maar het overkwam hem als een wervelstorm waar niets tegen bestand was.

Kitty wilde de attenties en de liefde van Vronski en kreeg ze niet, Anna was er niet naar op zoek, maar kreeg ze wel. Tolstoj zet hier dus een paar mensen tegenover elkaar en we krijgen al een paar vooruitwijzingen naar verwikkelingen die nog komen.

Vronski is is knap, intelligent en vriendelijk, rijk en charmant en het gaat hem voor de wind. Maar hij is ook iemand van de conventie, iemand die niet van zijn moeder houdt, maar doet alsof omdat dat nu eenmaal zo hoort.

Het zal dus interessant zijn om te zien wat Vronski doet als de omstandigheden voor hem wat minder fijn en prettig worden. Het is gemakkelijk om aardig en charmant te zijn als het allemaal goed gaat, maar hoe blijft je karakter overeind als het mis gaat?

Moskou en Sint Petersburg, stad en platteland

Het verschil tussen Moskou en Sint Petersburg wordt al een beetje aangestipt, als twee verschillende werelden. De uitgestrektheid van Rusland wordt ook duidelijk, de reis tussen Sint Petersburg en Moskou duurt langer dan een dag en men neemt de slaaptrein.

Mooi ook het verschil tussen stad en platteland. De stad vol vluchtig plezier en klatergoud, terwijl Ljovin op zijn landgoed geniet van een pasgeboren kalfje en de hond die aan zijn voeten slaapt. Het eerlijke platteland tegenover de onechte stad in een paar scenes beschreven en neergezet, om later uitgewerkt te worden.

  

De treinen spelen al vanaf het begin een grote rol, zo leren Anna en de moeder van Vronski elkaar kennen in de trein en op het station van Moskou, komt er een spoorwegwerker om onder de wielen van de trein. Voor wie het verhaal kent, dit is een voorbode voor wat er nog komen gaat.

Kortom, er is al veel om van te genieten. Ik vind de afwisseling in personages en gebeurtenissen prettig en je hebt niet in de gaten dat je nog 900 bladzijdes moet. De vertaling leest vlot en vloeiend zonder al te modern te zijn, want het tijdsbeeld blijft moeiteloos overeind.

Mijn volgende stukje over deel II en III komt op 30 september (dus ik sla 20 september even over)

Klassieker op zondag (12/18)

Afgelopen vrijdag had ik een heel vreemde middag op mijn werk, toen bepaalde zaken opeens heel anders bleken te zijn dan voor de vakantie het geval was, met een hoop stress en onduidelijkheid tot gevolg.
Gelukkig had ik een kortingsbon en ik heb mezelf dan ook getrakteerd op Anna Karenina, in de nieuwe vertaling van Hans Boland.

En omdat ik er gewoon zin in had, heb ik besloten deze maand en volgende maand mee te doen met #wijlezenanna, georganiseerd door Barbara van Lalagè leest. Zij leest samen met een aantal andere bloggers en nu dus ook ikzelf, samen Anna Karenina. Meer informatie hierover is HIER te vinden.

Ik ben gisteren begonnen en heb zonder moeite de eerste 150 bladzijdes gelezen. Ik denk dat ik vandaag nog een stuk verder kom. De nieuwe vertaling is geweldig. Ik heb de oudere vertaling van Wils Huisman en die is goed, maar de moderne vertaling van Hans Boland leest ontzettend prettig en ik denk dat zoiets bijdraagt aan het plezier dat je aan een boek kan beleven.

Heerlijk om helemaal onder te duiken in een klassieker!

L' Avenir (2016)

Nathalie is een docente filosofie op een middelbare school in Parijs, ook haar man is docent filosofie, al is hun benadering volkomen anders. Nathalie wil dat haar leerlingen zelf leren nadenken, haar man Heinz bullebakt zijn leerlingen in de hoek. Nathalie heeft twee bijna volwassen kinderen en schrijft verder filosofiemethodes voor het onderwijs. Ze heeft een vol en rijk leven. 

Maar er zijn ook problemen, zo heeft ze een veeleisende moeder die haar tientallen keren per dag belt en als ze niet snel genoeg opneemt, belt haar moeder de brandweer. Op die manier heeft ze weer even aandacht en hulp. Die situatie is dus bijna onhoudbaar en Nathalie heeft weinig keuze dan haar moeder op te laten nemen in een tehuis. Het gevolg is wel dat Nathalie de zorg krijgt over haar moeders  zwarte kat Pandora.

Ondertussen heeft haar echtgenoot aangekondigd dat hij haar verlaat voor zijn jongere vriendin en wil de uitgeverij haar boeken alleen nog in een nieuwe spetterende editie uitgeven en uiteindelijk zelfs helemaal niet meer omdat filosofie toch niet genoeg verkoopt. En dan overlijdt haar moeder.

Ik vond het heel mooi hoe in deze film duidelijk wordt dat het leven nooit stil staat, de tijd gaat door, mensen veranderen en dat is maar goed ook. En ondertussen moeten we kijken wat de beste manier is om het leven zin te geven. Wat ook weer de kernvraag is van filosofie.

Nathalie (Isabelle Huppert) geeft les 

Zo heeft Nathalie haar communistische en radicale fase gehad in 1968, maar heeft daar nu geen behoefte meer aan, daartegenover staat haar man die stil is blijven staan en nog altijd dezelfde reactionair is als hij destijds was. 

Ondertussen staken sommige van haar leerlingen om de pensioenmaatregelen die de regering neemt en haar oud-student Fabien probeert om een soort anarchistisch collectief op te zetten op zijn boerderij in de bergen. Iedereen probeert grip te krijgen op de tijd en vooral op het leven, voor sommigen gaat dat gemakkelijker dan voor anderen.

De kat Pandora speelt ook een belangrijke rol. Ze wordt steeds meegenomen in haar mandje (bijna een variantie op de doos van Pandora!), als een zware, ongewilde last. Nathalie is niet erg dol op het beest, is er nog allergisch voor ook, maar het is de erfenis van haar moeder, de laatste steun en toeverlaat. Tot Nathalie in staat is om Pandora los te laten en haar een nieuw thuis kan bezorgen.

Nathalie zoekt troost bij Pandora 

Het einde is mooi, Nathalie heeft haar plek gevonden en heeft haar leven op orde en kan verder, ze is niet afhankelijk van anderen, maar natuurlijk wel verbonden met haar familie. Ik vond haar een sterke vrouw en ik had bewondering voor haar. Nathalie heeft weinig keuze dan opnieuw te kijken naar haar leven en te bepalen wat belangrijk is en wat niet. 

En dat doet ze zonder te zwelgen in zelfmedelijden of er aan onderdoor te gaan. Ze accepteert dat dingen veranderen en dat ze daarin mee moet.

Als haar man weggaat, wordt ze eigenlijk alleen pissig als blijkt dat hij een deel van haar boeken heeft meegenomen, dat gaat te ver!

Nathalie wordt gespeeld door Isabelle Huppert, een uitstekende actrice. Maar ook de anderen, zoals Roman Kolinka als Fabien, André Marcon als Heinz en Edith Scob als Nathalie’s moeder Yvette zijn geweldig in hun rollen.

Nog een speciale vermelding voor de prachtige soundtrack, die voegt heel veel toe aan de sfeer en de diepte van het verhaal.

Geen film vol actie, geen plot vol spanning, maar een mooi en uitstekend geacteerd verhaal dat de aandacht van begin tot einde weet vast te houden. Kortom, ik vond L’avenir (de toekomst) is een prachtige film, echt een aanrader.