Na De Bataclan, Georges Salines en Azdyne Amimour
Lola Salines was Ă©Ă©n van de mensen die in De Bataclan was om
te luisteren naar een concert van de band Eagles of Death Metal. Zij was
een opgewekte en vrolijke jonge vrouw, die van reizen hield en overal in de
wereld vrienden had gemaakt en ze had net een uitgeverij opgezet.
Samy Amimour was
opgegroeid in een Frans-Algerijns gezin, waar hij alle kansen en mogelijkheden
had gekregen. Naarmate hij echter ouder werd, keerde hij zich af van de
gematigde Islam van zijn ouders en werd steeds strenger in de leer. In 2013
vertrok hij zelfs naar Syrie om deel te nemen aan de Jihad en had hij bijna
geen contact meer met zijn ouders. In november 2015 kwam hij via allerlei
omwegen terug naar Frankrijk om de aanslag te kunnen plegen.
In 2017 zocht Azdyne Amimour contact met Georges Salines en
de twee mannen gingen in de periode erna het gesprek met elkaar aan. Ze
vertellen elkaar over hun eigen jeugd, waarin eigenlijk best overeenkomsten
zitten en over de manier waarop ze in het leven staan, waarin ze verschillen. De
wetenschappelijke arts Salines heeft weinig met het geloof, terwijl voor Amimour
God een duidelijke plaats in zijn leven heeft, hoewel hij geen moslim is die
zich streng aan alle regels houdt.
De beide vaders, de Ă©Ă©n vader van slachtoffer, de ander
vader van een dader, proberen elkaar nader te komen, maar vooral vertellen ze
over hun kinderen, hoe die zijn opgegroeid en wat voor mensen het waren zodat
Lola Salines en Samy Amimour meer worden dan alleen slachtoffer en dader.
Beide mannen proberen samen tot begrip te komen hoe het
zover heeft kunnen komen. Ze delen het verdriet, want beiden hebben ze hun kind
verloren, al is het duidelijk dat voor Azdyne Amimour er ook veel schuld en
schaamte bij komt kijken. Voortdurend heeft hij zichzelf afgevraagd of hij iets
anders had kunnen doen, en of het anders was gelopen als hij bijvoorbeeld meer
thuis was geweest. Tekenend vond ik ook dat de familie van Lola Salines haar
leven heeft gevierd en op een gezonde manier in ere houdt, terwijl de naam van
Samy bij zijn familie eigenlijk nooit meer wordt uitgesproken.
Heel bijzonder hoe deze twee mannen bereid zijn geweest om over
de drempel van hun eigen verdriet heen te stappen en open en kwetsbaar met
elkaar te praten. Ze zijn het niet altijd eens, maar vinden elkaar in mededogen
en de wil om te begrijpen. Aangrijpend zijn ook de beide brieven die op het
eind staan afgedrukt, waarin Azdyne Amimour Lola zijn spijt betuigd en laat
merken hoe vreselijk hij het vindt dat zijn zoon verantwoordelijk is voor haar
dood. In zijn brief aan Samy probeert Georges Salines te analyseren waarom Samy
tot zijn daad is gekomen, een vraag waar geen gemakkelijk antwoord op te geven
is.
Na de Bataclan is een indrukwekkend boek, dat laat
zien dat mensen vanuit twee kanten van een gruwelijke daad elkaar nader kunnen
komen, omdat woorden veel krachtiger zijn
dan een Kalasjnikov. Een hoopgevende gedachte en een voorbeeld dat inspireert.
Originele Franse titel :
Il nous reste les mots (2020)
Nederlandse uitgave 2020 door uitgeverij Ambo/Anthos uitgevers
Nederlandse vertaling Ingrid Scholte- Eijkemans
Nawoord van Ferry Zandvliet
Bladzijdes: 192
Dank je Bettina om dit mooie boek te delen. Ik vond je blog alvast heel aangrijpend en ik vermoed dat het boek nog meer beklijvend zal zijn. Mooi hoe beide vaders bereid zijn om naar elkaar te luisteren en elkaar in de ogen te kijken. Daar begint verbinding en het is o zo helend. Prachtige leestip dus, merci!
BeantwoordenVerwijderenIk vond het een zeer indrukwekkend en ontroerend boek, heel bijzonder hoe deze twee vaders inderdaad bereid zijn naar elkaar te luisteren. Heel mooi en hoopgevend.
VerwijderenGroetjes,