De jongen die met wolken speelde, Franco Faggiani

Deze bespreking bevat mogelijk een paar spoilers, dus je bent gewaarschuwd. 

Het is bijna het einde van de oorlog in Italië. In het zuiden trekken de geallieerden op, in het noorden heeft Mussolini zijn Republiek van Salò gesticht en in de rest van Italie zitten de Duitsers, die nu de oorlog voor hen ten einde loopt, nog een heleboel kunstschatten mee naar huis willen nemen. 

Archeoloog Filippo Cavalcanti was een gerespecteerd man, iemand die vele opgravingen heeft geleid, maar die werd gedegradeerd toen hij weigerde lid te worden van de fascistische partij. Hij kan het net uithouden met zijn kleine salaris in het oude appartement van zijn familie waar hij nu alleen woont met de kat. Naarmate de oorlog echter vordert, wordt het leven in Rome steeds moeilijker en hoewel de conciërge Artemio goed voor hem zorgt, is het de vraag hoe lang dit kan duren. 

Zijn meerdere stuurt hem echter naar het noorden, waar hij een transport moet begeleiden van kunstschatten die de nazi's mee willen nemen naar Duitsland. Schilderijen, verschillende artefacten en archeologische vondsten en de kleine sarcofaag die Filippo zelf heeft opgegraven en waar hij om verschillende redenen zeer aan gehecht is. Hij vindt zijn missie verschrikkelijk, maar heeft weinig keuze, in zijn eentje kan hij weinig uitrichten. 

In Bressanone komt professor Cavalcanti echter een jongeman uit Ischia tegen, Quintino. Deze jongeman was naar het noorden verbannen door de fascisten. 

De eerste ontmoeting tussen de twee is niet al te positief, en de tweede en derde eerlijk gezegd ook niet. Maar al snel blijkt dat Quintino niet voor één gat te vangen is. Bovendien is hij inventief, heeft hij een goed hart en komt hij met een geweldig plan om de kunstschatten onder de neus van de nazi's vandaan te halen en terug te brengen naar Rome. 

Bijna ondanks zichzelf gaat professor Filippo Cavalcanti mee in het plan en dan begint een reis naar het zuiden, waarin Filippo en Quintino nazi's, fascisten en partizanen moeten zien te omzeilen, de Zwitserse grens twee keer oversteken (een keer om Zwitserland in te komen en één keer om eruit te komen) en waarin ze regelmatig mensen ontmoeten waardoor duidelijk wordt welke sporen de oorlog bij de gewone mensen heeft achtergelaten. 

In Rome aangekomen blijkt echter dat de situatie hier niet helemaal is zoals ze hadden gehoopt en Quintino en Filippo besluiten om door te gaan naar Ischia, om te zien of ze daar beter terecht kunnen. 

Ik las eerder Tussen twee werelden en Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween van Franco Faggiani en ik kan zeggen dat dit nieuwe boek opnieuw heel erg mooi is. Opnieuw een historisch verhaal, maar dan weer in Italië in plaats van Japan. 

De jongen die met wolken speelde is niet alleen een verhaal over een interessante periode in de Italiaanse geschiedenis, maar is vooral een verhaal over vriendschap. Over hoe twee mannen die op het eerste oog weinig met elkaar gemeen hebben, elkaar leren waarderen. Een verhaal over vindingrijkheid, en moed en vriendelijkheid. 

De wat vitterige professor die weinig met mensen opheeft en de sociale vaardigheden een beetje verleerd heeft in al die eenzame jaren in zijn appartement met de kat, komt los en beetje bij beetje kan hij toegeven dat Quintino heel wat in zijn mars heeft. 

Quintino is geweldig en vanaf het begin leef je met hem mee. Hij is één van die romanpersonages waar je vanaf de eerste bladzijde van gaat houden. 

Het einde is trouwens heerlijk, ik kon helemaal voor me zien hoe de situatie was, met de markiezin, met de familie van Quintino en de professor en de kat die hier ook een plekje weten te vinden. 

Franco Faggiani is een schrijver die zich in de drie boeken die hij tot nu toe heeft geschreven een divers schrijver toont, die verschillende periode's en personages tot leven weet te brengen. Mooi zijn opnieuw de beschrijvingen van het landschap, zodat je bijna zelf meerijdt in die stevige vrachtauto met zijn kostbare lading, terwijl Italië zich voor je ontvouwt. 

Originele Italiaanse titel: Non esistono posti lontani (2020)

Nederlandse uitgave 2021 door uitgeverij Signatuur

Nederlandse vertaling: Saskia Peterzon-Kotte

Bladzijdes: 281

Reacties

Populaire posts