Onderwijsstaking

Het zal niemand ontgaan zijn, er wordt wat afgestaakt in de afgelopen weken in Nederland. Boze boeren en bouwers hebben hun beurt al gehad, en komende woensdag was het Onderwijs aan de beurt.

De problemen in het onderwijs zijn groot en structureel en worden al jarenlang genegeerd door de politiek. We hebben ministers van onderwijs gehad die de zaak alleen maar erger hebben gemaakt en de huidige minister van onderwijs is iemand van wie we ook niet zoveel hoeven te verwachten.

Wat zijn de problemen? 
Even in het heel kort, er is een groot tekort aan leraren, zowel in het VO als in het PO. Voeg daarbij een torenhoge werkdruk, een relatief laag salaris en een salariskloof tussen PO en VO die niet uit te leggen is en je hebt een beroep waar mensen uit stappen omdat ze het niet langer volhouden, niet veel mensen nog hier willen komen werken en degenen die het volhouden lopen op hun tandvlees. (en als er nu mensen zijn die roepen: 'ja, maar jullie vakanties dan', daar reageer ik wel een andere keer op, daar gaat het nu even niet over).

Staken! 
Het water staat ons aan de lippen en er was onder de collega's een grote actiebereidheid, ondanks het feit dat de vorige staking in maart helemaal niks heeft opgeleverd.

Nu gingen er collega's staken die anders nooit staken en er was onder ouders en leerlingen veel draagvlak.

Zo'n drieduizend scholen zouden volledig sluiten komende woensdag, hooguit werden er noodgrepen toegepast om een toetsdag door te laten gaan, maar verder zou lesgevend Nederland grotendeels plat liggen. Een krachtig signaal naar politiek en de maatschappij dat het zo niet langer kan. Dat er iets moet gebeuren, dat er eindelijk structurele oplossingen moeten komen.
We waren er klaar voor!

Niet staken?
Tot afgelopen vrijdagmiddag er opeens bekend werd dat de staking niet doorging. De grootste vakbonden in het onderwijs, de AOB en het CNV, hebben een convenant getekend en hebben de staking afgelast.
Het onderwijs krijgt er namelijk 460 miljoen bij en daarmee is men blijkbaar erg blij.

Dit geld is echter eenmalig en lost dus niks op. Het VO krijgt er 150 miljoen bij, maar dit wordt toegevoegd aan de lumpsum van de besturen en dit zien wij individuele docenten absoluut op geen enkele manier terug op de werkvloer en het verandert niets aan de situatie.

Met dit geld kunnen geen extra mensen aangenomen worden (want die moet je een jaar later weer ontslaan), blijven de klassen groot en daarmee blijft de werkdruk hoog. Ook zal het salaris niet omhoog gaan en komen er dus geen nieuwe leraren bij op korte termijn en de oneerlijke salariskloof tussen PO en VO blijft bestaan.

Structureel wordt er helemaal niks opgelost, maar de bonden hebben de staking toch afgezegd, of liever, ze laten het nu over aan de scholen zelf. Daarmee laten ze hun mensen wel in de kou staan.

De reden daarvoor is dat men zegt dat dit het hoogst haalbare was en dat als ze niet hadden getekend, ze niet langer welkom waren geweest in de CAO onderhandelingen. Een goede reden om te gaan staken, lijkt mij juist!

Een groot probleem is dat de bonden dit niet hebben gecommuniceerd met hun leden. Op geen enkel moment is er een ledenpeiling geweest om te vragen of de mensen in het veld het met deze gang van zaken eens is. Volgens de bonden is dit omdat er snel getekend moest worden en was hier geen tijd voor, maar in deze tijden van sociale media en email was er heus de mogelijkheid geweest om iig een deel van de leden naar hun mening te vragen.

Dit convenant voelt voor heel veel mensen alsof we een lolly hebben gekregen, en verder niet meer mogen zeuren.

De bonden hebben gezegd dat er volgend jaar opnieuw gestaakt kan worden om dan een structurele oplossing te krijgen, maar ze hopen dat er echt wat kan gebeuren in 2021, als er verkiezingen zijn.

Ik schat in dat de stakingsbereidheid bij veel leraren echter tot nul is gereduceerd, want voor veel mensen voelt dit alles als een klap in het gezicht: als zelfs de bonden ons niet meer serieus nemen, kunnen we het helemaal wel vergeten.

Ik heb veel reacties gezien van mensen die hun lidmaatschap opzeggen, en die reactie begrijp ik goed (het schijnt dat de website van de AOB op dit moment overbelast is). Het is dat ik vorige maand al om een andere reden mijn lidmaatschap had opgezegd, anders was dit voor mij ook een reden geweest om dat nu te doen. Er is nog wel een kleine vakbond die door wil gaan met staken (en niet betrokken was bij het convenant), maar hoeveel zeggingskracht heeft die groep? Wie luistert er naar een roepende in de woestijn?

Dat we van de politiek weinig te verwachten hadden, wisten we al, maar dat we op deze manier door de mensen die ons moeten vertegenwoordigen worden weggezet, vind ik heel ernstig. Het is triest dat het zo moet gaan, want ik zie namelijk geen oplossing. Ik vrees voor de toekomst van mijn beroep.

Op het moment dat ik dit schrijf, schijnt het bestuur van de AOB crisisberaad te houden, geschrokken van de vele boze reacties van mensen. Maar ik verwacht ook hier eigenlijk niks meer van.