La venue de l'avenir (2025)

Op het platteland van Normandie staat een vervallen huis. De gemeente wil er een winkelcentrum neerzetten, maar voor ze het huis kunnen platgooien, moeten eerst de erfgenamen opgespoord worden. 

Tijdens een bijeenkomst van ongeveer 30 familieleden, allemaal verre neven en nichten van elkaar, horen ze dat ze afstammen van dezelfde vrouw, Adèle Meunier. Vier van de familie worden afgevaardigd om de erfenis af te handelen. Seb, een jongeman die online content maakt, Guy, een imker die begaan is met het milieu, Céline die een goede carrière heeft in de vervoerssector en Abdel, een bijna gepensioneerde leraar Frans. 

In het huisje zijn familiefoto's te vinden, en brieven, maar ook een schilderij en een lap met verf streken die ingelijst is. Wie zijn de mensen op de foto's, wie heeft het schilderij gemaakt en welke informatie bevatten de brieven? 

Céline, Guy, Abdel en Seb werken samen om hun familiegeschiedenis uit te pluizen en delen tegelijkertijd hun eigen levens met elkaar. Ze worden vrienden en langzamerhand echt familie. 

In een tweede verhaallijn leren wij Adèle Meunier kennen, die na de dood van haar oma in 1895 naar Parijs gaat, om haar moeder te vinden. Haar moeder stuurt elke maand geld, maar kwam haar nooit opzoeken. De reis van Normandie naar Parijs is lang, en gaat helemaal per schip over de rivieren. Adèle ontmoet twee jongemannen aan boord, Lucien een fotograaf en Anatole die schilder is. Ook zij gaan naar Parijs en de drie jonge mensen raken bevriend. 

In Parijs moet Adèle haar moeder beter leren kennen, en probeert ze erachter te komen wie haar vader misschien geweest is. Ondertussen zien we ook Parijs rond de eeuwwisseling, met de kunstenaars en het rijke leven uit die tijd. 

Sara Giraudeau als Odette (l) en Suzanne Lindon als Adèle (r)

La venue de l'avenir is een prachtige film, ik kan niet anders zeggen. 

Beide verhaallijnen zijn interessant en lopen ook perfect in elkaar over, niet alleen thematisch, of als er informatie gevonden wordt, maar ook cinematografisch. Loopt bijvoorbeeld in 1895 Adèle een trap op, komt een seconde later in het heden een jogger die trap af, en zo zijn er nog meer momenten te noemen. Dit is heel mooi en heel goed gedaan. 

De acteurs zijn werkelijk geweldig, en ik vond iedereen heel goed in zijn of haar rol. Suzanne Lindon is Adèle, Abraham Wapler speelt Seb, Zinedine Soualem is Abdel, Julia Piaton is Céline en Guy wordt gespeeld door Vincent Macaigne. Verder spelen Vassili Schneider, Sara Giraudeau, Paul Kircher en nog vele anderen mee. 

Van links naar rechts: Guy, Abdel, Seb en Céline

Het is een charmante film, die ook speelt met de clichés van Parijs en het Impressionisme, maar er niet de draak mee steekt, het niet belachelijk maakt. En naast het charmante dat je bijna constant doet glimlachen, worden er ook thema's aangesneden als omgaan met verlies, en wat familie is en waar je thuis hoort. Het is beslist geen oppervlakkige film. 

De aankleding is prachtig, een groot compliment voor de kostuumafdeling, vooral in 1895 is de aankleding perfect. 

Een goede Franse film heeft naar mijn idee ook een beetje van een sprookje, iets magisch, en dat heeft deze film ook. Niet alles wordt uitgespeld en niet alles wordt keurig afgerond. We eindigen de film en weten lang niet alles, maar genoeg om een aantal zaken in te kunnen vullen. Maar het is genoeg. We hebben een tijdje mogen meelopen met de verschillende personages, maar op een gegeven moment scheiden onze wegen weer en wij blijven in verwondering achter. 

Kortom, La venue de l'avenir is charmant, magisch, ontroerend en gewoon heel erg mooi.