Solo's zwerftocht, Joy Smith Aiken

Het jonge katje Solo wordt wakker omdat zijn moeder niet terugkeert van het voedsel halen. Hij moet nu voor zichzelf zorgen, in een wereld vol van gevaren voor een in het wild levende kat.

Gelukkig wordt hij al snel onder de hoede genomen van een aantal katers in de groep, die hem verschillende dingen leren. Daardoor kan Solo zich niet alleen staande houden, maar zal uiteindelijk zelfs in staat zijn om de groep wilde katten naar een nieuwe plek te leiden, waar geen gevaar is van de mensen die hun bestaan bedreigen.

Waterschapsheuvel is voor mij één van de mooiste boeken die ooit geschreven is, een rijk verhaal over konijnen die op pad gaan en een nieuwe plek om te leven moeten vinden.

Solo’s zwerftocht sluit hier heel erg bij aan, alleen gaat dit boek over katten die in het wild leven.

De katten hebben een eigen wereld, met eigen begrippen en gebruiken en zijn er lieve, slimme en onaangename katten. Spanno, de grote held van Solo die hem onder zijn hoede neemt, is een geweldig beest en ik heb gehuild bij zijn einde. Ook de reis die de katten moeten maken, is spannend.

Tegelijkertijd is er een probleem dat ik opmerkte toen ik het boek laatst herlas, een probleem dat ik toen ik twaalf was nog niet opmerkte, maar dat me nu tegenstond. In Waterschapsheuvel is de wereld van de konijnen tastbaar en volkomen geworteld in het landschap. Ook de verhalen die de konijnen elkaar vertellen, zijn volledig in overeenstemming met hoe konijnen zijn, er zit geen enkele wanklank in.

Solo’s zwerftocht doet een poging om Waterschapsheuvel hierin te evenaren, maar slaagt hier niet in. In Waterschapsheuvel wordt Hazelaar tegen wil en dank Opperkonijn, hij is een gewoon konijn dat uitzonderlijke dingen doet en door de omstandigheden tot grote hoogten stijgt.

Maar in dit verhaal is hier geen sprake van, Solo is namelijk een heel bijzondere kat. Hij is meer bijzonder dan alle andere katten; hij is die de Ene die de katten naar het Beloofde Land leidt. En het is deze Messiaanse status met bijbehorende mystieke ervaringen die de geloofwaardigheid in het gedrang brengen. Het klinkt misschien gek als ik het in een boek met katten in de hoofdrol over geloofwaardigheid heb, maar ook een verzonnen wereld moet volgens mij kloppen. 

Schimmen van dode katten die waarschuwingen doorgeven en een mythe van een Beloofd Land waar alle katten vanaf weten en naar op zoek gaan? Vrouwelijke poezen die naar gelijkwaardigheid streven als een soort jaren ’80 feministes? 

Waar je bij Waterschapsheuvel ogenblikkelijk gelooft dat dit is zoals konijnen zich gedragen en hoe konijnen denken, vond ik een aantal zaken in Solo’s zwerftocht vergezocht en niet heel plausibel.

Kortom, ik vond best een aangenaam boek om weer eens te herlezen. De manier waarop de katten naar de wereld kijken is origineel gedaan en veel katten worden goed neergezet. Ik heb me niet verveeld met dit boek.

Maar in een vergelijking met Waterschapsheuvel gaat het echter mis, omdat Solo’s zwerftocht een stuk minder goed is.

Misschien is het niet helemaal eerlijk om dit boek steeds met Waterschapsheuvel te vergelijken, maar het is overduidelijk dat Solo's zwerftocht hier heel erg op leunt, en dan kun je bijna niet anders dan tot de conclusie komen dat Solo's zwerftocht hierin toch echt het mindere verhaal is. Het is minder goed uitgewerkt, minder origineel en vooral veel minder plausibel. Het is ook niet voor niets dat Waterschapsheuvel geldt als een klassieker en dit boek niet.

Helaas, zo mooi als dertig jaar geleden vond ik het nu niet meer.

Originele Engelse titel: Solo’s journey (1987)
Nederlandse uitgave 1988 door uitgeverij Luitingh
Nederlandse vertaling: Koos Schuur
Bladzijdes 254

Reacties

  1. Dit is niet alleen (slecht) gejat van Waterschapsheuvel maar ook van Tad Williams' kattenepos Tailchaser's Song uit 1985. Toevallig las ik dat onlangs en ik had er dezelfde bezwaren tegen als jij tegen dit boek (zie deze post). Kennelijk lenen katten zich niet voor dit soort verhalen! Veel te ongrijpbaar en eigenzinnig.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Deze schrijvers maken er mensen van en de konijnen in Waterschapsheuvel zijn konijnen in de manier waarop ze naar de wereld kijken. Ik heb op de een of andere manier dat boek van Tad Williams volledig gemist, maar zo te lezen kan ik dat gewoon ongelezen laten!

      Groetjes,

      Verwijderen
  2. Zelfs het plaatje is gejat....ik dacht ik ken die kat, maar dit boek komt mij niet bekend voor....het lijkt sprekend op de cover van Staartjager's zang (zie boven bij Anna).

    Het herlezen van jeugdboeken is natuurlijk ook wel een beetje riskant....en Waterschapsheuvel was voor zover mij bekend geen jeugdboek maar voor volwassenen, dus die vergelijking gaat misschien niet helemaal op?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Klopt, maar ook dit boek is geen jeugdboek, het stond in de bieb bij de romans voor volwassenen en nergens op de kaft of waar dan ook staat dat dit voor de jeugd is. Ik las het toen ik 12 was, maar dat is een ander verhaal :-)
      De vergelijking met Waterschapsheuvel kan dus wel, denk ik.

      En idd de covers van de twee boeken over katten lijken heel erg op elkaar. Ik kende dat boek niet, maar zo te zien heeft deze schrijfster zich wel heel erg laten inspireren door anderen :-)

      Groetjes,

      Verwijderen
    2. Oh wat gek, volgens BOL is het een jeugdboek......

      Verwijderen
    3. Oh wat maf. Maar zo is het destijds volgens mij niet op de markt gekomen. Maar soms kun je daar ook geen staat op maken :-)

      Groetjes,

      Verwijderen
    4. Op de bibliotheek ook niet trouwens...andersom gaat het daar ook vaak fout; die zetten de meest bloederige en geweldadige volwassen fantasy rustig bij de jeugdboeken....fantasy is bij biepmedewerkers al snel jeugdliteratuur ;-)

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts