Tentoonstelling Edith Auerbach in Heerenveen

Edith Auerbach

Afgelopen maandag besprak ik HIER het boek Tekenares van Montparnasse door Paulien Broekema. Hierin wordt het leven van de kunstenares Edith Auerbach beschreven, die in 1926 in Parijs werkte en tijdens de oorlog uit voorzorg door de Franse regering  werd opgesloten in een kamp omdat ze van Duitse afkomst was. 

Na de oorlog keerde ze terug naar Parijs, maar haar vrolijke schilderijen waren verleden tijd. Ze schilderde nu haar ervaringen en herinneringen van de oorlog in een reeks indrukwekkende schilderijen die ze tentoonstelde onder de naam Contre l'oblie, tegen het vergeten. 

Haar werken maakten veel indruk, maar zijzelf begon in de vergetelheid weg te zakken. Haar dood in 1994 was grotendeels onopgemerkt. Tot een Nederlandse kunsthandelaar haar werk opnieuw ontdekte en haar leven en werk weer in de belangstelling kwamen te staan. 

In museum Belvédère in Heerenveen is er nu een tentoonstelling met een deel van haar werk.  Ik wilde deze tentoonstelling graag bekijken, omdat het boek van Pauline Broekema grote indruk op me had gemaakt. 

Gisteren ben ik dus, in de stromende regen, naar Heerenveen gereden. Het was fijn om weer in een museum te zijn, de laatste keer was begin maart! 

Edith Auerbach was niet alleen schilderes, ze maakte ook heel veel schetsen en tekeningen van de mensen die ze om zich heen zag, in de parken en de cafés van Parijs. 

Er is in de tentoonstelling voor gekozen om vooral deze schetsen ten toon te stellen, samen met de schilderijen die ze na de oorlog maakte. Dit geeft een scherp contrast tussen de mensen voor de oorlog die nietsvermoedend leven en de gruwelijke herinneringen van tijdens de oorlog. 

Ik geef toe dat ik schilderijen mooier vind dan tekeningen en ik had gehoopt op iets meer schilderijen van voor de oorlog. Die er hingen vond ik namelijk heel erg mooi en vrolijk. 

Maar ik begrijp de keuze wel die gemaakt is, want het contrast is des te groter en de schilderijen die ze tegen het vergeten schilderde, maken daardoor des te meer indruk. 

Een aantal van de werken van na de oorlog hangen er bij elkaar in een afgeschermd stuk en hier stond ook een bank. Ik heb hier even gezeten om het beter op me in te laten werken, maar ik kon hier niet te lang blijven zitten. De schilderijen grepen me bij de keel. 

De verandering van onderwerp en de manier van schilderen vond ik heel erg om te zien, in- en intriest. 

Indrukwekkend vond ik ook het schilderij van Frank Liser, die aan de hand van kleine foto's een groot familieportret schilderde van de familie van zijn moeder. Alle leden van de Joodse familie Elion, op zijn moeder na, zijn omgekomen tijdens de Tweede Wereldoorlog. 

Deze tentoonstelling is nog tot 20 september 2020 te zien. Let op, je moet wel van tevoren reserveren.