Dear comrades (2020)

Het is 1962 in de Sovjet Unie en Chroetsjev is aan de macht. Economisch gaat het niet echt goed, de prijzen stijgen en er is schaarste. Bovendien dalen de lonen. In de stad Novocherkassk komen de arbeiders van de locomotieffabriek in opstand. 

Dit is natuurlijk onmogelijk in de Sovjet Unie, en de opstand wordt hard neergeslagen. En vervolgens doen de autoriteiten hun best om alle sporen hiervan weg te wissen. Het is nooit gebeurd en niemand heeft iets gedaan. 

Liuda Semina is een overtuigd partijlid. Ze is lid van het stadscomité en heeft tijdens de Vaderlandse oorlog aan het front gezeten als verpleegster. Voor haar is Stalin nog altijd een grote leider, ondanks wat Chroetsjev in 1956 over hem naar buiten heeft gebracht. Liuda vindt dat het nodig is dat er offers gebracht moeten worden, tenslotte komt de heilstaat er niet zomaar. En wat haar betreft moet iedereen die dit niet begrijpt en protesteert, opgepakt worden. 

Haar dochter Svetka is echter een andere mening toegedaan, zij is betrokken bij het protest en komt op een gegeven moment niet thuis. Liuda heeft de schoten gehoord en de doden op het plein zien liggen en begint een wanhopige zoektocht naar haar dochter. Gelukkig staat ze hierin niet alleen, maar krijgt ze hulp van een KGB officier, die Liuda helpt door blokkades in de stad heen te komen om te zoeken naar haar dochter. 

Dear comrades is een prachtige en ongelofelijk indrukwekkende film. De hele film is in het Russisch en geschoten in zwart-zit. Dit draagt bij aan de sfeer, maar levert ook heel mooie beelden op. De opstand in de film is werkelijk gebeurd en ook de reactie van de staat op die opstand is conform wat er gebeurd is. 

Heel mooi wordt duidelijk hoe ver een totalitair regime kan gaan om iets te onderdrukken, maar ook hoe ver een mens kan gaan om te blijven geloven in wat hij of zij al een leven lang gelooft. 

Liuda is zo overtuigd van het gelijk van de partij, dat ze niet eens de ironie kan inzien van het feit dat zij weinig last heeft van de tekorten en stijgende prijzen, omdat zij partijrantsoenen krijgt, maar ze heeft wel kritiek op degenen die er wél last van hebben. 

De demonstratie die hard zal worden neergeslagen.

Voor haar is het ook niet te begrijpen waarom haar dochter meedoet aan het protest tegen de regering en waarom haar vader vast blijft houden aan de relieken van het verleden. 

Een heel ontroerende scene is wanneer haar vader, gekleed in zijn militair uniform van het tsarenleger, met een icoon op tafel een brief voorleest van een familielid die vertelt over de gruwelen van de burgeroorlog, waarbij de bolsjewieken iedereen uit het dorp vermoordden. Iets dat Liuda goed praat met; 'in het begin konden ze toch ook niet anders?'. 

Het einde laat heel veel mogelijkheden open, maar de kans dat het goed af zal lopen, is bijzonder klein. 

Dear comrades wordt gedragen door het goede spel van onder andere Yuliya Vysotskaya als Liuda, die een heel sterkte hoofdrol neerzet. Maar ook de andere acteurs zijn uitstekend. 

Deze film was de officiële Russische inzending voor de Oscar uitreiking van dit jaar en heeft op het filmfestival van Venetië vorig jaar als beste film gewonnen. 

Dear comrades is een film waar je veel superlatieven voor nodig hebt: indrukwekkend, mooi, indringend, neemt je helemaal mee en blijft je nog lang bij als de aftiteling al afgelopen is. Kortom, aanrader.