Braquo (2009-2016)

Let op, ik vertel in dit stukje over de vier seizoenen van deze fantastische serie, dus ik kan wat spoilers geven. 

Max Rossi, Eddy Caplan, Walter Morlighem, Roxane Delgado en Théo Vachewski vormen een team politieagenten, dat de zwaarste criminelen oppakt. Probleem is dat de agenten zich aan regels moeten houden en de criminelen zich aan geen enkele regel houden. 

Als het verhoor van een stuk stront een beetje uit de hand loopt, moet Max op het matje bij Interne Zaken komen, met uiteindelijk resultaat dat hij zelfmoord pleegt. Zijn collega's zweren dat ze eerherstel voor Max zullen krijgen, al moeten ze daarbij de gele lijn overstappen; de grens tussen agent en crimineel. 

Het probleem is dat als je één ding doet dat tegen de regels ingaat, je vervolgens iets moet doen om dit te verdoezelen, en daarna moet je proberen om dat weer recht te breien. Binnen de kortste keren zitten ze tot over hun oren in de problemen, terwijl inspecteur Vogel van IZ probeert om ze op heterdaad te betrappen. 

Serie 1 eindigt met een cliffhanger waardoor je meteen door wil met serie 2. Hierin kan Eddy zijn vrijheid terugverdienen door te infiltreren in de groep van kolonel Dantin, die probeert om wraak te nemen op de Franse staat. In serie 3 moeten ze afrekenen met de Russische maffia die voet aan de grond heeft gekregen in Parijs, terwijl een doorgedraaide inspecteur Vogel vastbesloten is om wraak te nemen en in deel 4 hebben we te maken met de Turkse maffia, terwijl het net zich steeds meer sluit om Eddy en zijn equipe. 

Heel knap wordt in Braquo duidelijk hoe ook goede agenten (of in ieder geval redelijk goede) van het rechte pad af kunnen gaan, en de frustratie over het verschil tussen wat mag en wat er zou moeten gebeuren is tastbaar en begrijpelijk. Je krijgt ook begrip voor onze vier hoofdpersonen en je snapt waarom ze doen wat ze doen, al zijn hun methodes niet goed te keuren. 

Het wordt ook goed duidelijk dat ze hier zelf ook mee worstelen. Dan proberen ze zich te herinneren dat ze smerissen zijn, dat agenten bepaalde dingen niet doen, om tot de trieste conclusie te komen dat ze misschien toch allang geen agenten meer zijn. 

Eddy Caplan (Jean-Hugues Anglade)


De afleveringen (acht per serie) zitten ontzettend goed in elkaar, met meerdere verhaallijnen die naast elkaar en door elkaar lopen, waardoor je op het puntje van je stoel blijft zitten. Door de verschillende twisten word je steeds op het verkeerde been gezet en pas op het einde wordt helemaal duidelijk hoe het zit. 

Knap ook hoeveel nuance er in de meeste personages zit. Zelfs een ultieme griezel als Vogel heeft een paar goede eigenschappen en momenten van fatsoen, en voor een aantal 'slechteriken' zoals kolonel Dantin of Levani Jordania en Atom Paradjanov kon ik respect opbrengen of ik vond ze gewoon aardig. 

Dit komt ook door de uitstekende acteurs, Jean Hugues Anglade, Joseph Malerba, Karole Rocher en Nicolas Duvauchelle zijn Eddy, Walter, Rox en Théo. 

Mark Ivanir en Arène Jiroyan spelen Jordania en Paradjanov, Francois Levantal is kolonel Dantin, om er maar een paar te noemen. 

Eddy, Rox, Walter en Théo blijven genuanceerd en hebben hun goede kanten, ondanks al hun fouten en misstappen. Je blijft dan ook bij hen betrokken. Mooi is hoe je in een aantal afleveringen achtergrond krijgt, die laat zien hoe bepaalde situaties tot stand zijn gekomen. Het moge duidelijk zijn dat hun acties niet door de beugel kunnen, al wordt ook duidelijk dat de hogere rangen en de politiek ook zaken doen die stinken en dat politiek gewin nog altijd boven gerechtigheid gaat. 

Walter (Joseph Malerba), Eddy (Jean_Hugues Anglade), Théo (Nicolas Duvauchelle) en Roxane (Karole Rocher)


Braquo is een snoeiharde, Franse politieserie, die er beslist geen doekjes om windt. Dat blijkt al uit de titel, Braquo is namelijk straattaal voor een gewelddadige overval en daar zien we er meerdere van. Het geweld wordt beslist niet geschuwd, al is het ook vaak de suggestie van iets dat we niet vol in beeld te zien krijgen (gelukkig maar, de scéne met de kettingzaag was zo al heftig genoeg).  Braquo is dan ook beslist geen Maigret. Het speelt zich af in een grauwe buitenwijk van Parijs, waar geen toerist ooit komt (en zo wel, dan heb je ernstige pech). Het politiebureau is hier ook een goed voorbeeld van, het is namelijk gevestigd in een oude fabriek, en de haveloosheid straalt er vanaf. 

Ik denk niet dat dit een serie is die iedereen kan waarderen, maar als je houdt van genuanceerde personen en goed in elkaar zittende plots vol spanning en meerdere lijnen die bij elkaar moeten komen, kan je met Braquo niet verkeerd gaan.

Reacties

Populaire posts