Voor ik ga slapen, S.J. Watson

Christine Lucas wordt elke morgen wakker naast een man die ze niet herkent, in een huis dat ze niet herkent. Als ze in de spiegel kijkt is er ook iets vreemds aan de hand, de vrouw in de spiegel is zo’n twintig jaar ouder dan Christine is. 

Maar als ze beter kijkt ziet ze foto’s op de muur rond de spiegel, met briefjes erbij. Ze blijkt getrouwd te zijn met Ben, de man in het bed. Ben wordt wakker en legt uit dat Christine na een ongeluk twintig jaar geleden haar geheugen is kwijtgeraakt. Ze weet wat er op een dag gebeurt, maar als ze gaat slapen, raakt ze alles weer kwijt. Ook de herinneringen aan de tijd daarvoor is ze kwijtgeraakt.

Ben gaat naar zijn werk en later die ochtend krijgt Christine een telefoontje van dr Nash die haar vertelt  dat ze een afspraak hebben. Dr. Nash helpt haar met het geheugenverlies en ze spreken regelmatig af. Die morgen geeft hij haar dan het dagboek terug dat ze de afgelopen weken heeft bijgehouden. Het blijkt dat hij Christine elke morgen belt om te vertellen waar het ligt.

Christine leest haar dagboek van de afgelopen weken en begint te beseffen dat er dingen niet kloppen. Ben heeft haar dingen niet verteld, zoals dat ze een roman heeft geschreven. Hij noemt zelfs hun zoon Adam niet, die gestorven is in Afghanistan. Maar waarom zijn er nergens foto’s van Adam? 

Door het bijhouden van het dagboek, komen er moeizaam herinneringen terug en Christine herinnert zich haar beste vriendin Claire, die volgens Ben naar Nieuw Zeeland is verhuisd. Maar klopt dat wel? En waarom liegt hij over de oorzaak van het geheugenverlies? Wat is er gebeurd in Brighton en wie is Mike?

Het is knap hoe S.J. Watson met ‘Voor ik ga slapen’ een thriller heeft weten te schrijven die heel rustig is, maar toch heel spannend. Het grootste gedeelte speelt zich af in het huis waar Christine woont, waar ze in haar dagboek schrijft en probeert herinneringen terug te halen. De spanning zit in het niet weten wat waar is, wat klopt en wat klopt niet van de herinneringen die terugkomen. 

Als lezer ga je wat dat betreft gelijk met Christine op, die er ook geen idee van heeft. Het gegeven van iemand die elke morgen wakker wordt en zichzelf niet herkent is knap uitgewerkt.

Mijn enige bezwaar is een beetje het einde, dat een tikje ongeloofwaardig is en zelfs een beetje stom. Maar dat is een klein punt in een verder erg spannend boek.