Tentoonstelling: Théo van Rysselberghe
Zelfportret met panama (1918) |
Het zijn schilders als Jan Toorop die deze techniek bij Théo van Rysselberghe zien en overnemen, hij was hierin echt hun voorbeeld.
In het Singer museum in Laren is er een tentoonstelling over deze bijzondere schilder te zien. De tentoonstelling is verdeeld in de onderwerpen die Van Rysselberghe graag schilderde, we beginnen met portretten, en dan gaan we via de zeegezichten naar de landschappen in Zuid Frankrijk en Marokko en we eindigen bij het vrouwelijk naakt.
In elke zaal hangen prachtige werken, waar je inderdaad het licht constant in terug ziet. In bepaalde landschappen voel je de warme lucht gewoon dansen, met als contrast de koele schaduw onder de bomen.
Portret van Madame Paul Nocard (1911) |
Portret van Aimee Mayrisch (1913) |
Zeelten, witte brasems en dorades (1917) |
Kaap Benat, het rode zeil (1917) |
Théo van Rysselberghe, schilder van de zon, is een prachtige tentoonstelling. Dit valt volledig binnen mijn lievelingsperiode in de kunst en hoewel ik vaak pointilistische schilderijen wat vlak vind omdat er zo weinig schaduw te zien is (sorry, Ferdinand Nibbrig), is dit bij Van Rysselberghe absoluut niet het geval.
Elk schilderij is een klein meesterwerkje en ik kan ook bijna niet kiezen welk schilderij ik het mooiste vind. Ik zou ze bijna allemaal wel hier willen hebben hangen! Zelfs de vrouwelijke naakten, die ik vaak niet heel mooi vind, vond ik bij hem wel prachtig gedaan. Mooi ook de zaal met tekeningen, want ook die vaardigheid beheerste hij goed.
Het scharlakenrode lint (1906) |
Nog tot 4 september 2022 te zien in het Singer museum in Laren, met een ticket met een tijdslot. Kortom, gewoon zelf gaan zien!
Reacties
Een reactie posten