In memoriam: Eefje (2017?-2022)

Dit is het bericht dat ik nog lang niet wilde schrijven, ik heb mijn katjes Pomme en Eefje nog maar een jaar in huis tenslotte. Ze kwamen vorig jaar eind december bij mij toen zo onverwacht snel mijn Marius overleed. Ik had de goede hoop dat ik met deze twee Juffertjes een groot aantal mooie jaren tegemoet zou gaan. 

Dat het niet gemakkelijk zou worden, wist ik al. Toen ik ze ophaalde van het asiel was duidelijk dat het twee schichtige katjes waren die heel veel rust en ruimte nodig hadden om tot bloei te komen. 

Eefje heeft de eerste vier maanden grotendeels bovenop de boekenkast gezeten. Ze kwam naar beneden om te eten en naar de bak te gaan, maar wilde van mij nog niet zoveel hebben en bekeek me vol wantrouwen. 

Ik heb haar aan me laten wennen met veel geduld en haar echt de tijd gegeven om zelf stapjes te nemen. Zulke dingen kun je bij een dier nu eenmaal niet forceren. Langzamerhand durfde ze steeds vaker dichter bij me te komen. Dan zat ze in de opening van de keuken naar me te kijken, een tijdje later kwam ze naar de hoek van het kleed in de woonkamer. 

Steeds vaker kwam ze langslopen als ik op de bank zat en kwam elke keer een stukje dichterbij. Tot ze op een gegeven moment naar me toe kwam en naast me kwam zitten en haar kopje naar me toe draaide met de vraag of ik haar wilde aaien. Dat wilde ik natuurlijk wel! Zo kwam ze daarna regelmatig naar me toe om geaaid te worden, want eigenlijk wilde ze dat alleen als ze dat zelf aangaf. En als ze er genoeg van had, dan liep ze weer weg. 

Zo kon Eefje wel tien minuten bij de bank blijven staan, hoewel ze soms ook na 1 minuut alweer weg was.

Sinds de zomer kwam ze 's avonds vaak naar me toe om op bed even te knuffelen en geaaid te worden. Als ik dan ging slapen, ging ze meestal weg, maar tot die tijd bleef ze heerlijk kopjes geven en spinnen. Dat was echt ons knuffelmoment. 

Ze was een markant katje, met een heel bijzondere persoonlijkheid. Heel vocaal als ze vond dat ik 's ochtends op moest staan om eten te geven, en in de zomer had ze ontdekt dat drinken uit de gieter toch een stuk leuker was dan uit een waterbakje binnen. Ze vond dat zelfs zo leuk dat ze sindsdien elke ochtend na het eten even het balkon op wilde om daar te drinken. Nu het zo koud werd, zette ik een schotel vlak bij de deur neer zodat ze daarvan kon drinken. 

Ze wilde in het begin vooral liggen op verborgen en veilige plekken, maar durfde steeds meer op allerlei plekken te slapen. Mijn bed was favoriet, maar ook de eetkamerstoelen, het mandje onder het bureau en de grote stoel in de woonkamer werden echt plekjes voor haar. 

Ik kreeg het idee dat ze steeds meer uit haar schulp kroop, want elke dag zag ik vooruitgang van die dappere beestjes. Pomme en Eefje speelden vaak samen, ik zag Eefje overal in huis slapen en op haar gemak liggen, kortom, de toekomst zag er zonnig uit. 

Water drinken uit de gieter

Maar gisteren heb ik mijn lieve kleine Eefje al moeten laten inslapen. 

Tot en met afgelopen dinsdag ging alles goed en was er niets aan de hand. Woensdagochtend was ze echter lusteloos en wilde ze niet eten. Ook leek ze moeilijk te lopen. Bij de dierenarts bleek er na onderzoek niets te vinden, alleen was ze onderkoeld. Ze is die middag bij de dierenarts gebleven om op te warmen en een bloedonderzoek te krijgen. 

Het bloedonderzoek was goed en toen ze weer op temperatuur was, mocht ik haar weer meenemen. We dachten op dat moment dat ze misschien een virusje te pakken had gehad en zich niet lekker voelde, minder at etc en daardoor in een negatieve spiraal terecht was gekomen. 

Op dat moment leek het gewoon de goede kant weer op te gaan en was er geen indicatie dat er nog iets anders aan de hand was.

Die nacht heb ik echter een tijd met haar in de keuken gezeten omdat haar ademhaling sneller ging en ze een aantal keren klagelijk miauwde. Na overleg met de spoeddienst hoefde ik echter niet midden in de nacht naar een kliniek ver buiten Almere te rijden, maar kon ik de volgende ochtend mijn eigen dierenarts bellen. 

Ik kon diezelfde ochtend daar terecht en dat was maar goed ook, want het ging in de loop van de ochtend steeds slechter met haar. Hijgen, bijna niet meer kunnen lopen en een paar keer heel hard miauwen. 

De dierenarts concludeerde nu hartfalen en dan moet je gaan bedenken wat goed is voor de poes. 

Eefje was een heel klein katje en de kans dat ze in het asiel een flink stuk jonger is geschat dan ze in werkelijkheid was, is zeer groot. Waarschijnlijk was ze geen vijf jaar oud, maar zeker tien jaar of ouder.  

Je kunt voor hartfalen nog allerlei ingewikkelde behandelingen bedenken, maar die geven eigenlijk heel weinig soelaas en bovendien is de stress die dat alles oplevert ook niet goed. De dierenarts en ik besloten dat het beter was om Eefje dit niet meer aan te doen. Dan kun je nog maar een besluit nemen, hoe verdrietig dat ook is. Ze lag helemaal tegen mij aan en is heel rustig ingeslapen met haar kopje in mijn hand.  

Ik heb het gevoel dat ik Eefje nog maar net leerde kennen en het verlies is zo onverwacht dat het nog onwerkelijk is. Ik had haar zo graag nog een heleboel jaren een mooi leven willen geven, maar helaas mag dat niet zo zijn.

Pomme was erg van streek door de zieke Eefje en nu mist ze haar. Pommie loopt regelmatig zoekend rond,  op zoek naar haar vriendinnetje die er niet meer is. Ik hoop dat we snel samen een modus vinden. 

Lieve Eefje, ik heb je maar zo kort mogen hebben, maar ik hoop dat je het dit jaar fijn bij me hebt gehad. Ik heb in ieder geval heel veel van je gehouden, al vanaf de eerste minuut dat ik je zag. Ik zal je lieve snoetje missen, mijn lieve Eefje-poes. Ik ga je missen, maar je mandje in Het Grote Kattenhuis staat voor je klaar. 

Eefje, een week geleden.