Dag van vuur, Beppe Fenoglio

Van de Italiaanse schrijver Beppe Fenoglio heb ik eerder twee andere boeken gelezen, De laatste dag en Een privekwestie, waar ik bijzonder enthousiast over was. Helaas waren zijn andere boeken nog niet in het Nederlands vertaald en ik hoopte dat dat wel zou gebeuren.

Gelukkig is nu Dag van vuur uitgekomen, met zes korte verhalen. Het is boek is in 1963 postuum uitgegeven en de verhalen spelen zich af in de streek rond Alba, de streek waar Beppe Fenoglio geboren was.

Dag van vuur is het titelverhaal en dat begint meteen vol actie;

Eind juni gaf Pietro Gallesio het woord aan zijn dubbelloops. Hij vermoordde zijn broer in de keuken, maakte op het erf zijn neef koud die op de knal kwam aangehold, zijn schoonzus stond op zijn lijst maar ze verscheen achter een traliehek met haar jongste kind op de arm en dus vuurde hij niet op haar maar stormde naar de pastorie van Gorzegno.

Hierna gaat het helemaal mis, Pietro verschanst zich terwijl de Carabinieri eraan komt om hem te stoppen en de mensen uit de dorpen eromheen vol sensatie komen kijken.

In de andere verhalen zijn de situaties soms heel grappig, maar ook triest en schrijnend. Knap is dat hij dit weliswaar beschrijft, maar er geen oordeel over geeft. Dit is zoals het is en daar moet men het mee doen.

Dit is vooral duidelijk in het verhaal Het kindbruidje waarin we de heel jonge Catinina leren kennen die weliswaar en kind heeft, maar liever knikkert. Ze is dan ook nog maar veertien jaar oud.

Maar in geen van de verhalen hebben de mensen het gemakkelijk, in die tijd waren de mensen arm en was het leven hard.

De charmante vrouwenversierder Paco speelt de hoofdrol in Maar ik houd van Paco , waar hij alles verliest in een spel kaarten, terwijl hij daarna terug gaat naar zijn vrouw die de brokken bij elkaar mag rapen.

In Superino sluit de verteller vriendschap met Superino, die als hij bijna volwassen is de waarheid over zijn afkomst te weten komt.

In Regen en de bruid dwingt een heerszuchtige moeder haar zoon die priester is om in de regen mee te gaan naar een bruiloftsmaal, maar de jongeman neemt wraak als hij onder het juk van zijn moeder uit is.

En in De novelle van de leerlingontvanger horen we hoe er een jonge belastinginner ontvangen wordt door iemand die helemaal geen belastingen wil betalen.

De verhalen worden onopgesmukt verteld, in een stijl die rechtstreeks en levendig is, zonder overbodigheden. De personages zijn vaak mensen die teleurgesteld zijn, of ze weten in ieder geval dat het leven ze weinig te bieden heeft. De vrouwen dragen daarin de zwaarste lasten, terwijl de mannen af en toe naar hun karabijn grijpen om een probleem op te lossen.

Het is jammer dat het maar zes verhalen zijn, want ik had het idee dat hij zijn eigen jeugdherinneringen hier in verwerkte en ik had graag meer willen lezen.

Ik heb het gevoel dat Beppe Fenoglio misschien wel meer had willen schrijven, maar door zijn slechte gezondheid hier geen kans voor heeft gehad, ook omdat dit boek postuum is gepubliceerd. Ik vond het in ieder geval heel mooie verhalen die opnieuw laten zien dat Beppe Fenoglio een schrijver is die het verdient om door meer mensen te worden gelezen.

Ik ben ook heel blij dat, als het goed is, volgende maand een ander boek van hem in vertaling uitkomt. Het wachten is dan op het hele ouvre van Beppe Fenoglio in het Nederlands (uitgevers, ik reken op jullie!).

Originele Italiaanse titel: Un giorno di fuoco

Uitgegeven in 1963

Nederlandse uitgave 2017 door uitgeverij Serena Libri

Nederlandse vertaling: Frans Denissen, Karin van Ingen Schenau en Emilia Menkveld

Bladzijdes: 167