Commonwealth, Ann Patchett

Iedereen die bij een gebeurtenis is betrokken, ziet die gebeurtenis op een andere manier. Iedereen herinnert zich het voorval anders, of interpreteert het vanuit een andere hoek.

Hetzelfde geldt voor het verleden dat je met je familie deelt.

Maar van wie zijn de herinneringen en wie vertelt de waarheid?

En als een schrijver jouw geschiedenis gebruikt om er een nieuw verhaal van te maken, mag dat dan zomaar? Want jij bent niet de enige die in het verhaal betrokken is.

Ook de anderen die erbij waren zien opeens hun herinneringen en ervaringen terug op een manier die ze niet hadden gewild en vooral: waar ze niet om hebben gevraagd. 

Commonwealth begint in de jaren ’60 als Beverly en Fix een doopfeestje houden voor hun dochter Frances. Albert Cousins is niet echt uitgenodigd, maar grijpt het feestje aan om bij zijn eigen vrouw Teresa en drie (bijna vier) kinderen weg te kunnen. Op het feestje kust hij Beverly en dit zet een reeks gebeurtenissen in gang die zich als een olievlek over de tijd zullen uitspreiden.

Want korte tijd daarna zijn Beverly en Bert Cousins getrouwd en wonen ze niet langer in Californië, maar in Virginia. De kinderen van Bert wonen bij hun moeder, maar zouden in Virginia willen wonen, de kinderen van Beverly wonen bij hun moeder en zouden bij hun vader willen zijn die ze maar één week per jaar zien. 

Tijdens de grote vakantie zijn ze allemaal bij elkaar, en moeten de zes kinderen het maar met elkaar zien te rooien, met alle gevolgen van dien.

Het is dochter Frannie die deze geschiedenissen aan een schrijver vertelt met wie ze een verhouding krijgt. De schrijver maakt er een boek van, zijn laatste succesvolle boek en daarmee is het volgende stuk in gang gezet, of liever, de volgende laag in het verhaal wordt aangeboord.

Ik heb eerder Staat van verwondering van Ann Patchett gelezen en dat liet helaas om verschillende redenen een nare smaak bij me achter. Ik had echter goede verhalen gehoord over haar andere boeken en wilde haar daarom niet helemaal afschrijven. 

Bel Canto staat hier nog in de kast en een paar weken geleden stond ik in Bologna in de Feltrinelli boekwinkel toen mijn oog op dit boek viel. Ik kon me herinneren dat Hella een lovende bespreking had geschreven, dus daar heb ik op vertrouwd en ik heb dit boek meegenomen. Daar heb ik zeker geen spijt van gekregen.

Ik vond Commonwealth namelijk een bijzonder mooi en goed boek. Het verhaal is boeiend en mooi geschreven, in een bijna moeiteloze stijl. De overgangen in de tijd zijn vloeiend en heel knap krijg je steeds stukjes van het verhaal mee, als er gedeeltes vanuit de verschillende personages worden verteld. 

Het is geen lineair verhaal omdat er steeds fragmenten bij komen, maar nergens doet dit geforceerd aan alsof de schrijfster een trucje uithaalt en wil laten zien hoe slim ze is. Nee, het loopt juist heel natuurlijk alsof je steeds iemand anders spreekt en via via het gesprek ergens op komt.

Fijn vind ik ook dat de personages niet eendimensionaal zijn, maar ze zich ontwikkelen. En hoewel je de pubers nog wel herkent in de volwassenen, zijn ze gegroeid en veranderd. Hun inzichten zijn ook veranderd, ze kijken nu anders naar de gebeurtenissen dan toen ze jonger waren.

Het grote drama bleek uiteindelijk heel anders in elkaar te zitten dan ik had gedacht, maar daarmee werd het juist indringender en menselijker. Geen grote gebeurtenis, maar een kleine die grote gevolgen had. Het was iets dat iedereen had kunnen overkomen en daarom was het des te pijnlijker.

Heel mooi ook laat dit verhaal zien dat elke handeling niet op zichzelf staat, maar gevolgen heeft voor een heleboel mensen en dat alles met elkaar samenhangt.

Commonwealth is een bijzonder boek dat denk ik zeer hoog zal eindigen in mijn topboeken van dit jaar.

Lees ook wat Hella er HIER over schreef. 

Uitgegeven in 2016

Bladzijdes 322

Nu in het Nederlands vertaald als: Gemeengoed