Strikken, Domenico Starnone

Strikken begint met de hartverscheurende brieven van een vrouw aan haar echtgenoot die haar verlaten heeft. Het is de jaren zestig en alle vaste waarden staan op losse schroeven. Mensen willen opeens zichzelf vinden en trouw zijn aan hun gevoelens, terwijl de banden van het huwelijk opeens niet meer meetellen. 

Aldo trekt in bij zijn jongere vriendin in Rome en bemoeit zich bijna niet meer met zijn vrouw Vanda en twee kinderen in Napels.

Daarna verschuift de focus naar het nu. Een ouder echtpaar maakt zich klaar om een paar dagen weg te gaan op vakantie, maar de man is zich heel erg bewust van het feit dat hij oud en kwetsbaar geworden is, zeker als ze binnen korte tijd twee keer worden opgelicht. De week aan zee is fijn, maar bij thuiskomst blijkt hun woning te zijn vernield, alle spullen liggen over de grond en de kat is weg. 

Tijdens het opruimen komt de man de brieven tegen die zijn vrouw hem jaren geleden geschreven heeft en dan leren we zijn kant van het verhaal kennen.

Strikken laat haarscherp zien wat voor leugens mensen zichzelf vertellen en hoe familieverhoudingen getekend worden door het verleden. Mensen zijn verstrikt in hun eigen patronen, in de relaties met andere mensen en wat er over is van vroeger.

Domenico Starnone heeft dit verhaal heel mooi opgebouwd en je krijgt langzaam een beeld van twee mensen na een verwijdering weer bij elkaar zijn gekomen, maar meer uit gemak en lafheid dan door een doelbewuste keuze. En in het laatste hoofdstuk weet je ook hoe de handelingen van Aldo en Vanda hun kinderen hebben beïnvloed, die na al die jaren nog altijd de gevolgen ondervinden van het huwelijk van hun ouders.

De haarscheurtjes in het huwelijk van het oudere echtpaar blijken gapende wonden te zijn die nooit zijn gesloten, de levens van de volwassen kinderen nog altijd een reactie op wat ze hebben meegemaakt. Die laatste twee zijn niet heel sympathiek, maar dat kun je ze bijna niet kwalijk nemen.

In een mooi opgebouwd psychologisch verhaal als dit is het ook niet nodig om iedereen sympathiek te vinden, want het gaat om het begrip van de onderliggende verhoudingen, niet om een kant te kiezen.

De onderliggende woede, de sluimerende bitterheid en het nooit verwerkte verdriet worden langzaam duidelijk in deze mooie Italiaanse roman. Domenico Starnone is een bekende schrijver in Italië en er wordt gedacht dat hij óf getrouwd is met de vrouw die achter Elena Ferrante schuilt, óf misschien zelf Elena Ferrante is.

Of dit zo is, maakt voor dit boek niet uit. Strikken is een mooi geschreven, gelaagd verhaal, dat het verdient om op zichzelf beoordeeld worden en niet omdat de schrijver misschien wel of niet Elena Ferrante is. Strikken was voor mij een mooie kennismaking met een Italiaanse schrijver die ik nog niet kende, maar waarvan ik het fijne vooruitzicht heb dat ik nog een aantal van zijn boeken zal kunnen ontdekken en lezen.

Originele Italiaanse titel: Lacci (2014)

Nederlandse uitgave 2017 door uitgeverij Atlas contact

Nederlandse vertaling Manon Smits

Bladzijdes: 175