Een duik in de liefde, Christophe Ono-Dit-Biot

Twee heel verschillende mensen komen elkaar tegen en worden verliefd.

César is een gevierde en gearriveerde journalist en kunstcriticus, Paz is een beginnende fotografe. César heeft zijn portie ervaringen en reizen wel gehad en voelt zich prima in het wereldje waarin hij leeft. Voor hem hoeft het allemaal niet meer zo nodig.

Paz is een beginnend en aanstormend talent, een originele vrouw met veel wilskracht. Zij wil nog alles ervaren, reizen maken en vooral kunst maken en niet over kunst praten.

Hij leert haar werk kennen, schrijft er een lovend stukje over waar zij niet blij mee is, want volgens haar heeft hij er helemaal niks van begrepen.

Toch is dit het begin van hun relatie, ze worden een stel. Samen maken ze tripjes door Europa, bezoeken ze tentoonstellingen en uiteindelijk krijgen ze samen een zoontje, Hector. 

Je zou dus kunnen denken dat ze beiden volmaakt gelukkig zijn en César is dat ook. Voor hem is er geen droom meer die hij nog hoeft waar te maken, hij is precies waar hij nu wil zijn. Helaas is dit voor Paz volkomen anders, zij heeft het gevoel verstikt te worden en wil alleen nog maar weg.

Dat is dan ook precies wat ze doet, ze pakt haar biezen, laat Hector achter in de goede zorgen van zijn vader, maar zelf moet ze weg. Ze houdt sporadisch contact, maar de liefde die er was is weg en de band waarvan César geloofde dat die bestond, was misschien alleen verbeelding.

Het is enkele jaren later als César een telefoontje krijgt dat hij moet komen om het lichaam van zijn vrouw te identificeren, ze is aangespoeld op een strand, waarschijnlijk verdronken. Ik geef hiermee trouwens geen spoilers weg, want dit lees je al op de flap en op de eerste bladzijde, ik vertel een lezer hiermee niets nieuws.

De grote vraag waar César mee blijft zitten is; waar ging het mis? Voor Hector begint hij het verhaal op te schrijven van hoe zijn moeder en vader elkaar hebben ontmoet en waarom het misging. Ondertussen reist César naar de plek waar Paz de laatste maanden voor haar dood woonde, in de hoop iets meer antwoorden te krijgen.

Een duik in de liefde is een ontzettend mooi boek,

De relatie tussen César en Paz is nooit heel gelijkwaardig te noemen. Hij houdt vreselijk veel van haar, maar tegelijkertijd kan hij haar meningen nooit helemaal voor 100% serieus nemen, of haar interesses op waarde schatten.

Het begin van hun kennismaking is in dit opzicht ook kenmerkend, dat artikel dat hij schrijft over haar werk, waar hij niets van begrepen heeft. Hier heb je al het probleem in een notendop; César denkt dat hij het door heeft, en zijn waarneming houdt voor de waarheid, terwijl hij echter nooit verder kijkt dan de oppervlakte.

Hij wil zelf niet meer buiten Europa reizen en gaat er vanuit dat daarom Paz zich aan hem aanpast, terwijl ze aan alle kanten aangeeft dat ze heel graag verre reizen met hem wil maken. Hij heeft trouwens goede redenen om niet meer te willen gaan, maar die vertelt hij echter niet aan haar. Hij laat het bij statistieken over doden en aanslagen, die natuurlijk weinig indruk maken.

Aan de ene kant begreep ik César, zoals dat voor hem de historische context van een werk belangrijk is, omdat dit houvast geeft, maar ook een kunstwerk in de tijd plaatst. Kunst staat ook niet op zichzelf.

Tegelijkertijd begreep ik ook Paz, en waarom zij zich steeds verder van César terug trok.

Twee mensen, voor wie de liefde alleen niet genoeg bleek te zijn en uiteindelijk was er niet zoveel liefde meer over.

Mooi hoe op het einde César in staat is om wat zekerheden los te laten en stappen te zetten om Paz beter te begrijpen. Weliswaar te laat voor hen beiden, maar hopelijk heeft dit wel tot gevolg dat hij het beter kan verwerken en ook Hector meer over zijn moeder kan vertellen.

Een duik in de liefde is een bijzonder boek, goed geschreven en vol interessante lagen. Zo’n boek dat je aan het nadenken zet en dat nog een tijdje doorgaat in je hoofd, al heb je het boek al dichtgeslagen. En ondertussen wordt er ook nog een heel mooi verhaal verteld, over mensen en waarom het soms, ondanks alle goede bedoelingen, niet loopt zoals je had gehoopt.

Er is ondertussen een vervolg op dit boek geschreven, dat ik binnenkort zal lezen en natuurlijk zal bespreken. Dit verhaal is gelukkig nog niet helemaal ten einde.

Originele Franse titel: Plonger (2013)

Nederlandse uitgave: Borgerhoff-Lamberigts (2020)

Nederlandse vertaling: Sanne van der Meij

Bladzijdes: 406