Het menselijk lichaam, Paolo Giordano

Luitenant Alessandro Egitto is arts in het leger en is gestationeerd in een kampement in Afghanistan. Hij is wel een goede arts, maar is eerlijk gezegd niet zo heel betrokken. 

In het kampement stijgt de spanning onder de soldaten. De verveling, de angst, het constante op hun hoede zijn, de hitte en het stof maken alle soldaten een beetje kriegelig. Er worden grappen onderling uitgehaald en er wordt ruzie gemaakt, terwijl vriendschappen die hadden kunnen opbloeien door allerlei oorzaken tot niets komen.

De Afghaanse chauffeurs die voor de basis werken, krijgen een probleem met de andere Afghanen en het besluit wordt genomen om deze mensen terug te brengen  naar een veilige plek. Een konvooi met soldaten moet deze groep begeleiden op deze gevaarlijke tocht, waar onverwachte aanslagen en bermbommen een altijd aanwezig gevaar vormen. 

De tocht gaat vreselijk mis en de overlevenden moeten elk op hun manier ermee in het reine zien te komen.

Het menselijk lichaam is de tweede roman van Paolo Giordano, die met De eenzaamheid van de priemgetallen een prachtig werk had afgeleverd. De verwachtingen voor dit boek waren dan ook hoog gespannen. Ik ben blij dat ik kan zeggen dat aan die verwachtingen voldaan is.

Het menselijk lichaam gaat over het onvermogen van mensen om in dit soort omstandigheden goed met elkaar om te gaan en hoe ieder een andere manier heeft om dingen te verwerken.

Heel knap weet Paolo Giordano de soldaten een gezicht en een geschiedenis, een persoonlijkheid te geven. We komen het meest te weten over luitenant Egitto, maar ook de anderen komen tot leven. Het zou bijvoorbeeld te gemakkelijk zijn om soldaat Ietri alleen te zien als een moederskindje en soldaat Cederna af te schrijven als een macho klootzak, zeker als je net leest hoe hij de delen van zijn uiteengereten kameraden bij elkaar helpt zoeken.

Mooi worden ook de verschillende gebeurtenissen beschreven die allemaal op elkaar volgen en samen leiden tot de vreselijke gebeurtenissen. Zampieri, die het als de enige vrouw in het kamp niet gemakkelijk heeft en er een fatale fout maakt tijdens de tocht. Torsu die dysenterie heeft en toch mee wil op de tocht, om maar niet af te gaan voor zijn kameraden en soldaat Ietri die kwaad is op Cederna en zich eindelijk wil bewijzen. Alle draadjes komen samen.

Het einde is voor allemaal kenmerkend, voor sommigen gaat het op het eerste oog gewoon verder als altijd, terwijl anderen het roer radicaal omgooien.

Ik vind het bijzonder dat je in dit boek echt meegenomen wordt naar de basis waar de soldaten verblijven, dat je meevoelt en meeleeft met hen allemaal.

Paolo Giordano heeft opnieuw een prachtig boek afgeleverd.