L' Avenir (2016)

Nathalie is een docente filosofie op een middelbare school in Parijs, ook haar man is docent filosofie, al is hun benadering volkomen anders. Nathalie wil dat haar leerlingen zelf leren nadenken, haar man Heinz bullebakt zijn leerlingen in de hoek. Nathalie heeft twee bijna volwassen kinderen en schrijft verder filosofiemethodes voor het onderwijs. Ze heeft een vol en rijk leven. 

Maar er zijn ook problemen, zo heeft ze een veeleisende moeder die haar tientallen keren per dag belt en als ze niet snel genoeg opneemt, belt haar moeder de brandweer. Op die manier heeft ze weer even aandacht en hulp. Die situatie is dus bijna onhoudbaar en Nathalie heeft weinig keuze dan haar moeder op te laten nemen in een tehuis. Het gevolg is wel dat Nathalie de zorg krijgt over haar moeders  zwarte kat Pandora.

Ondertussen heeft haar echtgenoot aangekondigd dat hij haar verlaat voor zijn jongere vriendin en wil de uitgeverij haar boeken alleen nog in een nieuwe spetterende editie uitgeven en uiteindelijk zelfs helemaal niet meer omdat filosofie toch niet genoeg verkoopt. En dan overlijdt haar moeder.

Ik vond het heel mooi hoe in deze film duidelijk wordt dat het leven nooit stil staat, de tijd gaat door, mensen veranderen en dat is maar goed ook. En ondertussen moeten we kijken wat de beste manier is om het leven zin te geven. Wat ook weer de kernvraag is van filosofie.

Nathalie (Isabelle Huppert) geeft les 

Zo heeft Nathalie haar communistische en radicale fase gehad in 1968, maar heeft daar nu geen behoefte meer aan, daartegenover staat haar man die stil is blijven staan en nog altijd dezelfde reactionair is als hij destijds was. 

Ondertussen staken sommige van haar leerlingen om de pensioenmaatregelen die de regering neemt en haar oud-student Fabien probeert om een soort anarchistisch collectief op te zetten op zijn boerderij in de bergen. Iedereen probeert grip te krijgen op de tijd en vooral op het leven, voor sommigen gaat dat gemakkelijker dan voor anderen.

De kat Pandora speelt ook een belangrijke rol. Ze wordt steeds meegenomen in haar mandje (bijna een variantie op de doos van Pandora!), als een zware, ongewilde last. Nathalie is niet erg dol op het beest, is er nog allergisch voor ook, maar het is de erfenis van haar moeder, de laatste steun en toeverlaat. Tot Nathalie in staat is om Pandora los te laten en haar een nieuw thuis kan bezorgen.

Nathalie zoekt troost bij Pandora 

Het einde is mooi, Nathalie heeft haar plek gevonden en heeft haar leven op orde en kan verder, ze is niet afhankelijk van anderen, maar natuurlijk wel verbonden met haar familie. Ik vond haar een sterke vrouw en ik had bewondering voor haar. Nathalie heeft weinig keuze dan opnieuw te kijken naar haar leven en te bepalen wat belangrijk is en wat niet. 

En dat doet ze zonder te zwelgen in zelfmedelijden of er aan onderdoor te gaan. Ze accepteert dat dingen veranderen en dat ze daarin mee moet.

Als haar man weggaat, wordt ze eigenlijk alleen pissig als blijkt dat hij een deel van haar boeken heeft meegenomen, dat gaat te ver!

Nathalie wordt gespeeld door Isabelle Huppert, een uitstekende actrice. Maar ook de anderen, zoals Roman Kolinka als Fabien, André Marcon als Heinz en Edith Scob als Nathalie’s moeder Yvette zijn geweldig in hun rollen.

Nog een speciale vermelding voor de prachtige soundtrack, die voegt heel veel toe aan de sfeer en de diepte van het verhaal.

Geen film vol actie, geen plot vol spanning, maar een mooi en uitstekend geacteerd verhaal dat de aandacht van begin tot einde weet vast te houden. Kortom, ik vond L’avenir (de toekomst) is een prachtige film, echt een aanrader.