In memoriam: Silvia (2005-2018)

Innig tevreden op de leuning van de bank

In 2007 kwam Silvia in mijn leven, een klein katje dat ik samen met haar grote broer uit het asiel haalde om de leegheid in mijn huis te vullen nadat mijn eerste kat was overleden.

Corrado en Silvia hadden de eerste jaren van hun leven mishandeling en verwaarlozing moeten doorstaan, maar ik was vastbesloten om ze een goed thuis te geven.

Ze was geen gemakkelijk katje, ze bleef altijd een beetje op afstand en vond het vooral in het begin vreselijk om opgepakt te worden. Dan kreeg ik alle vier haar poten in mijn hals om zich maar af te kunnen zetten. Toch vond ze het heerlijk om geaaid te worden en ook borstelen mocht, maar niet te vaak.

Helemaal blij werd ze van de zon en de warmte. In de grootste zomerhitte lag Silvia te grillen op de tegels van het balkon en dan was haar vachtje bijna niet aan te raken, zo heet. Maar zij genoot.

Ze had een zwak achterlijfje (waarschijnlijk door mishandeling) en daar kwam ook nog eens artrose bij, springen begon een beetje moeilijk te worden af en toe. Vervelend was dat ze soms niet merkte dat ze moest plassen en dan net de kattenbak niet haalde. Ik heb meerdere malen de berging moeten soppen en het parket daar ziet er niet meer uit. Maar ze deed dat niet expres en dan kun je het een dier niet kwalijk nemen.

Lekker slapen op de bank

Toen Corrado drie jaar geleden overleed, miste ze hem enorm. Ze heeft het eerste half jaar elke nacht als een bontmuts om mijn hoofd op het hoofdkussen geslapen, om maar zo dicht mogelijk bij me te zijn.

Silvia had periodes waarin ze op een bepaalde plek lag, dan een aantal weken in het tijdschriftenmandje (waar ze niet meer in wilde nadat ik er een handdoek voor haar had ingelegd), daarna een aantal weken in het hangmandje, bij mij op de bank of juist weer op een eetkamerstoel.

Maar na de dood van Corrado lag ze elke avond bij mij op de bank. Silvia ontpopte zich tot een enorme knuffelkat die ook regelmatig op schoot wilde en lekker op de bank tegen mijn been aan wilde liggen. Niets leukers dan mijn hand vasthouden met alle vier de pootjes, zodat ik haar wel moest blijven aaien.

Silvia was een klein katje en is altijd klein geweest. Ze woog altijd zo rond de 2.5 kilo, het kon een onsje meer of minder zijn. Vaak dachten mensen dat ze nog een hele jonge kat was, maar ze was gewoon een klein beestje.

Door de gekke hoek (ze zat even op schoot), leken oortjes en oogjes nog groter!

Als een katje zo klein is, dan is het meteen te merken als er iets mis is. Ik had deze zomer het idee dat ze iets magerder werd, ze voelde ook magerder aan als ik haar aaide. Maar de jaarlijkse controle bij de dierenarts wees niets uit en ook het bloedonderzoek was uitstekend. We kwamen tot de conclusie dat ze gewoon een beetje een oude poes aan het worden was.

Sinds een week of drie at ze minder van haar harde brokjes, maar nog wel van het blikvoer en ik maakte me dan ook nog niet echt zorgen. Dat begon wel afgelopen zaterdag.
Ze lag nu achter de grote stoel bij de verwarming en kwam er bijna niet meer vandaan. Ze at nu bijna niets meer, liep gek en miauwde anders dan anders. Ook spon ze op een andere manier dan gebruikelijk.

Zondag kwam ze niet eens meer achter de stoel vandaan om te eten, hoewel ze nog een paar hapjes wilde toen ik het bakje echt naast haar neer zette. Ik begon me grote zorgen te maken en heb die avond een hele tijd met haar op schoot gezeten, ik wilde haar zo dicht mogelijk bij me hebben.

In betere tijden

Gisterochtend wilde ze helemaal niet meer eten en toen heb ik de dierenarts gebeld waar ik die middag terecht kon. Op het moment dat hij haar zag, zei hij al dat het er niet goed uit zag. En bij het onderzoek bleek dat ze een enorme tumor in haar buikje had. Operatie was niet meer mogelijk en ook niet meer wenselijk. De enige juiste beslissing was om haar te laten inslapen.

Silvia is in mijn armen ingeslapen en ik heb haar tot het einde toe geaaid en toegesproken en verteld dat ze zo'n mooie en lieve poes was.
Ze is elf jaar bij me geweest en ik heb ontzettend veel van haar gehouden en ik ga haar ontzettend missen.
Dank je wel, lieve Silvia, voor je gezelschap, je liefde en alles dat je me gegeven hebt.