Twee versies van Emma, een vergelijking

Kort geleden heb ik Emma van Jane Austen opnieuw gelezen en ik heb ervan genoten. Ik kreeg zo de smaak te pakken dat ik besloot om niet één, maar twéé verfilmingen te bekijken en die bespreek ik hieronder. Van Emma zijn er tientallen verfilmingen en series gemaakt, maar ik heb de serie uit 2009 en de film uit 2020 gezien. 

Voor een samenvatting van het verhaal verwijs ik even naar mijn bespreking van het boek van afgelopen maandag. 

Emma (2009)

In 2009 maakte de BBC een miniserie van Emma, met vier afleveringen van elk ongeveer een uur. 

Wat is er goed? 

Met vier uur speeltijd is er voldoende tijd om personages goed uit te diepen en de verhaallijnen recht te doen. 

Romola Garai speelt een charmante en fijne Emma, en laat heel mooi haar karakterfouten zien, zonder Emma onsympathiek te maken. 

Johnny Lee Miller speelt Mr. Knightley en doet dit goed. Ik moet bekennen dat ik bij hem altijd meteen aan Sickboy uit Trainspotting denk, dus ik hield mijn hart vast, maar binnen twee minuten was ik dat beeld kwijt en wás hij meneer Knightley. 

Ook andere goede acteurs als Michael Gambon als Mr Woodhouse, Rupert Evans als Mr. Elton, Johdi May en Robert Bathurst als Mrs en Mr. Weston spelen mee.

De aankleding is geweldig, de kostuums om je vingers bij af te likken en de hele sfeer van deze serie is ongelofelijk goed. Er is respect voor de verhaallijnen, en respect voor de personages die Jane Austen heeft geschapen. 

Johnny Lee Miller en Romola Garai als Mr. Knightley en Emma

Wat is er slecht? 

Ik kan voor deze serie eigenlijk niks slechts opnoemen, hooguit zou je de kritiek kunnen hebben dat het een weinig vernieuwende serie is. Het is degelijk vakwerk, maar voor sommige mensen daarom misschien een tikje saai. 

Emma (2020)

In 2020 is er een nieuwe versie gemaakt, nu een film van iets meer dan 2 uur. 

Wat is er goed? 

De film is een plaatje om te zien, het is echt een visueel spektakel en er is goed over nagedacht hoe ze bepaalde scenes zo mooi mogelijk in beeld konden brengen. De kleding, de kleuren, de choreografie zijn allemaal tot in de puntjes uitgewerkt. 

De soundtrack is mooi en heel erg leuk, met prachtige muziek, die ook nog eens perfect bij de verschillende momenten past.  

Miranda Hart als Miss Bates is een plezier om naar te kijken. Ze weet de dwaze vriendelijkheid en goedhartigheid perfect neer te zetten en geeft Miss Bates daarmee iets ontroerends. De scene waarin Emma haar afkat is hartbrekend. Ik ken Miranda Hart als comédienne, en had niet verwacht dat zij een serieuze rol zo goed kon spelen. 

Door de kortere tijd die de film heeft, is er heel veel vaart en verveelt het je geen moment. En regelmatig was er ook humor te vinden. 

Wat is er slecht? 

Helaas, toch vrij veel en wel op de belangrijke punten. Want een geweldige soundtrack en een goede bijrol zijn natuurlijk mooi, maar hoe staat het met de hoofdpersonen? 

Emma wordt hier gespeeld door Anna Taylor-Joy en zij zet Emma vooral snibbig neer. Je ziet weinig van haar hartelijke of charmante kant. Emma is in deze film niet de Queen-bee, maar de Queen-bitch. 

Johnny Flynn is Mr. Knightley en hij ziet eruit alsof hij in een boy-band speelt. In het boek is Mr. Knightley 16 jaar ouder dan Emma, maar hier lijken ze van dezelfde leeftijd. Zijn rol als raadgever en moreel kompas wordt daarmee ongeloofwaardig. 

Johnny Flynn als Mr. Knightley

Jammer genoeg vond ik ook Bill Nighy als Mr. Woodhouse niet goed gecast, hij is te ironisch en te afstandelijk om werkelijk de bezorgde vader te zijn die het allemaal niet zo goed weet. Josh O'Connor als Mr. Elton wordt bijna een parodie en Callum Turner is van elke charme gespeend. Kortom, de casting vond ik hier echt niet denderend. 

Ronduit belachelijk wordt het als we binnen de eerste vijf minuten de blote kont van Mr. Knightley zien (ja, we snappen dat dit een moderne versie is) en de bloedneus van Emma bij het huwelijksaanzoek sloeg echt helemaal nergens op. 

Conclusie, welke versie is het beste? 

Ik denk dat het duidelijk is, mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar de serie uit 2009. Ik heb me vermaakt met de film, heb genoten van de goede dingen die hier te vinden waren, maar als ik een keuze moet maken, kies ik ferm voor de serie uit 2009. Deze serie mag zich wat mij betreft op één lijn stellen met de serie Pride and Prejudice uit 1995, het heeft diezelfde gedegenheid en aandacht voor detail, hetzelfde vakmanschap. 

Ik begrijp dat elke maker van een verfilming iets eigens wil toevoegen en daarin zijn de makers van de film zeker geslaagd. Als je dus op zoek bent naar een moderne versie, die snel gaat en die heel mooi is geschoten, en je een gewoon kostuumdrama maar saai vindt, dan zit je met de film uit 2020 goed. 

Als je de voorkeur geeft aan een verfilming die trouw blijft aan het origineel en met veel vakmanschap is gemaakt en waarin ook de geest van Jane Austen wordt gerespecteerd, dan zou ik je aanraden de serie uit 2009 te bekijken.