De acht bergen (2022)

Le otto montagne is de verfilming van de gelijknamige roman van Italiaanse schrijver Paolo Cognetti die in 2017 in het Nederlands verscheen. Het is een prachtig verhaal over vriendschap, over vaders en zonen en over waar je thuis hoort. 

In het bergdorp Grana wonen bijna geen mensen meer en er is nog maar een kind, Bruno. Pietro komt elk jaar in de zomer naar het bergdorp met zijn vader en moeder. Bruno en Pietro worden vrienden, en zullen dit hun hele leven blijven, als zijn er soms jaren dat ze geen contact hebben en lopen hun levens helemaal uiteen. 

De vader van Pietro is eigenlijk alleen gelukkig in de bergen, maar als puber weigert Pietro om nog langer mee te gaan op de lange tochten die zijn vader maakt. Vader en zoon raken van elkaar verwijderd en pas na de dood van zijn vader kan Pietro zijn vader weer in perspectief zien. Het huis hoog in de bergen dat Bruno en hij samen bouwen op een stuk grond dat zijn vader Pietro heeft nagelaten, helpt hierbij. Het huis is het rustpunt waar Pietro regelmatig naar terugkeert, terwijl Bruno zich helemaal vereenzelvigt met het leven als bergbewoner en zich ook geen ander leven kan voorstellen. 

Toen ik het boek HIER besprak, zei ik al dat het te merken is dat Paolo Cognetti ook documentairemaker is, De acht bergen is namelijk heel beeldend geschreven. En nu is er dan een eindelijk echt een film van gemaakt. 

Het Belgische echtpaar Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch hebben zowel het script geschreven als de film geregisseerd. Luca Marinelli speelt de volwassen Pietro en Alessandro Borghi de volwassen Bruno.

Pietro (Luca Marinelli) en Bruno (Alessandro Borghi)

We zien de jongens als ze twaalf zijn en hun hechte vriendschap smeden, hun verwijdering als adolescenten en hun hernieuwde vriendschap als volwassenen. De beelden van het landschap zijn magistraal en adembenemend, al wordt ook goed duidelijk dat het leven in de bergen zwaar en gevaarlijk kan zijn en dat je vakantie in de bergen doorbrengen iets heel anders is dan er daadwerkelijk leven. De verschillen tussen de beide vrienden worden prachtig in beeld gebracht, maar ook hoeveel ze aan elkaar hebben. 

Mooi wordt duidelijk hoe Pietro zich afzet tegen zijn vader, maar tegelijkertijd in allerlei opzichten enorm op hem lijkt. Ik was ontroerd toen op het einde Pietro zijn vader weer een beetje terugvond. Het is altijd een beetje gênant om te huilen in een bioscoopzaal, maar ik was in tranen. 

Pietro in het prachtige landschap

Het einde is triest, maar tegelijkertijd weet je ook dat Bruno het niet anders gewild zou hebben, een ander leven dan op de berg was voor hem niet mogelijk. 

De film duurt tweeëneenhalf uur, maar verveelt geen moment, door de schitterende natuuropnames, de aandacht en de zorg die er is voor de personages en de rust om het verhaal goed te vertellen. De acht bergen was al een magistrale en bijzondere roman, en nu is er een magistrale en bijzondere film van gemaakt.