Belangrijke beslissingen

Als de toetsweek voorbij is en de leerlingen al in vakantiestemming zijn, staat er voor ons in de laatste week voor de zomervakantie nog iets belangrijks op het programma. 

In deze week hebben we de laatste rapportvergaderingen; de overgangsvergaderingen.

Meestal heb je een redelijk goed idee hoe een leerling ervoor staat en hoe de leerling het gaat doen. 

Bij het 3^e rapport, in april ongeveer, maken we dan ook al een prognose voor volgend jaar, hoeveel leerlingen komen er in een volgende klas, hoeveel blijven er zitten?

Maar leerlingen stellen je soms voor een verrassing. De laatste toetsweek kan nog een heleboel veranderen. Leerlingen die het hele jaar op overgaan stonden, staan nu opeens een onvoldoende teveel, en anderen hebben alles uit de kast getrokken en zijn tegen alle verwachting in gewoon regulier te bevorderen.

De eindvergaderingen zijn lange en intense vergaderingen, omdat je over sommige leerlingen een hele discussie hebt. Alle leerlingen worden even genoemd, maar bij een aantal moet je stil blijven staan. Want wat doen we met de leerlingen die niet over kunnen?

We hebben natuurlijk een overgangsregelement, waarin precies staat met hoeveel onvoldoendes je nog over kunt en waar de grens ligt. 

Zo staat er bijvoorbeeld in dat je van 4Havo naar 5Havo één vijf mag hebben, maar bij twee vijven moet je ook twee compensatiepunten hebben (dwz, twee zevens of zelfs een acht). Bovendien mag je voor de kernvakken Nederlands, Engels en Wiskunde slechts één vijf hebben.

Het zou heel gemakkelijk zijn om dit rigide toe te passen, en elke leerling die niet aan deze normen voldoet, te laten zitten, maar daarmee zouden we de leerlingen geen recht doen. En dat is precies wat we wél willen doen in de eindvergadering. We willen elke leerling op de juiste plek hebben, met zoveel mogelijk kans om het volgend jaar beter te presteren.

We nemen hierbij allerlei factoren in overweging, zoals gezondheidsproblemen, sociale factoren, de thuissituatie en de motivatie. Sommige leerlingen hebben te maken gehad met sterfgevallen, ernstige ziektes of uithuisplaatsing. Dat heeft allemaal invloed op het welbevinden van een kind en op de resultaten op school.

Het kan dus voorkomen dat we in vergelijkbare situaties toch tot een andere beslissing komen, omdat we voor elk kind proberen te kijken naar de specifieke situatie van dat kind.

Voor de één zal een jaar doubleren beter zijn omdat er teveel gaten in de kennis zitten, voor een ander zal plaats nemen in een hogere klas beter zijn, ondanks een teveel aan onvoldoendes. 

Voor sommige leerlingen komt er een herexamen aan het einde van de vakantie die zal bepalen of ze doorgaan naar een hogere klas, anderen krijgen een reparatieprogramma en een contract waarin staat waaraan ze volgend jaar moeten voldoen.

Als mentor heb je hier een grote en verantwoordelijke rol in (ik lig er de nacht van te voren zelfs wakker van). Als het goed is, ken je je leerlingen en hun achtergronden en heb je er al lang over nagedacht wat het beste voor hen is. 

De kunst is dan om andere collega’s in de vergadering hiervan te overtuigen en veel ligt aan de manier waarop je dat doet. Het helpt als je een heldere uiteenzetting van de situatie hebt en een voorstel met goede argumenten, maar soms heb je een leerling die zoveel collega’s tegen de haren heeft ingestreken, dat die niet erg genegen zijn die leerling nog een kans te geven. 

Er zijn soms ook collega’s die de rapportvergaderingen aangrijpen om stokpaardjes uit de kast te halen en hun mening willen ventileren over het school- en cijfersysteem en probeer dan de discussie maar weer in goede banen te leiden!

Toch komen we er meestal goed uit, en hebben we beslissingen genomen waar we tevreden over kunnen zijn. 

Niet dat we het altijd perfect doen, of hierin geen fouten maken, maar wel omdat we elke leerling zien en oprecht ons best doen, met al onze expertise en ervaring en liefde voor de leerlingen, om de leerlingen de beste kansen te geven.