Opnieuw...

Gisterochtend werd ik vrolijk wakker, want ik had zomervakantie. Die vreugde werd echter al snel getemperd toen ik het nieuws bekeek, opnieuw een aanslag in Frankrijk. Ik heb gisteren bewust het nieuws een beetje gemeden, maar ik wilde hier toch aandacht aan besteden, al is het maar om mijn eigen gedachten een beetje te ordenen.

Opnieuw een aanslag; een terrorist die zo nodig zijn mening wil overbrengen en  onschuldige mensen die het slachtoffer worden. Opnieuw de schrik en de verbijstering, het meeleven met mensen die gestorven zijn en familieleden die geliefden verloren hebben.

Wat drijft dit soort mensen, waarom doet iemand dit? Ik kan het niet begrijpen. Je kunt het gevoel hebben dat je buiten de samenleving staat, maar daar heeft iemand volgens mij zelf ook een verantwoordelijkheid in. 

Anderen vermoorden uit je eigen onmacht en rancune, laat alleen maar zien hoe klein je zelf bent. Niet hoe groot jouw god is, uit wiens naam je dit misschien doet (of liever; jouw verwrongen opvatting van een god).

Ben ik bang? Ja, als ik eerlijk ben, ben ik wel een beetje bang. Toen ik in mei naar Parijs ging, voelde ik me over het algemeen veilig, maar ik schrok erg toen er opeens brandalarm afging op Gare du Nord terwijl ik stond te wachten op de trein. Er was niets aan de hand, maar de trein vertrok wel 20 minuten later. Was er een verband? Geen idee, het zou zomaar kunnen, maar ergens ben ik ook wel blij dat ik dat niet weet.

Ik ben echter niet bereid om me zo bang te laten maken dat ik niets meer durf. Of liever, ik ben wel bang, maar ik probeer me hier niet door te laten leiden. Natuurlijk, ik kijk goed uit en let meer op mensen, en probeer al te drukke punten te vermijden, als dat mogelijk is.

Maar je kunt nu eenmaal niet alles vermijden. Binnenkort ga ik enkele dagen naar Venetië, en ik besef me maar al te goed dat er maar één gek op het vliegveld nodig is om een ramp te veroorzaken. Ik blijf er echter niet om thuis.

Hoe moeten we verder? Dat is moeilijk. Aan de ene kant denk ik dat waakzaamheid altijd goed is en daarbij moet je je gezond verstand gebruiken.

Als ik bij mezelf kijk op dit moment, merk ik dat ik ook best bereid ben een deel van mijn persoonlijke vrijheid op te geven als dat de veiligheid verhoogt (in een noodtoestand oid). De vraag waar de grens hierin ligt, en wat politie, justitie en AIVD allemaal wel of niet zouden mogen, leg ik even naast me neer. Daar heb ik namelijk geen antwoord op.

Ik weet wel dat ik me in Parijs erg veilig voelde met de vele politieagenten en militairen op straat. De Fransen maken hierin zo’n competente indruk dat ik het idee had ‘als er dan iets moet gebeuren, dan maar met deze jongens in de buurt’. En ja, ik weet ook dat dit niet alles tegenhoudt of kan tegenhouden en waarschijnlijk een soort schijnveiligheid biedt, maar het voelde wel heel fijn.

Tegelijkertijd moeten we de dialoog niet uit het oog verliezen. Niet elke moslim is een terrorist en ook hierin moeten we de terroristen niet leidend maken. Zij bepalen niet hoe we met elkaar omgaan, die keuzes maken we zelf. 

Ik denk dat we gebruik moeten maken van de expertise, de kennis en de aandacht die in de verschillende culturele gemeenschappen aanwezig zijn om dingen te herkennen en aan te pakken. Omdat dit iets is waar we gezamenlijk, als mensen samen, mee om moeten gaan.

En verder? Verder kunnen we alleen maar proberen de wereld voor onszelf mooi te maken en aandacht te besteden aan familie, vrienden, liefde, muziek, kunst, de natuur en alles wat het leven de moeite waard maakt. Alles dat terroristen niet herkennen of willen vernietigen, maar juist daarom moeten we volhouden.