Eeuwige jeugd, Donna Leon
De boeken van Donna
Leon over de Venetiaanse commissario Brunetti is één van de series die ik
lees als ik me wil ontspannen en heerlijk wil wegdromen. Er zijn altijd een
paar vaste ingrediënten, zoals de wandelingen van Brunetti door Venetië,
gemijmer over het leven in het algemeen en Venetië in het bijzonder en
natuurlijk de vele heerlijke maaltijden.
In het laatst uitgegeven boek Eeuwige jeugd in de serie zijn commissario Brunetti en zijn vrouw
uitgenodigd op een diner bij zijn schoonmoeder. Hier ontmoet Brunetti de oude
contessa Lando-Continui. Zij wil dat Brunetti een oude zaak onderzoekt, waarbij
vijftien jaar geleden haar kleindochter in het water terecht kwam en zodanig
hersenletsel opliep dat ze nu de verstandelijke vermogens heeft van een kind
van zeven.
De jonge vrouw zelf, gevangen in haar eeuwige jeugd, kan
niets meer vertellen over de gebeurtenissen, dus Brunetti moet het hebben van
de mensen die zij vroeger gekend heeft. In de eerste instantie lijkt er niet
veel schot in de zaak te zitten en lijkt het erop dat het een ongeluk was.
Maar
als de enige getuige van de bijna-verdrinking wordt vermoord, beseft Brunetti
dat hij daadwerkelijk een misdaad onderzoekt, terwijl de dader probeert om na
vijftien jaar de laatste sporen
uit te wissen.
Ik vind het leuk dat Donna
Leon in staat is om ondanks de verschillende vaste elementen toch te laten
merken dat Italië veranderd is. Er zijn observaties over de nieuwe immigranten
die komen en die weer heel anders zijn dan de vu-compru’s waar men nu aan
gewend is en er worden stappen ondernomen om Venetië nog leefbaar te houden
voor de gewone inwoners.
De corruptie, de vervuiling van de lagune en het wantrouwen
van de noordeling tegen de zuiderlingen is er nog altijd, maar Brunetti zet bij
sommige dingen wel vraagtekens, ook bij zaken waar hij zelf schuldig aan is.
Tekenend in dit opzicht is bijvoorbeeld de scene waarin een collega uit Napels
toegeeft de collega uit Sicilië niet te vertrouwen, terwijl Brunetti bij
zichzelf moet toegeven dat dit hem schokt, terwijl hij tegelijkertijd beiden
niet echt vertrouwt. De vooroordelen die je zelf hebt, lijken altijd logischer
dan de vooroordelen van een ander.
De situatie van Manuela wordt met ontroering beschreven en
vooral het einde vond ik erg mooi.
Eeuwige jeugd is opnieuw
een goed boek in de lange serie over Brunetti. Dat ik halverwege de dader al
had geraden, vergeef ik haar aan de ene kant wel, maar ik soms zou ik willen
dat het plot iets steviger in elkaar zat en de aanwijzingen niet zo overduidelijk
waren (tenminste, ik vind ze overduidelijk).
De kleine twist met de moord die op het einde duidelijk wordt, vond ik
wel weer origineel en goed getroffen.
Ondanks het kleine minpunt vond ik het heerlijk om dit boek
te lezen, omdat het de sfeer van Venetië zo duidelijk oproept en ik tijdens het
lezen naast Brunetti door de straten van Venetië loop.
Heel erg fijn.
Originele
titel: The waters of eternal youth
Uitgegeven in 2016
Nederlandse uitgave 2017 door uitgeverij Cargo
Nederlandse vertaling: Lilian Schreuder
Bladzijdes: 318
Oh, dat vond ik ook altijd een heerlijke serie. Ik weet niet meer welk deel ik als laatste heb gelezen, maar krijg gelijk zin om ze weer eens op te zoeken.
BeantwoordenVerwijderenIk wil ze binnenkort ook gewoon weer eens van voor af aan gaan lezen, heerlijk. Als ik niet zelf in Venetie ben, dan maar via Guido Brunetti! (en ik krijg acuut zin om lekkere warme lunches te koken, ook zo leuk)
VerwijderenGroetjes,