Afscheid van een eindexamenklas

Dit jaar was ik voor het eerst mentor van een eindexamenklas, een 5havo. Vorig jaar was ik hun mentor in 4H en nu nam ik ze mee naar het laatste jaar. 

Een bijzonder jaar, want alles wat de leerlingen doen, draagt bij aan het eindexamen. Profielwerkstukken moeten worden afgesloten, alle toetsen afgerond en ze moeten zich eigenlijk in september al bewust zijn van het feit dat ze in mei eindexamen zullen doen.

Voor sommige leerlingen was dit laatste jaar een openbaring, opeens zagen ze het licht en gingen ze werken, of ze konden de vruchten plukken van jarenlang goed en gedegen werken.

In mei kwam het spannende moment dat ze in de grote gymzalen hun examens maakten en daarna begon het grote wachten. Want je weet niet meteen hoe je het hebt gedaan. Je kunt als leerling op internet je antwoorden nakijken, maar dat is soms best heel lastig, zeker bij open vragen. En wat de norm wordt, is ook altijd nog maar de vraag.

Pas als het CITO officieel de normen bekend maakt, kunnen de echte cijfers worden uitgerekend. En dan komt het spannendste moment, het bellen van de leerlingen.

Mijn collega mentor en ik zijn samen in een lokaal gaan zitten en hebben om de beurt onze zakkers gebeld. Op die manier konden we elkaar een beetje moreel steunen. Want dit zijn geen leuke telefoontjes. 

Een van mijn leerlingen had het absoluut niet verwacht en had zelfs het idee dat het heel goed was gegaan. Om dan te moeten zeggen dat iemand kansloos is gezakt (dus zonder dat er nog een herexamen mogelijk is), is heel hard. En absoluut niet leuk.

Maar ook als het eigenlijk wel een beetje verwacht was, was er natuurlijk wel hoop dat het misschien tóch nog goed was gekomen. En ook die hoop moet je dan de kop indrukken.

Fijner daarna waren de telefoontjes waarin ik meteen kon melden; ‘Ik wil je van harte feliciteren, want je bent geslaagd.’ Ik heb gillende ouders gehoord, huilende meisjes (van opluchting) aan de lijn gehad en stoere jongens die ondanks hun coolheid het toch wel heel spannend hadden gevonden.

Het is een bijzonder moment om dit als mentor te mogen doen, om het resultaat van zo’n grote mijlpaal te mogen mededelen. Want dit is een moment, dat leerlingen zich zullen blijven herinneren. 

Ik kan namelijk nog levendig terughalen hoe ik zelf die ene middag zat te wachten, nu 24 jaar geleden, tot mijn mentor zou bellen om te vertellen of ik het gehaald had of niet.

Nu komt er nog één mijlpaal, de diploma-uitreiking. Mijn collega mentor en ik zijn al druk bezig om te bedenken hoe we dat zullen vormgeven, om ook hier een dierbare herinnering voor de leerlingen van te maken. Gelukkig hebben we nog drie weken om daarmee bezig te zijn.

Volgende week zijn eerst nog de herkansingen en het is te hopen dat de meeste leerlingen die een herkansing moeten doen, daarmee wel zullen slagen. Voor de lieve schatten voor wie dit echt einde oefening was, moeten we kijken naar het beste vervolgtraject. Het jaar overdoen, bij ons of ergens anders of deelcertificaten in het VAVO halen, we moeten het goed bespreken.

En daarna gaan de meesten de wijde wereld, om een studie te volgen of andere ervaringen op te doen. Wij kunnen alleen maar hopen dat we ze genoeg hebben meegegeven om ook hier hun weg in te vinden. Over het algemeen zijn het leuke en sociale jonge mensen, waar we als maatschappij veel plezier van zullen hebben. Het was een voorrecht om twee jaar lang hun mentor te zijn en ik zal ze missen.