Het geluk van Lou, Lorraine Fouchet

Lou en Jo zijn jarenlang gelukkig getrouwd geweest. Zij verliet voor hem haar voorouderlijk kasteel, hij verliet voor haar zijn eiland voor de Bretonse kust om als arts in Parijs te werken, maar na zijn pensionering zijn ze teruggekeerd naar het eiland Ile de Groit, om te genieten van het leven. Klein probleem, Lou werd ziek en is nu overleden, veel en veel te vroeg. 

Je bent je hele leven te laat gekomen, we misten vliegtuigen, treinen, het begin van voorstellingen en films. Het is de eerste keer dat je te vroeg bent, dat je ergens eerder bent dan ik.

Maar Lou wist te goed dat haar geliefde Jo het zonder haar niet zou redden en ze geeft hem een opdracht mee. Hij moet ervoor gaan zorgen dat hun twee kinderen, Cyrian en Sarah gelukkig worden. 

Jo heeft geen idee wat hij met deze opdracht aan moet, want zo goed kent hij zijn kinderen eigenlijk niet. Het was Lou die vroeger bij de zwemwedstrijden en de dansvoorstellingen was, met de opgroeiende kinderen contact hield en wist wat er in hun leven speelde. Jo was altijd druk in het ziekenhuis en had er weinig tijd voor. Hij hield van zijn vrouw en was een goede echtgenoot, maar hij was op zijn best een afwezige vader.

Op het eerste oog gaat het goed met Cyrian en Sarah, maar als Jo beter kijkt, gedwongen door Lou’s opdracht, ziet hij de barsten in hun levens.

Cyrian heeft een vrouw en een kind en een goede baan met teveel geld. Hij ziet zijn oudste dochter die met haar moeder op het eiland woont echter maar vier keer per jaar en is zowel hij als zijn vrouw als zijn beide dochters zijn elk op hun eigen manier ontzettend ongelukkig.

Sarah is zo gekwetst door het feit dat haar verloofde het contact verbrak toen ze ziek bleek te zijn, dat ze nu iedereen op afstand houdt. Haar stelregel is dat ze geen enkele man vaker dan één keer ontmoet en ze houdt haar hart zorgvuldig gesloten.

Jo’s opdracht wordt bemoeilijkt omdat zijn zoon zo boos op hem is, dat hij eigenlijk al het contact met zijn vader wil verbreken en Jo zal al zijn creativiteit moeten gebruiken om de opdracht van Lou tot een goed einde te brengen. Want alleen als dat hem lukt, krijgt hij van de notaris de laatste brief die Lou voor hem geschreven heeft.

Soms heb je een aantal boeken gelezen die zwaar en heftig zijn en dan heb je behoefte aan iets lichters en luchtigers, om een beetje bij te komen en jezelf op te peppen. Het geluk van Lou is daarvoor perfect.

Het is een van die verhalen die worden beschreven als ‘hartverwarmend’ of ‘ontroerend’, maar in dit geval kloppen die woorden wel. Het is een heerlijk verhaal, waarin de verschillende personen afwisselend aan het woord zijn, dit leest ontzettend prettig. 

Het fijne is dat de mensen geen clichés zijn, zo blijkt de rijke yup heel wat meer kanten te hebben en heeft de hautaine echtgenote een reden voor haar manier van doen. Mensen maken fouten en kunnen veranderen en dat maakt ze niet eendimensionaal. Knap vind ik ook hoe de twee kinderen, Pomme en Charlotte een stem krijgen die past bij hun leeftijd. Vooral Pomme is een geweldig kind, maar ze blijft een meisje van elf met alle onzekerheden die daarbij horen.

Ook het eiland is geen cliché. Het leven op het eiland speelt natuurlijk wel een rol, en er zijn genoeg excentrieke dingen die leuk bij het eiland horen (bijvoorbeeld het soepfestival), maar het is niet zo dat dit de overhand neemt en dat het daardoor een soort opgelegde leukigheid krijgt.

Het geluk van Lou gaat over familie en over verlies en hoe je daarmee om moet gaan. Soms is dit het verlies van een geliefde echtgenote, moeder en oma, maar het kan ook het afscheid zijn van jeugddromen, oude frustraties of zekerheden die als anker dienden.

Een verhaal als dit kan gemakkelijk uit de bocht vliegen door té sentimenteel te worden, maar wat mij betreft is dat niet gebeurd, door de vaart en de humor die erin zit.

Het enige moment dat het de rand van de sentimentaliteit wel een beetje raakt is in de naweeën van het dramatische hoogtepunt, want dan gaan sommige veranderingen wel erg snel. Maar dat vergeef ik Lorraine Fochet graag, omdat de rest gewoon zo fijn is om te lezen!

Ik vind dit een boek dat heel goed verfilmd kan worden tot zo’n heerlijke Franse film die je elk moment weer opnieuw kunt kijken, en waarna je er weer helemaal tegenaan kunt. Heerlijk.

Originele Franse titel: Entre ciel et Lou (2016)

Nederlandse uitgave 2017 door uitgeverij Nieuw Amsterdam

Nederlandse vertaling: Gertrud Maes

Bladzijdes: 334