La famille Bélier (2014)

Paula woont met haar ouders en jongere broer op een boerderij. Ze houden koeien en maken kaas, die verkocht wordt op de markt.
Een normaal gezin, zou je op het eerste oog zeggen, maar Paula is de enige in het gezin die kan horen en praten, zowel haar ouders als haar broer zijn doof.

Paula is dus de zeer nodige vertaler voor haar ouders in allerlei situaties en degene die allerlei dingen moet regelen. Zij telefoneert met leveranciers, is degene die op de markt het woord voert, tolkt voor haar ouders bij de huisarts (iets dat heel gênant kan worden als het over een bepaalde schimmelinfectie gaat) en vertaalt het journaal.

Maar ze is nu zestien en op school zit ze in een zangklas. Hiervoor had ze zich in de eerste instantie alleen opgegeven omdat een leuke jongen daarbij zat, maar de docent, meneer Thomasson, komt er al snel achter dat Paula een enorm talent voor zingen heeft.

Hij wil dat ze meedoet aan een concours in Parijs, dat als het goed gaat, een beurs oplevert om zang te studeren in Parijs. Paula wil maar al te graag meedoen, maar kan ze dit doen zonder haar ouders in de steek te laten?

Zangles bij meneer Thomasson

La famille Bélier is een ontzettend leuke film, met ook nog de nodige drama en ontroering. Voor de ouders van Paula is de ontdekking dat ze al maandenlang zangles volgt een klap in het gezicht, ze voelen zich afgewezen en denken dat Paula hen wil ontvluchten.

Zoals haar moeder op een gegeven moment zegt: 'Ik had zo gehoopt dat je niet-horend zou worden geboren en nu wil je zingen. Het ontbreekt er nog maar aan dat je allergisch bent voor koemelk.' Waarop Paula terecht vraagt of ze dan haar hele leven kaas moet verkopen omdat ze het ongeluk heeft om horend te zijn geboren.

Als ouder moet je natuurlijk je kinderen loslaten en beseffen dat zij een ander pad volgen dan jij, maar dat wil niet zeggen dat dit altijd gemakkelijk is. Ook voor Paula is het een tijd niet duidelijk of ze naar Parijs wil omdat ze zich gevangen voelt in de rol van tussenpersoon, of dat ze daar naar toe wil om te kunnen zingen.

De hele familie Bélier

Er zijn hilarische scenes, zoals die bij de huisarts, of als haar ouders Paula ophalen bij school en maar blíjven toeteren, maar er is ook veel dat heel mooi is en ontroert. De auditiescéne is prachtig en ik hield het daarbij niet droog. Ik denk niet dat iemand het daarbij droog houdt, want Paula vindt daarin de perfecte manier om haar ouders te betrekken bij haar zang én doet dit met een heel toepasselijk en prachtig lied.
De actrice die Paula speelt (Louane Emera) doet dit perfect en ze zingt schitterend.

Er is voor gekozen om niet alles wat Paula's ouders zeggen te ondertitelen of iets dergelijks, we horen Paula op hen reageren en weten dan wat ze zeggen en soms moeten we er gewoon naar raden. Tijdens de voorstelling van de zanggroep van school is het geluid stil en dan wordt duidelijk hoe de ouders van Paula die avond beleven. Van de zang merken ze niets, maar ze moeten de emoties die het oproept aflezen van de gezichten van het publiek.

Paula op weg naar school, meezingend met de muziek

Als horende is het soms moeilijk om te doorgronden hoe iemand die doof is de wereld ziet en dat bijvoorbeeld gebarentaal geen vertaling is, maar een geheel eigen taal. Voor veel mensen die doof zijn, is het onderdeel van hun identiteit, geen handicap.

De acteurs die de ouders spelen (Karin Viard en Francois Damiens), zijn zelf niet doof en dat heeft kritiek opgeleverd van dovenorganisaties en dat is denk ik wel terecht. Ze maken er soms een beetje een zooitje van met hun gebarentaal.

Maar dat is wat mij betreft een klein minpunt in een verder heerlijke charmante Franse film, die echt de moeite van het kijken waard is.