Franse les, een update

In september 2020 schreef ik over mijn ervaringen met de schriftelijke cursus Frans die ik volgde en hoe deze cursus helaas totaal niet aan mijn verwachtingen voldeed. Daarom was ik gestopt met die cursus en had ik een privé docente Frans gevonden (hier). 

Maar hoe is dat het afgelopen jaar gegaan? En heb ik mijn doelen behaald? 

Het afgelopen schooljaar  ben ik bijna elke twee weken naar mijn docente gegaan voor anderhalf uur privé-les en in de tijd tussen de lessen maakte ik huiswerk en deed ik oefeningen. 

Elke les begint met een conversatie over de actualiteiten, wat er gebeurd is in de wereld, of wat ik heb gedaan. Daarbij komen allerlei grammaticale onderdelen langs, dagelijkse uitdrukkingen en woorden. Bovendien wordt er tijdens de hele les goed gelet op de juiste uitspraak. 

In de rest van de les behandelen we het huiswerk, en heeft mijn docente allerlei nieuw materiaal voor me zoals teksten die ik hardop moet lezen, een recept of uitleg met grammatica of werken we vanuit de methode. 

Stukjes die niet zo goed gaan, worden herhaald en fouten maken is geen probleem, want daar leer je weer van. Dankzij deze bemoedigende en fijne manier van lesgeven is mijn zelfvertrouwen om te praten in het Frans met sprongen omhoog gegaan. Ik maak fouten, natuurlijk, maar ik ben niet meer bang om die te maken. Het begrijpen van gesproken Frans is een stuk beter geworden en het lezen van teksten helemaal. 

Heel erg leuk vond ik het toen mijn docente na de Kerstvakantie voorstelde om samen een boek te lezen en ze had La libraire de la place aux Herbes van Éric de Kermel voor me uitgezocht. Ik las steeds ongeveer tien bladzijdes (soms iets meer als ik meer tijd had en heel soms wat minder) en schreef vervolgens in één of twee zinnen per pagina een samenvatting die we de les erna samen bespraken. 

Deze week hebben we tijdens de laatste les de laatste bladzijdes besproken. Ik heb nog nooit een half jaar gedaan over 278 bladzijdes, maar het zijn wel 278 bladzijdes in het Frans geweest! Ik ben er eerlijk gezegd heel erg trots op dat ik een boek in het Frans heb gelezen (als je weet hoe slecht ik ben in talen, dan is dit echt een hele prestatie voor mij). 

La libraire de la place aux Herbes is een heel mooi verhaal over Nathalie die met haar man naar zuid Frankrijk vertrekt om in Uzès een boekwinkel te beginnen. We maken vervolgens kennis met de verschillende klanten uit de boekwinkel en hun geschiedenis en hoe boeken hun verder helpen. Ik heb van dit boek genoten, maar helaas is het nog niet vertaald in het Nederlands. 

Ik had twee doelen met mijn Franse lessen; ik wilde beter Frans leren spreken en ik wilde boeken lezen in het Frans. En bij beide doelen heb ik al flinke stappen gemaakt. Franse privéles nemen is één van de beste beslissingen geweest die ik heb genomen, want ik weet zeker dat ik anders niet al zover was gekomen. 

Natuurlijk ben ik nog lang niet klaar en ik verheug me nu al op de nieuwe lessen die in september weer gaan beginnen, en vooral op het nieuwe boek dat we weer samen gaan lezen.