Magnificent obsession, Helen Rappaport

In 1840 trouwde de jonge koningin Victoria van Engeland met haar neef, Albert van Saksen-Coburg. Het was een gelukkig huwelijk en ze kregen samen negen kinderen. 

Victoria hield ontzettend veel van Albert en vertouwde hem in ieder opzicht. Ze was ervan overtuigd dat ze onder zijn leiding een betere echtgenote en een betere koningin was. Het Engelse volk was niet zo dol op Albert, zijn stijve Duitse manieren werden niet erg op prijs gesteld.

In 1861 stierf Albert en liet Victoria ontroostbaar achter. Tot haar eigen dood in 1901 bleef ze rouwen om Albert en je zou kunnen zeggen dat ze ophield de koningin van Engeland te zijn. Ze begaf zich bijna niet meer in het openbaar en was alleen nog maar bezig met het cultiveren van de herinnering aan Albert.  

Dit deed de monarchie geen goed en er kwam veel kritiek op haar handelswijze. Maar noch premiers en ministers, noch haar kinderen konden haar ertoe overhalen om weer alle taken van het koningschap op zich te nemen. Ze was ervan overtuigd dat ze het zonder Albert niet kon volhouden. Iedereen moest ook evenveel en even lang in de rouw zijn als zijzelf en ze nam het de familie kwalijk dat zij op een gegeven moment door wilden gaan met hun leven. 

Haar jongste dochtertje die een jaar of vier was toen Albert overleed zei ‘ik ben te vrolijk’. Als Victoria een condoleancebrief naar iemand schreef, was de hoofdzaak toch altijd hoe veel verdriet zij zelf had. Het heeft haar bijna twintig jaar gekost voor ze zichzelf weer ertoe kon zetten om meer koninklijke taken op zich te nemen.

De situatie was ook niet bepaald gemakkelijk voor Bertie, de kroonprins. Jarenlang heeft zijn moeder hem de schuld gegeven van zijn vaders dood, omdat Albert ziek thuis kwam na een bezoek aan Bertie die op dat moment in een schandaal verwikkeld was. Victoria liet duidelijk merken dat ze haar oudste zoon niet vertrouwde en heeft hem jarenlang buiten de staatszaken gehouden. Geen erg handige situatie voor iemand die uiteindelijk zelf koning zou moeten worden.

Albert en Victoria

Helen Rappaport heeft in Magnificent Obsession knap beschreven hoe Victoria zich wentelde in rouw en ook waarom en hoe dit de monarchie veranderde. Vanaf Victoria’s vroegste jeugd was er altijd iemand die zich om haar had bekommerd. Haar moeder had haar onder volledige controle, toen ze net koningin was luisterde ze naar haar eerste minister Lord Melbourne en daarna kwam Albert. 

Bovendien had Victoria in de periode voor Alberts dood gemerkt hoe prettig het kon zijn om in de rouw te zijn. Iemand in de rouw krijgt alle aandacht en er wordt weinig van hem of haar gevraagd. Victoria was al gewend om altijd in het middelpunt van de belangstelling te staan en dit was alleen nog maar een extra middel voor haar om alles om haarzelf te laten draaien.

Helen Rappaport heeft eerder andere gedegen historische boeken geschreven waaronder het uitstekende ‘The last days of the Romanovs’ waarin ze in staat is geweest om nieuwe inzichten te geven over de moord op de Russische keizerlijke familie.

In dit boek heeft ze in het laatste hoofdstuk geprobeerd om een verklaring te geven voor de dood van prins Albert, met verrassende resultaten. De officiele verklaring luidde namelijk dat Albert was overleden aan tyfus. Het vreemde echter was dat niemand anders deze besmettelijke ziekte had opgelopen. Helen Rappport weet heel overtuigend te brengen dat de mogelijke oorzaak de ziekte van Crohn geweest kan zijn, omdat dit ook alle symptomen waar Albert aan leed verklaart.

Kortom, dit boek is een aanrader voor iedereen die van Engelse geschiedenis of de 19e eeuw houdt.