Van oude mensen...

Mijn familie heeft een heel hectische week achter de rug. Binnen een week moest namelijk mijn oma van 88 verhuisd worden naar een verzorgingstehuis. Oma woonde nog min of meer zelfstandig, met een heleboel hulp van oa twee keer per week huishoudelijke hulp, iemand die de medicijnen kwam klaarmaken en Tafeltje-dek-je. Oma woonde echter niet bepaald naast de deur en als er iets was, was het lastig meteen daar naar toe te gaan om te helpen en een probleem op te lossen. Bijna 16 maanden geleden heeft ze zich ingeschreven voor een verzorgingstehuis hier in de stad, maar er was een enorme wachtlijst. Het duurde en het duurde en eerlijk gezegd dachten we allemaal niet dat het er nog van zou komen. Tot opeens vorige week dinsdag de telefoon ging; er was plek. Vorige week donderdag heeft oma gekeken naar de kamer en toen ze toestemde, moest de boel zo snel mogelijk rond, omdat anders het tehuis er geld op zou verliezen. Kortom, binnen een week moest een complete verhuizing geregeld worden.

Nu heeft mijn oma één groot geluk, haar dochter (toevallig mijn moeder) is een kei in het verhuizen, en mijn vader kan er ook wat van. Mijn ouders zijn samen al zo’n tien keer zelf verhuisd, en hebben geholpen bij de verhuizingen van de familie, die samen ook nog zo’n veertien keer verhuisd zijn. Ik ben zelf redelijk praktisch geworden in de loop van de tijd (vind ik zelf), maar dat is helemaal niets vergeleken met de efficiëntie die mijn moeder heeft, en vooral hierin. Binnen de kortste keren was de verhuizer besteld, was er een plan van alles wat er geregeld moest worden en waren we bezig met inpakken.

Dat ging nog niet gemakkelijk. In zo’n verzorgingstehuis hanteren ze geloof ik de regel dat je één kamer per persoon krijgt. Echtparen hebben een woonkamer en een slaapkamertje, maar alleenstaanden hebben één kamer waar ook het bed in moet staan. Een aangezien mijn opa een paar jaar geleden is overleden, heeft mijn oma slechts één kamer tot haar beschikking. Hierbij is wel een badkamer met wc, en een keukenblokje, maar groot is het allemaal niet. En dan wil je niet weten hoeveel spullen er weg moeten. Dingen waar mijn oma eigenlijk geen afstand van kon doen. Moeilijke keuzes moesten gemaakt worden en gemakkelijk ging dat niet altijd. Enfin, het is gelukt.

De laatste nacht heeft mijn oma bij mijn tante gelogeerd, en toen ze afgelopen donderdagmiddag in haar nieuwe huis aankwam, stond het grootste gedeelte van de meubels en de spullen al op de goede plek. Gelukkig viel het haar mee, in gedachten was de kamer steeds kleiner geworden. De meubels die ze mee heeft genomen komen goed uit en het staat allemaal heel erg gezellig. Gisteren hebben mijn moeder en ik de laatste dozen uitgepakt en alles opgeborgen. Slechts een paar kleine dingetjes moeten nog gebeuren, maar dat is allemaal niet zo heel veel meer.

Oma zit!

Ik hoop echt dat ze hier nog een hele tijd fijn kan wonen, en het feit dat ze nu verzorging heeft én dat wij veel dichterbij wonen maakt het voor ons allemaal gemakkelijker. Maar wat kan het moeilijk zijn als je zo oud bent geworden.

Ik heb geen recht op de afbeelding, laat het me maar weten als ik die weg moet halen.