Van oude mensen (4)

Je zou bijna wensen dat deze dames nog de scepter
zouden zwaaien. Foto uit 1899. Bron

Zoals ik al eerder heb verteld woont mijn oma sinds anderhalf jaar in een verzorgingstehuis hier in de stad. Des te langer ze hier woont, des te meer zaken die opvallen.

Toen mijn oma er kwam wonen werd er gezegd dat de bewoonster altijd centraal zou staan en dat alles precies zo geregeld kon worden als nodig was. Zorg op maat, noemt men dat. Dit blijkt echter in de praktijk toch een beetje anders te liggen.
In de afgelopen weken hebben we dit weer gemerkt. Vooral in de communicatie, maar zeker ook in efficiënt handelen, omdenken en uitgaan van de bewoonster laat het tehuis wat ons en mijn oma betreft grote steken vallen.

Mijn oma is niet meer zo zeker in haar bewegingen en heeft last van duizelingen. Ze is dan ook al een paar keer gevallen en twee weken geleden is ze behoorlijk gevallen. Gelukkig is er niets gebroken, maar alles is wel erg gekneusd.

Mijn oma is bont en blauw en heeft ontzettend veel pijn. Bovendien is ze erg verward, ze weet niet meer dat ze is gevallen en eigenlijk weet ze ook niet meer waar ze is, ze herkent haar eigen kamer niet meer. Die verwarring is niet van de laatste twee weken, maar is sinds de val wel een heel stuk erger geworden.

Door de nieuwe situatie die is ontstaan heeft mijn oma meer zorg nodig, zo kan ze niet meer zelfstandig naar de wc, maar moet ze bellen om op een po-stoel geholpen te worden. Oma vergeet trouwens ook wel eens te bellen en probeert dan zelfstandig op te staan, met als gevolg dat ze al twee keer opnieuw gevallen is.

’s Nachts gebruikt de verzorging een stalen verpleegster om oma uit bed te helpen.

Toen duidelijk werd dat oma meer zorg nodig had, begon het gedonder. Het mooie kleed moest uit de kamer en ook de mooie stoelen. Die staan namelijk in de weg en door het kleed kan die IJzeren Hein niet gebruikt worden.

Wij, de familie, begrijpen heus wel dat er aanpassingen nodig zijn en dat er dingen moeten veranderen, maar is het nu zo moeilijk om dat in overleg te doen in plaats van alleen mededelingen te doen? Door het kleed te verwijderen en een van de mooie stoelen weg te doen, wordt de kamer namelijk steeds ongezelliger. Mijn oma had van het kleine hok dat ze had waar ook nog een bed in moest staan een heel gezellige en leuke kamer gemaakt met haar eigen meubels. Mijn oma is ook altijd heel trots geweest op haar mooie meubels en door die weg te moeten halen maken we niet alleen de kamer ongezelliger, maar halen we ook een deel van mijn oma’s identiteit weg.

Maar goed, zoals ik al zei, wij begrijpen heus wel dat sommige dingen nu eenmaal niet anders zijn. Hoe naar het ook is, we hebben al bedacht wat we met het kleed en een van de stoelen moeten. Dit komt dus heus wel in orde.

Erger nog dan dit gedoe is dat sommigen van de verzorging zo weinig omdenken hebben en er weinig oog voor hebben om het voor mijn oma prettiger en gemakkelijker te maken. Dat wij als familie dan ook nog om dingen vragen wordt door een aantal vooral als heel erg lastig gezien.

Toen mijn moeder en ik afgelopen zaterdag bij mijn oma waren hebben we eens een lijstje gemaakt van alle dingen die ons in negatieve zin opvielen. En dat was nogal wat.

• Toen we binnenkwamen stonden alle meubels aan de kant, de po-stoel stond pontificaal in de kamer en de gordijnen hingen schots en scheef voor de ramen. Er was kortom geen enkele moeite gedaan om de kamer een beetje netjes en gezellig te houden.
• Mijn oma lag aangekleed in bed, met een panty en een rok die heel ongemakkelijk zaten. Er was niet over nagedacht of een nachtpon misschien ook handiger was, zeker nu mijn oma eigenlijk de hele dag in bed ligt. Bovendien was de kleding vuil.
• De medicijnen van die ochtend lagen nog op tafel, ze hadden er niet op gelet dat mijn oma die daadwerkelijk had ingenomen.  
• Toen mijn oma belde omdat ze moest plassen, duurde het bijna vijf minuten voordat er iemand reageerde (ik heb geklokt).
• Mijn moeder vroeg aan de verzorgster of haar moeder ook nog schone kleren aan mocht. Ze werd volledig genegeerd door die vrouw, ze kreeg gewoon geen enkele reactie, alleen een bevelend handgebaar om haar tot stilte te manen. (ja, echt!)
• De vrouw die haar kwam helpen zei als eerste tegen mijn oma ‘Je kunt toch ook wel zelf uit bed komen?’ (ja, echt!)
• Na gebruik van de po-stoel werd mijn oma niet even gefatsoeneerd of afgeveegd, ondergoed werd zo weer omhoog getrokken en dat was het.
• De vrouw die haar hielp was gewoon niet vriendelijk, niet tegen ons, maar ook niet tegen mijn oma.
• De po-stoel laten ze de hele dag in de kamer staan, die wordt na gebruik niet in de badkamer teruggezet.
• Na oma op de po-stoel geholpen hebben, waste de verzorgende niet haar handen. Hiermee hielp ze vervolgens mijn oma met opstaan en hield ze oma bij de handen vast. Oma eet hierna dus haar boterham met vieze handen. (want denk maar niet dat ze eraan denken om haar handen even te wassen, dat doen ze alleen bij het wassen in de ochtend)

Wat betreft hygiëne en het overbrengen van bacteriën kunnen ze dus wel een cursus gebruiken, maar helaas ook in tact, wellevendheid en omdenken.

Gaan er ook dingen goed? Natuurlijk. Een groot deel van de verzorgenden is aardig en zal ongetwijfeld haar best doen om goed voor mijn oma te zorgen. Veel van de dingen die niet goed gaan die ik hier opnoem zullen ook te wijten zijn aan tijd- en personeelsgebrek.

Maar de wellevendheid en het respect voor mijn oma zou daar niet onder hoeven te lijden, en dat er dit soort uberbitches rondlopen vind ik wel heel erg. Ik vind echt dat mijn oma beter verdiend dat zo'n verzorgende.