Teleurstellende boeken, deel II

The Notebook, Nicolas Sparks
Het is dat de treinen tegenwoordig geen raampjes meer hebben die open kunnen, maar ik vrees dat ik anders dit boek regelrecht naar buiten had gegooid.
 

Meestal is het zo dat ik eerst het boek lees, en als ik weet dat er een film van is, kijk ik daarna de film. Deze keer ging het echter andersom. Een paar weken gelezen heb ik de film The notebook gezien en die vond ik mooi. Ik zag dat dit gebaseerd was op een boek van Nicolas Sparks en aangezien ik nog nooit een boek van de goede man had gelezen, besloot ik dan maar eens te beginnen met dit boek. Soms wil je iets of iemand best een kans geven, nietwaar?

Sommige dingen moet je ook eigenlijk gewoon niet doen.

De film had een prachtge sfeer en was romantisch zonder heel klef te zijn, ook door de twee verhaallijnen in de twee verschillende tijden die in elkaar overliepen en die zorgden voor ontroering en enige diepgang.

En waar de film mooi was geweest, was het boek helaas een vreselijke tegenvaller. Wat een drakerig, van clichés aan elkaar hangend geneuzel. Wat een ellende, wat een complete verspilling van tijd en energie, want ik heb het boek verdorie nog uitgelezen ook! Waarom? Ergens hoopte ik dat waar ik in de film van had genoten toch nog tot uiting zou komen in het boek. In de film ging het over twee sterke persoonlijkheden die ondanks hun problemen van elkaar hielden op een manier waar de vonken vanaf kwamen.

In plaats daarvan kreeg ik bladzijdes lang gezwijmel over Noah’s sterke armen en een liefdesscene waar ik het benauwd van kreeg.
Vooruit, laat ik een voorbeeld geven (als ze samen in een roeiboot zitten en zij naar hem kijkt):
'It was him she came to see, not the creek. His shirt was unbuttoned at the top, and she could see his chest muscles flex with every stroke. His sleeves were rolled up, too, and she could see the muscles in his arms bulging slightly. His muscles were well developed there from paddling every morning.'

Af en toe een fluffig boek, een boek dat geen literatuur is, maar gewoon lekkere ontspanning, is heerlijk. Zeker in een periode als ik het druk heb, zoals de laatste weken van het schooljaar, is een luchtig of romantisch verhaal waar ik niet al te veel over na hoef te denken heel fijn. Ik had gehoopt dat The notebook mij in dat opzicht een paar aangename uurtjes zou verschaffen, maar ik vrees dat dit niet het geval was.

Ik geef geen waarderingen in sterren, maar als ik het wel zou doen zou dit voor mij één (1) ster zijn. Ik heb geen geduld voor de speciale drakerigheid van meneer Sparks en ik zal dan ook nooit meer een boek van hem lezen.

Uitgegeven in 1996

Bladzijdes: 189

Letters from Skye, Jessica Brockmole

In 1912 krijgen Elspeth, een dichteres die op Skye woont en de Amerikaanse student Davey een briefwisseling, die erop uit draait dat ze verliefd op elkaar worden.

Ondertussen zijn er wel een aantal dingen die hun relatie bemoeilijken. Zo heeft Elspeth watervrees en komt ze nooit het eiland af, de Eerste Wereldoorlog breekt uit en Elspeth is getrouwd met een andere man.

Letters from Skye is een roman die volledig opgezet is in briefvorm. Dit is een vorm die je tegenwoordig niet zo heel vaak meer ziet, maar een paar jaar geleden is het wel gedaan, in het heerlijke Het literaire aardappelschiltaart genootschap van  Guernsey van Mary Ann Schaffer.

Terwijl ik aan het lezen was, zag ik steeds meer overeenkomsten tussen beide boeken. In het boek van Mary Ann Schaffer krijgt een schrijfster in Londen een brief van een jongeman op een eiland, die haar om literair advies vraagt. De briefwisseling groeit, de liefde groeit en zo gaat het verder en dat alles tegen de achtergrond van een door de nazi’s bezet Guernsey. Zelfs de namen van de mannelijke hoofdpersonen lijken op elkaar; Davey en Dawsey.

Het verhaal en de opzet van Letters from Skye zijn dus beslist niet origineel te noemen. En waar Guernsey (ik kort het even af) charmant en grappig en intelligent van opzet en uitvoering is, voelde voor mij Letters from Skye een stuk geforceerder aan, alsof de schrijfster probeerde om de stijl van Guernsey te benaderen zonder daar echt goed bij in de buurt te komen.

Het verhaal van Elspeth en Davey begon halverwege trouwens behoorlijk te vervelen doordat vooral Elspeth vreselijk vaak van gedachten veranderde en zeurde of ze Davey nu wel of niet wilde, wel of niet met hem samen verder wilde, wel of niet van haar man hield enzovoort.

Letters from Skye begon aardig, maar Jessica Brockmole kon mijn aandacht niet vasthouden. Misschien kan ze een volgende keer proberen een origineler boek te schrijven.

Uitgegeven in 2013
Bladzijdes: 287

Het meisje dat de hemel aanraakte, Luca di Fulvio

Heb ik de vorige twee boeken nog wel uitgelezen, al vielen ze tegen, bij dit boek is me dat niet gelukt.

De achtergrond, het speelt zich af in Rome en Venetie in de 16^e eeuw, sprak me erg aan. Ik hoopte dan ook op een mooi verhaal met een boeiende historische achtergrond. Wat ik echter kreeg waren bordkartonnen personages (alle armen zijn vuil, de priester is een antisemitische vuilspuiter, de Jood is een bedrieger) en een flinterdun verhaaltje.

Een aantal zwerfkinderen en bedriegers vluchten naar Venetie nadat ze in Rome per ongeluk een Jood hebben vermoord. Hier komen ze een Joodse nep-dokter en zijn dochter tegen. De dochter en een van de zwerfjongeren worden verliefd, maar zij worden tegengewerkt door de andere zwerfjongeren en een priester die alle Joden in een getto wil opsluiten.

Cliché na cliché en moeizame scenes wisselden elkaar af en na 87 pagina’s gelezen te hebben en hier en daar nog een hap en een snap, had ik er genoeg van, ik heb het boek weggelegd.

Het is een Italiaans boek, maar als ik het goed begrijp dan hebben we in Nederland de vertaling van de Duitse versie. Waarom daarvoor is gekozen is mij een raadsel, maar ik had ook geen zin om het uit te zoeken, want ik had hier al tijd genoeg aan verspild.

Vertaling van: Das Madchen, das den Himmel berurhte
Uitgegeven in 2013
Nederlandse uitgave door uitgeverij Mistral
Nederlandse vertaling: Erika Venis
Bladzijdes: 954