Aardige jongens, Patrick Modiano

Een internaat bij Parijs. Hier heeft de hoofdpersoon zijn jeugd doorgebracht en hij haalt herinneringen op aan zijn schoolkameraden en een paar van de leraren.

We horen over de directeur die de bijnaam Pedro had, de scheikundeleraar die niet helemaal zuiver op de graat bleek te zijn en de gymdocent die altijd met zijn labrador over het landgoed liep. Het is geen nare school, er zijn sportdagen, er worden films gedraaid en over het algemeen probeert men de leerlingen een goede basis mee te geven.

Ook de schoolkameraden leren we kennen, dit waren voornamelijk jongens afkomstig uit de hogere kringen van Frankrijk, maar een goed thuis hadden ze niet. Sommigen hadden ouders in het buitenland, anderen ouders die zich totaal niet om hen bekommerden. 

Ook bleken er heel wat ouders te zijn die zich met duistere zaakjes bezig hielden. Het internaat was voor hen vooral een manier om van hun kroost af te zijn.

De hoofdpersoon komt als hij is opgegroeid wel eens iemand van vroeger tegen, waardoor de herinneringen bij hem opkomen. Tegelijkertijd komen we te weten wat er van de jongens is terechtgekomen.

Patrick Modiano schrijft over Parijs alsof Parijs een vertrouwde bekende is. Dat is voor hem natuurlijk ook zo, maar ook als je Parijs minder goed kent, weet hij met een enkele aanwijzing toch een beeld op te roepen waar het verhaal zich afspeelt. Je ziet de straten, de metrostations, de huizen en de trappen waar de personages uit de boeken rondlopen. 

Weemoed en nostalgie naar vroeger komen ook in deze roman heel sterk naar voren. De jeugd die, ondanks dat de omstandigheden soms verre van prettig waren, toch overgoten is met een kleine saus van heimwee. Een verlangen naar de onschuld, de mogelijkheden die men nog dacht te hebben en de kameraadschap. 

Uiteindelijk is iedereen elkaar uit het oog verloren en het internaat is niets meer dan een gedeeld moment in de tijd.

Van de hoop is weinig meer over en een milde triestheid heeft de plaats daarvan ingenomen. Goed terechtgekomen zijn ze niet en een mooi leven hebben de oud-leerlingen eigenlijk geen van allen, hoewel ze allemaal zulke aardige jongens waren.

Oorspronkelijke Franse titel: De si braves garcons

Oorspronkelijke uitgave 1982

Deze Nederlandse uitgave: 2014 door uitgeverij Querido

Nederlandse vertaling: Edu Borger

Bladzijdes: 215