De man die de taal van de slangen sprak, Andrus Kivirähk
Dit is weer een van die boeken die ik puur heb gekocht omdat ik de cover zo ontzettend mooi vind. Dit is, denk ik, een van de weinige
gevallen waarin de Nederlandse versie mooier is dan een buitenlandse. Ik had geen idee wat ik van een Ests boek kon verwachten, maar deze gok heeft bijzonder goed uitgepakt.
De man die de taal
van de slangen sprak is fantastisch sprookje vol magie, vreemde wezens en
droge humor. Slangen met wijze woorden, beren die achter de vrouwen aanzitten,
wolven die je kunt melken, een waanzinnige druïde, een dorp vol stommelingen,
mensapen in een boom die luizen kweken, een grootvader die kan vliegen en een jongeman
die hiertussen zijn eigen weg moet zien te vinden.
Het speelt zich af rond 1200, de tijd dat de Baltische
staten door de ridders van de Duitse orde werden gekerstend. De ‘ijzeren mannen’
en de monniken zorgen ervoor dat de oude levenswijze vergeten wordt, vaak niet
al te zachtzinnig.
Leemet is geboren in een dorp, maar zijn moeder is
teruggekeerd naar het bos, omdat de dorpse leefwijze haar niet beviel.
Toch valt het tij niet te keren, steeds meer mensen
vertrekken uit het bos om in de dorpen te gaan wonen en het land te verbouwen.
Zij voelen zich nu verheven boven de mensen die nog in het bos wonen en niets
weten van alle moderne zaken die de ijzeren mannen hebben meegenomen, hoewel ze
deze nieuwe dingen zelf ook maar half begrijpen.
Leemet leert van zijn oom Vootele de slangentaal, de taal
waarin de mensen kunnen communiceren met de dieren. Deze taal is grotendeels
vergeten en al snel is Leemet de laatste man die dit nog spreekt. Leemet is er
wel aan gewend de laatste te zijn, hij is de laatste jongen in het bos en als
hij een tijdje in het dorp woont is hij de laatste heiden in het dorp.
Uiteindelijk zal hij de laatste zijn die de Oerkikker kent,
de kikker die ooit de Esten hielp tegen hun vijanden, maar nu al duizenden
jaren slaapt en ook niet meer wakker zal worden omdat er niet genoeg mensen
meer zijn die hem met de slangentaal kunnen wekken.
Als mensen op een andere manier gaan leven, is het maar al
te gemakkelijk om hier helemaal in op te gaan en de oude levenswijze te
vergeten, of er op neer te kijken alsof het minderwaardig is. De dorpelingen
die zelf uit het bos kwamen, willen niets meer weten van hoe ze vroeger hebben
geleefd. Hun connectie met de natuur is verbroken en daardoor is het bos geen
plek meer waar je goed kunt toeven en die begrepen wordt, maar een gevaarlijke
plek vol wilde dieren en bovennatuurlijke wezens die je kwaad kunnen doen.
Anderen klampen zich juist vast aan de oude gebruiken, al is
de betekenis niet meer duidelijk en weigeren in te zien dat de wereld is
veranderd. In het bos zijn de druide en Leemets buren hier een voorbeeld van. Zij
dromen van een terugkeer naar vroeger en proberen de veranderende wereld om hen
heen te bezweren met zinloze rituelen en offers.
Leemet zit hier tussen gevangen. In het bos is hij een vrij
mens, maar is hij eenzaam, in het dorp zijn er wel mensen maar zit hij gevangen
in allerlei gebruiken en zijn de mensen onderdanig aan de hoge heren. Waar hoor je dan thuis?
Andrus Kivirähk |
De man die de taal
van de slangen sprak is een schitterend en origineel boek, waarin de
moderne manier van spreken heel leuk contrasteert met de middeleeuwse
gebruiken. Een boek waarin bijna terloops zaken als eenzaamheid en verlies,
maar ook berusting en de balans vinden tussen traditie en moderniteit aan bod komen, terwijl het door de lichte en
vooral grappige manier van schrijven nooit een depressief geheel wordt.
Andrus Kivirähk heeft
journalistiek gestudeerd en is in Estland een zeer bekend schrijver van
allerlei verschillende genres. De man
die de taal van de slangen sprak is al eerder uitgegeven in Frankrijk, waar
het enthousiast ontvangen werd. Nu is het vertaald in het Nederlands en in
november volgt een Engelse vertaling.
Mooi dat dit bijzondere boek nu meer aandacht zal krijgen,
want het is absoluut de moeite waard.
Originele Estse titel: Mees, kes teadus ussiõnu
Originele uitgave 2007
Nederlandse uitgave 2015 door uitgeverij Prometheus
Nederlandse vertaling: Jesse Niemeijer
Bladzijdes: 384
Dat klinkt ontzettend interessant. Het krijgt een hoge plaats op mijn verlanglijst, ook al omdat ik nog nooit een boek van een schrijver uit Estland heb gelezen.
BeantwoordenVerwijderenIk ook niet en eerlijk gezegd denk ik bij Estland niet meteen aan literatuur (als ik al aan Estland denk).
VerwijderenBeetje vreemd natuurlijk, want waarom zouden ze dat daar niet hebben?
Het was een gok, maar een die bijzonder goed uitpakte, ik heb echt van dit verhaal genoten!
Groetjes,
Deed het groene schutblad jou ook aan de Oerkikker denken?
BeantwoordenVerwijderenJa, dat idee had ik zeker! Prachtig, die cover.
VerwijderenGroetjes,