Kritische geluiden

Het leuke van een blog hebben is de interactie met je lezers. Reacties krijgen, soms ook van mensen die je niet kent, is heel erg fijn en waardevol. Ik probeer daarom ook vaak om te antwoorden, om te laten zien hoezeer ik het waardeer dat iemand de moeite neemt om te reageren.

Ik heb een persoonlijk blog met boekbesprekingen, het is geen opinie of discussie blog. Als ik een mening geef over een boek, tentoonstelling of bepaalde situatie, dan probeer ik dat zorgvuldig te doen, met goede argumenten en door zo min mogelijk op de persoon te spelen. De ene keer zal dit beter lukken dan de andere keer, maar ik doe mijn best om duidelijk te maken waarom iets mij niet heeft aangesproken. 

Soms heb je natuurlijk mensen die het niet met je eens zijn, en dat is geen probleem. Niet iedereen hoeft een boek dat ik prachtig vond even mooi te vinden, of een boek dat mij niet kon bekoren ook slecht te vinden.

Als iemand dat op een normale manier vertelt en daar ook nog een goed argument voor geeft, dan kan dat en dan zal ik zo’n reactie ook zeker plaatsen.

Ik heb echter ook wel eens reacties gekregen waarin een van mijn besprekingen de grond in werd geboord, vaak met argumenten die niet kloppen omdat ze mijn bespreking maar half gelezen hebben en zinnen en gedeeltes uit hun verband rukken.

Wat bezielt mensen om alleen maar iets achter te laten als: ‘jouw bespreking deugt niet’? (en dan in sterkere bewoordingen?) Wat heb je hieraan en wat voegt dit toe?

En waarom zijn dit soort reacties altijd anoniem? Hoe moeilijk is het om je naam erbij te typen?

De laatste keer dat dit gebeurde heb ik erover nagedacht of ik de reactie moest plaatsen. Ik kon het doen en antwoord geven, uitleggen hoe het echt zat. Na overleg en advies van een aantal mensen heb ik echter besloten dit niet te doen. Dit is mijn blog en ik bepaal de toon en de aard van wat er hier gezegd wordt. Reacties zijn welkom, afwijkende meningen ook, maar wel op een nette en respectvolle manier en met goede argumenten. En niet anoniem.

Ik moet denken aan Downton Abbey waar Robert, de graaf van Grantham in het vijfde seizoen een probleem had met die vriendin van Branson, die irritante schooljuf. Ze zat aan het diner en had allerlei beledigende opmerkingen en Robert zei dat ze haar mond moest houden. Ze vroeg toen of ze geen recht had op haar eigen mening en de graaf antwoordde:

‘Not that opinion. And not in this house.’

En zo denk ik er ook over.