In memoriam: Corrado (2003?-2015)
In november 2007 ging mijn geliefde kat Floortje dood en
besloot ik om mijn lege huis weer te vullen met een nieuwe kat. Het werd niet
één kat, het werden er twee.
Een kater en een poes die bij elkaar hoorden
volgens het asiel. Ze hadden samen mishandeling en verwaarlozing doorgemaakt en
mochten niet uit elkaar gehaald worden, zo waren ze aan elkaar gehecht. Voor
mij geen probleem, waar plek is voor één kat, is er ook plek voor twee.
Ik kreeg de twee cyperse beestjes mee, de lelijke asielnamen
had ik al veranderd in Corrado en Silvia, naar één van mijn favoriete
Italiaanse series.
‘Zijn het een beetje knuffelkatten?’ Had ik nog gevraagd,
maar het antwoord was een stellig ‘nee’, vooral het katertje zou té bang zijn
om ooit geknuffeld te willen worden.
Bij mij thuis schoot Silvia meteen achter de bank en Corrado
vloog op een eetkamerstoel, waar hij niet vandaan wilde komen. Maar als ik
rustig op de bank zat, zag ik langzaam Silvia stapjes door de kamer maken en
Corrado durfde op de tweede dag van de stoel af te komen. Op de derde dag
sprong hij zelfs naast me op de bank en zette hij zijn pootjes op mijn schoot.
Daar is hij eigenlijk nooit meer vandaan gegaan. Zijn plek
was altijd naast mij. Als ik op de bank zat, zat Corrado naast me, lekker tegen
mijn been aangeleund. Zat ik in de studeerkamer, dan kwam Corrado daar gezellig
op de stoel zitten om mij gezelschap te houden. Als ik ging slapen, kwam
Corrado ook op het bed liggen, de ene keer aan het voeteneinde, de andere keer
over mijn heup gedrapeerd of lekker neus aan neus met mij op het hoofdkussen.
Hij was dol op vis en geitenkaas, hield van bezoek en lekker
aangehaald worden, al kon hij nog wel enorm schrikken van een onverwachte
beweging of een hard geluid. Op het balkon kwam hij niet veel, liever lag hij
op de bank in de zon.
Sinds vorig jaar begon hij wat af te vallen. Bij de
dierenarts werd bloed afgenomen, maar er werd niets gevonden. Ik gaf Corrado
gewoon meer afwisseling en kleinere porties, maar wel vaker op de dag. Het leek
zo een tijdje goed te gaan en hij leek weer aan te komen.
Maar de laatste tijd
was het weer mis. Twee weken geleden ging hij voor controle naar de dierenarts
en toen bleek zijn gewicht onder de 2.5 kg te zijn.
Corrado was nooit een dikke
kat, maar onder de 2.5 kg is te weinig voor een volwassen kater. Hij kreeg nog
een injectie met prednison, in de hoop dat een eventuele darmontsteking
daardoor zou verminderen en de eetlust weer terug zou komen.
Tevergeefs,
Corrado at minder en minder en heel vaak likte hij alleen de saus van de
brokjes. De verse vis die ik voor hem kocht wilde hij nog wel hebben, maar dat
was dan ook alles.
Dit weekend begon hij zich ook terug te trekken, niet langer
zat hij het liefst naast mij, vaak zocht hij een verre hoek in de slaapkamer.
Ja, en dan weet je dat het einde nabij is.
Gistermiddag ben ik opnieuw naar de dierenarts geweest.
Corrado was opnieuw afgevallen, hij was zo mager dat hij eigenlijk alleen nog
maar bestond uit botjes en een bontvachtje. Gezien zijn leeftijd (waarschijnlijk ouder dan in het asiel toen geschat) en
voorgeschiedenis en alles wat er speelde was er nog maar één optie; Corrado te
laten inslapen. Hier was niets meer in mogelijk.
Corrado is op mijn schoot, terwijl ik hem aaide, rustig
ingeslapen.
Ik weet dat het de juiste beslissing is geweest, maar
gemakkelijk viel het me niet. Ergens had ik nog een vage hoop dat hij nog
ettelijke maanden mee zou kunnen gaan, ik had niet verwacht met een lege
vervoersbox weer terug naar huis te moeten.
Ik ben blij dat ik Silvia nog thuis heb, al kan ik haar
natuurlijk niet goed uitleggen waarom Corrado niet meer thuis is gekomen.
Mijn lieve, dappere, mooie Corrado, dank je wel voor de
afgelopen jaren. Ik hoop dat jij het leven bij mij nog plezierig hebt gevonden,
ik was in ieder geval heel blij dat je bij me was.
Ik ga je missen, mijn
lieverd.
Wat een mooi dier. Sterkte met het verlies!
BeantwoordenVerwijderenAch, wat een vreselijk nieuws. Ik weet hoe erg het is om een geliefde kat te verliezen. Je blijft hem altijd een beetje missen, want elke kat is uniek. Heel veel sterkte.
BeantwoordenVerwijderenEen kat in huis is heel gezellig, ik heb er geen, maar Saartje van de buurvrouw komt vaak even buurten. Ik kan mij het gemis heel goed voorstellen, zeker bij een kat met zo'n geschiedenis.
BeantwoordenVerwijderenDank jullie wel voor jullie lieve woorden. Het gemis is groot, al troost het me echt dat ik er bij was en dat hij tot het einde toe mijn aanwezigheid heeft gevoeld. En hij heeft niet geleden, dat is ook heel belangrijk.
BeantwoordenVerwijderengroetjes,
Snik. Snik. Snik.
BeantwoordenVerwijderenMaar wat een mooie grafrede.
Mooi eerbetoon voor Corrado. Fijn dat hij het zo goed had na het asiel. Sterkte met het gemis!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Wim
Ach, die lieve kat die zo mooi bij het boek Waterschapsheuvel poseerde. Heel veel sterkte, Bettina.
BeantwoordenVerwijderenOch meid, wat erg! Ik weet ook wat het is, het blijft een vreselijke klus ook al weet je dat het niet anders kan. Ik zit bijna zelf te huilen bij zo'n verhaal. Sterkte hoor, en geef Silvia maar een extra knuffel!
BeantwoordenVerwijderenNiet leuk, ik heb er ook twee waarvan één ouwe dibbes van 15. Wordt ook mager, onvast ter poot, dus ik hoop dat hij het nog even vol houdt...sterkte daar!
BeantwoordenVerwijderenHoi Bettina, sterkte met de dood van Corrado. Een mooi in memoriam. Groetjes, Erik
BeantwoordenVerwijderenDank jullie allemaal voor jullie lieve woorden. Ik was een paar dagen weg en kon daarom niet meteen antwoorden, maar jullie medeleven heeft me echt goed gedaan. Dank jullie wel.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,