In memoriam: Corrado (2003?-2015)

In november 2007 ging mijn geliefde kat Floortje dood en besloot ik om mijn lege huis weer te vullen met een nieuwe kat. Het werd niet één kat, het werden er twee. 

Een kater en een poes die bij elkaar hoorden volgens het asiel. Ze hadden samen mishandeling en verwaarlozing doorgemaakt en mochten niet uit elkaar gehaald worden, zo waren ze aan elkaar gehecht. Voor mij geen probleem, waar plek is voor één kat, is er ook plek voor twee.

Ik kreeg de twee cyperse beestjes mee, de lelijke asielnamen had ik al veranderd in Corrado en Silvia, naar één van mijn favoriete Italiaanse series.

‘Zijn het een beetje knuffelkatten?’ Had ik nog gevraagd, maar het antwoord was een stellig ‘nee’, vooral het katertje zou té bang zijn om ooit geknuffeld te willen worden.

Bij mij thuis schoot Silvia meteen achter de bank en Corrado vloog op een eetkamerstoel, waar hij niet vandaan wilde komen. Maar als ik rustig op de bank zat, zag ik langzaam Silvia stapjes door de kamer maken en Corrado durfde op de tweede dag van de stoel af te komen. Op de derde dag sprong hij zelfs naast me op de bank en zette hij zijn pootjes op mijn schoot.

Daar is hij eigenlijk nooit meer vandaan gegaan. Zijn plek was altijd naast mij. Als ik op de bank zat, zat Corrado naast me, lekker tegen mijn been aangeleund. Zat ik in de studeerkamer, dan kwam Corrado daar gezellig op de stoel zitten om mij gezelschap te houden. Als ik ging slapen, kwam Corrado ook op het bed liggen, de ene keer aan het voeteneinde, de andere keer over mijn heup gedrapeerd of lekker neus aan neus met mij op het hoofdkussen.

Hij was dol op vis en geitenkaas, hield van bezoek en lekker aangehaald worden, al kon hij nog wel enorm schrikken van een onverwachte beweging of een hard geluid. Op het balkon kwam hij niet veel, liever lag hij op de bank in de zon. 

Sinds vorig jaar begon hij wat af te vallen. Bij de dierenarts werd bloed afgenomen, maar er werd niets gevonden. Ik gaf Corrado gewoon meer afwisseling en kleinere porties, maar wel vaker op de dag. Het leek zo een tijdje goed te gaan en hij leek weer aan te komen. 

Maar de laatste tijd was het weer mis. Twee weken geleden ging hij voor controle naar de dierenarts en toen bleek zijn gewicht onder de 2.5 kg te zijn. 

Corrado was nooit een dikke kat, maar onder de 2.5 kg is te weinig voor een volwassen kater. Hij kreeg nog een injectie met prednison, in de hoop dat een eventuele darmontsteking daardoor zou verminderen en de eetlust weer terug zou komen. 

Tevergeefs, Corrado at minder en minder en heel vaak likte hij alleen de saus van de brokjes. De verse vis die ik voor hem kocht wilde hij nog wel hebben, maar dat was dan ook alles.

Dit weekend begon hij zich ook terug te trekken, niet langer zat hij het liefst naast mij, vaak zocht hij een verre hoek in de slaapkamer. Ja, en dan weet je dat het einde nabij is. 

Gistermiddag ben ik opnieuw naar de dierenarts geweest. Corrado was opnieuw afgevallen, hij was zo mager dat hij eigenlijk alleen nog maar bestond uit botjes en een bontvachtje. Gezien zijn leeftijd (waarschijnlijk ouder dan in het asiel toen geschat) en voorgeschiedenis en alles wat er speelde was er nog maar één optie; Corrado te laten inslapen. Hier was niets meer in mogelijk.

Corrado is op mijn schoot, terwijl ik hem aaide, rustig ingeslapen.

Ik weet dat het de juiste beslissing is geweest, maar gemakkelijk viel het me niet. Ergens had ik nog een vage hoop dat hij nog ettelijke maanden mee zou kunnen gaan, ik had niet verwacht met een lege vervoersbox weer terug naar huis te moeten.

Ik ben blij dat ik Silvia nog thuis heb, al kan ik haar natuurlijk niet goed uitleggen waarom Corrado niet meer thuis is gekomen.  

Mijn lieve, dappere, mooie Corrado, dank je wel voor de afgelopen jaren. Ik hoop dat jij het leven bij mij nog plezierig hebt gevonden, ik was in ieder geval heel blij dat je bij me was. 

Ik ga je missen, mijn lieverd.