De mooie zomer, Cesare Pavese

Als je nog net geen twintig bent, heb je eigenlijk nog geen weet van de wereld. Je bent geen adolescent meer, maar echt volwassen ben je ook nog niet. Alles voel je ook nog zo scherp en nuances zijn er niet. Onzekerheid over je zelf en je plaats in de wereld, hoe je om moet gaan met anderen, vooral met de andere sekse, maakt elke dag tot een worsteling.

Zo ongeveer ervaren de hoofdpersonen in De mooie zomer het leven. De jonge mensen in deze drie novelles proberen hun plek te vinden, maar gemakkelijk is dat niet.

In De mooie zomer gaat het verhaal over Ginia, een meisje van 16, die opkijkt naar haar vriendin Amelia. Amelia is een stuk vrijer dan Ginia en poseert bijvoorbeeld voor schilders. Ergens wil Ginia net zo vrij en onbevangen zijn, net zo volwassen zijn en ze laat zich door Amelia meeslepen in een affaire met de schilder Guido. Niet dat ze hier veel plezier aan beleeft, het is meer dat dit er nu eenmaal bij hoort als je volwassen wilt worden.

De duivel op de heuvels gaat over een vriendschap tussen een paar jongens. De hoofdpersoon vertelt over hun tochten door nachtelijk Turijn en vooral de zomervakantie op de boerderij van hun vriend Oreste, waar ze ook betrokken raken bij het leven van de rijke Poli, die zichzelf met drank en drugs ten gronde richt. 

We leren de hoofdpersoon niet bij naam kennen en hij blijft het hele verhaal een buitenstaander, hij voelt zichzelf nooit echt betrokken bij de anderen. Heel mooi is in dit verhaal de tegenstelling tussen de puurheid en de eerlijkheid van het platteland in de zomer, tegenover de gekunsteldheid van de hogere kringen in de stad.  

Vriendinnen wordt verteld door Clelia, een jonge vrouw, die terugkeert van Rome naar Turijn, om de opening van een kledingwinkel voor te bereiden. Ze heeft in Rome carrière gemaakt en hoopt nu in Turijn aan te sluiten bij de hogere klassen waar ze als jong meisje altijd van droomde. Als ze in haar hotel is, blijkt er een meisje een zelfmoordpoging te hebben gedaan. Langzaam leert Clelia de mensen kennen die erbij betrokken zijn en beseft ze de valsheid van schone schijn.

De mooie zomer bestaat uit drie verhalen die niet tegelijkertijd geschreven waren, maar wel samen uitkwamen. Er zijn namelijk wel veel overeenkomsten te noemen, zoals hoe moeilijk het is om je los te maken uit een vriendschap, zelfs al weet je in je hart dat die vriendschap niet goed voor je is. Ginia kan zich niet losmaken van Amelia, de jongeman niet van zijn vrienden en Rosetta niet van Momina. 

Tegelijkertijd is het ook duidelijk dat slecht leven bestraft wordt, in die zin geeft Pavese een oordeel in zijn verhalen mee en een duidelijke moraal. Amelia loopt syfilis op, met Poli loopt het ook niet goed af en het groepje vrouwen in Vriendinnen leidt uiteindelijk een leeg leven.

Toen het boek uitkwam, had het veel succes en Cesare Pavese won hiermee in 1950 de literaire prijs de Premio Strega. Korte tijd later pleegde hij zelfmoord, want gelukkig was hij zelf al jaren niet meer.

Cesare Pavese

Ik heb deze zomer De mooie zomer met veel plezier gelezen.

In een vrij sobere stijl en korte dialogen weet hij je mee te nemen naar de verschillende situaties, zoals het schildersatelier, de modderpoel in de heuvels of de hotels waar de verhalen zich afspelen en waar de pijnlijke situaties en de gevoelens van onmacht maar al te duidelijk worden. Hierdoor herinner je je zelf ook weer hoe moeilijk die tijd was en hoe heftig je soms de dingen kon voelen. 

Pavese was zelf geen jong-volwassene meer toen hij deze verhalen schreef, maar moeiteloos weet hij de worsteling en de eenzaamheid weer op te roepen.

Knap vind ik hoe hij zowel bij de vrouwelijke als de mannelijke hoofdpersonen dit op verschillende manieren weet te doen en ook duidelijk maakt waar ze zich mee bezig houden, want voor jongens en meisjes zit hier een behoorlijk verschil in. 

De stemmen zijn ook in alle gevallen anders, Cesare Pavese houdt hier rekening met leeftijd, milieu en levenservaring. Cesare Pavese toont hiermee aan dat hij een bijzonder goed schrijver is die niet alleen heel goed kon observeren en zich kon inleven in anderen, maar dit vervolgens ook nog uitstekend op papier wist te krijgen. 

Kortom, opnieuw een Italiaanse roman die zeer de moeite waard is.

Originele Italiaanse titels: La bella estate, La diavolo sulle colline en Tra donne sole

Uitgegeven in 1949

Deze Nederlandse uitgave in 2015 (al eerder apart uitgegeven in 1994, 1993 en 1989), door Uitgeverij De bezige bij.

Nederlandse vertaling: Martine Vosmaer en Anton Haakman

Bladzijdes: 392