Het stedelijk museum in Amsterdam

Kazimir Malevich

Afgelopen zaterdag zijn mijn tante E. en ik naar het Stedelijk Museum in Amsterdam geweest, nog voor de verjaardag van tante E.

Nu ben ik zelf niet zo’n heel grote liefhebber van heel moderne kunst, maar dat wil niet zeggen dat ik abstracte werken niet kan waarderen. En er viel veel te waarderen, zeker op de begane grond. Hier was de collectie van 1900-1950 ondergebracht en dat is toch wel mijn favoriete periode. Hier waren werken te zien van Picasso, Breitner, Charley Toorop, Karel Appel en Kandinski. Erg leuk om in een zaal te staan en een aantal werken niet mooi te vinden, op twee na, die dan van Kandinski blijken te zijn.

 

Ook hadden ze veel werken van mijn grote favoriet Kazimir Malevich. Ik houd van Malevich en ik was blij een aantal voorbeelden te zien van zijn meer figuratieve werk én van zijn latere werk. Vooral de werken met wit op wit vind ik erg mooi. Ook hadden ze prachtige tekeningen van hem, een hele zaal vol.  

Malevich, de houthakker (1912)

Malevich, Suprematie van de geest (1920)



Op de beneden verdieping hadden ze ook de toegepaste kunst van 1900-nu en hier heb ik prachtige voorbeelden gezien van meubels, affiches, sieraden, lampen, serviezen, keukengerei etc.

Op de bovenverdieping hingen en stonden de werken uit de periode 1950-nu. Een paar leuke dingen gezien, een paar dingen waar ik erg om moest lachen en een paar echt mooie. Mooi waren de werken van Piero Manzoni, die veel in wit werkte, maar waar de lijnen, de vlakken en de schaduwen heel bijzonder waren.

Piero Manzoni, Achrome (1959)

Maar er was ook ongelofelijke zooi te zien, twee plastic pedaalemmers met vier lavalampen op een rijtje zijn voor mij geen kunst. Net zomin als de grijze tegels op de vloer of de foto van de urinerende man waar ik vrij argeloos opeens voor stond. Sommige dingen wíl ik helemaal niet zien. En dan denk ik ‘jongens, als jullie deze ongein kopen van mijn belastinggeld, stop dan die subsidie maar’.

Er was ook een tentoonstelling van de kunstenaar Mike Kelley, maar ik vrees dat die me ook niet kon bekoren. Een paar plastic stoelen, speelgoed op de grond en een luidspreker waar geblaf en gemiauw uit te horen zijn, of allerlei installaties met veel geluid en licht en gedoe, ik werd er moe van en niet op een goede manier.

Mike Kelley, Odelisque (2010)

Gelukkig kan ik zeggen dat ik toch voldoende moois gezien heb om het een heel geslaagde dag te noemen (en een gezellige, maar dat spreekt voor zich)

Willem de Kooning, Rosyfingerd dawn