Van oude mensen (deel 3)

Al eerder vertelde ik dat mijn oma sinds vorig jaar december hier in een verzorgingstehuis zit. Hoewel we blij zijn dat oma dichtbij woont en dat er dagelijks meerdere keren mensen bij haar over de vloer komen en ze goed in de gaten wordt gehouden, verbazen wij ons ook. Wij verbazen ons bijna dagelijks over de vele domme dingen, stompzinnige dingen en frustrerende dingen die er gebeuren, met als grote reden dat ze daar absoluut niet efficiënt werken en ze van elkaar niet lijken te weten wat ze doen. Eigenlijk ergeren we ons daar enorm aan.

Het voorbeeld van het incontinentiemateriaal heb ik al eens gegeven (Hier), het heeft maanden geduurd voor dit eindelijk enigszins in orde was en mijn oma kreeg wat ze nodig had.

Verder zijn er nog incidenten met afdelingen die langs elkaar heen werken en bijvoorbeeld niet weten wie de eerste contactpersoon is, terwijl dit vanaf dag 1 is genoteerd. Ook wordt er informatie niet doorgegeven aan de familie zoals doktersafspraken of hypo’s die mijn oma krijgt. Een tijdje geleden heeft men zelfs vergeten mijn oma een maaltijd te brengen en hebben ze haar gewoon overgeslagen met het uitdelen van het warm eten. Dat is gelukkig maar één keer voorgekomen, maar toch.

Het grote probleem in de afgelopen tijd is de was geweest.
Toen mijn oma in het tehuis kwam is afgesproken dat mijn moeder de bovenkleding zou wassen en dat de rest; lakens, handdoeken etc (platgoed) en ondergoed (lijfgoed) door hun wasserij gedaan zou worden. Alles dat door hen gewassen moet worden is door de linnenkamer gemerkt. Voordat dat trouwens geregeld was, waren we ook twee maanden verder, maar goed, de merkjes zaten eindelijk in het wasgoed.
In het ophalen van de was zit trouwens geen enkel systeem, regelmatig moet er bij de verzorging aangegeven worden dat de wasmand wel erg vol zit en moeten we vragen of die geleegd kan worden.
Nu blijkt dat ze vinden dat wij iets verkeerd doen, omdat het ondergoed van mijn oma in de wasmand voor de wasserij gaat. Volgens hen moet alles gewassen worden door de familie. Wat blijkt nu, na tien maanden gezeur en gedoe hierover, is volgens hun systeem onderkleding ook bovenkleding. Dus als je de bovenkleding wilt wassen, dan moet je ook het ondergoed wassen. Logisch, nietwaar? Vonden wij ook.

Op school hebben wij een systeem om alle informatie van leerlingen snel bij de hand te hebben, een leerlingenvolgsysteem. Ongetwijfeld is er ook zo’n soort systeem voor verzorgingshuizen, een 'bewonersvolgsysteem'. Mocht dat er niet zijn (wat ik me niet kan voorstellen) dan is er altijd nog excell en google docs en dan zet je zelf iets in elkaar.

Hoe moeilijk is het om ervoor te zorgen dat van alle bewoners de gegevens bij elkaar staan en dat elke verzorgende hier toegang toe heeft? Bijna iedereen heeft een smartphone of een tablet tegenwoordig. Op die manier weet elke verzorgende wat er bij die bewoner gedaan moet worden, (wel was meenemen of niet, wel brood smeren of niet, bed opmaken of niet, haar wassen of niet, medicijnen etc) en werken ze niet langs elkaar heen.

Het hoofd van de afdeling zal hier echter niet opkomen, die schrijft mails met zoveel spelfouten, grammaticale fouten en met zo’n slechte zinsbouw, dat mijn  mentorleerlingen betere mails kunnen schrijven. Dit is geen overdrijving, dit bedoel ik letterlijk. Deze vrouw die de zorg van mijn oma moet coördineren schrijft slechtere mails dan een gemiddelde 14 jarige leerling uit mijn tweede klas van de mavo. 

Wordt er aan haar iets gevraagd of als men duidelijkheid wil hebben, dan voelt ze zich meteen aangevallen en gaat ze in de verdediging.

Tsa, de hertogin-weduwe van Grantham had in Dowton Abbey gelijk toen ze eens zei dat er een groot gevaar in zit als middelmatige mensen teveel macht krijgen. Helaas is mijn oma er het dupe van.
Laat ik ten overvloede nog maar eens zeggen dat er heel veel lieve, goedbedoelende mensen werken die echt proberen om goed voor mijn oma te zorgen. Hartelijk en vol geduld. Dat is het probleem ook niet. Maar het zou toch zoveel beter moeten kunnen.