De huisgenoten, Sarah Waters

Frances Wray en haar moeder wonen in een groot, vervallen huis in Londen. Het is 1922 en de Eerste Wereldoorlog heeft zijn sporen achtergelaten. De beide broers van Frances zijn omgekomen in de loopgraven en toen haar vader overleed, bleek hij grote schulden te hebben opgebouwd. De Wrays kunnen zich niets meer veroorloven en Frances, die in haar jongere jaren een suffragette was, heeft zich nu geschikt in haar rol als huishoudster en verzorgster voor haar moeder.

Om aan geld te komen, nemen ze huurders in huis. Dit echtpaar, Leonard en Lilian Barber, is van minder goede komaf dan de Wrays. Hij is een wat snoeverige man die flirt met Frances waardoor ze zich ongemakkelijk voelt, en zij is een oppervlakkige vrouw die vooral bezig is haar woonvertrekken op te dirken met smakeloze snuisterijen. Frances en haar moeder kunnen maar moeilijk wennen aan het feit dat ze hun privacy kwijt zijn en dat ze voortaan hun huis moeten delen.

Maar omdat ze elkaar regelmatig tegenkomen, leren Frances en Lilian elkaar noodgedwongen beter kennen en uiteindelijk groeit er een band tussen hen die grote gevolgen zal hebben, voor alle betrokkenen.

Sarah Waters is heel goed in het scheppen van sfeer en een tijdsbeeld, door bijvoorbeeld heel veel details te geven. Dit doet ze heel knap. De verhouding die verandert naarmate Frances Leonard en Lilian beter leert kennen is ook goed opgebouwd.

Sommige scènes duren echter wel erg lang, zoals het feestje waar Lilian Frances mee naar toe neemt of de avond die Frances bij de Barbers doorbrengt. Deze zijn vervelend om te lezen omdat ze maar door blijven gaan.

Sommige andere scènes konden voor mij ook wel iets minder, er is een bepaald stuk in het boek waarbij ik grote gedeeltes heb overgesprongen omdat ik niet op deze details zat te wachten. Sommige onderwerpen hoef je niet zo uitgebreid met alle bloederige details die bladzijdes lang doorgaan, te beschrijven.

De huisgenoten is niet alleen een verhaal over een liefdesrelatie, op een gegeven moment wordt het bijna een thriller en daarna een rechtbankdrama. Jammer alleen dat ik voor geen van de personen in het boek ook maar enige sympathie kon opbrengen. Voornamelijk omdat ik geen enkel begrip had voor wat er uiteindelijk gebeurde en hoe daarop door hen werd gereageerd.

Dat het uiteindelijk goed kwam, is namelijk niet te danken aan de hoofdrolspeelsters, die zich lafhartig op de achtergrond hielden, uit angst voor hun eigen hachje, maar aan een buitenstaander, en dat maakte de hoofdpersonen er niet aangenamer op.

Een verhouding die zijn wortels heeft in overspel, leugens, bedrog en lafheid heeft volgens mij geen toekomst. Zelfs al wil Sarah Waters je misschien doen geloven dat dit voor deze twee wel mogelijk is. Ik ga er echter van uit dat zij hun gerechtigheid niet zullen ontlopen.

Kortom, een redelijke historische roman, met twee hoofdpersonen zonder enige morele moed.  Ik had op iets meer gehoopt.  

Oorspronkelijke titel: The paying guests

Uitgegeven in 2014
Nederlandse uitgave 2014 door uitgeverij Nijgh en van Ditmar
Nederlandse vertaling: Nico Groen, Sjaak de Jong en Marijke Versluys
Bladzijdes: 556