Dit zijn de namen, Tommy Wieringa

Pontus Beg is politiecommissaris. Hij heeft zijn fouten, maar probeert zich staande te houden in een wereld vol corruptie. Hij bestudeert de oude Chinese filosofen en wilde dat hij in de tijd van Confucius leefde, toen was de wereld tenminste geordend en overzichtelijk.

Als hij de rabbi (en de laatste Jood) van de stad ontmoet en met hem aan de praat raakt, rijst bij Pontus het vermoeden dat hij misschien zelf van Joodse afkomst is. Hij begint het Jodendom te bestuderen en voor het eerst heeft hij het gevoel dat hij ergens thuis hoort, bij iets dat groter en ouders is dan alles wat hij zich kan voorstellen. De studie is niet gemakkelijk, want Pontus neemt de dingen niet zomaar aan, maar hij doet oprecht zijn best om, nu hij dan eenmaal Joods is, zich aan de regels te houden.

Tegelijkertijd is er een groep mensen bezig met een barre tocht, dwars door de onbarmhartige steppe, op zoek naar een betere toekomst. Ze weten niet waar ze uit zullen komen en de onzekerheid of ze de volgende dag nog zullen halen maakt dat menselijkheid en medeleven snel verdwijnen. Het recht van de sterkste geldt, alles om te overleven.

Binnen elke groep is er één die er niet bij past, en in deze groep is dat niet anders. Het is de zwarte man, de Ethiopiër die zich nog het meest menselijk toont van de hele troep wilden, maar die daden van medeleven worden hem niet in dank afgenomen, je zal maar dankbaar moeten zijn aan zo´n rare zwarte man. De groep keert zich dan ook tegen de zwarte man.

Vanuit een groep mensen die zo lang geleden op zoek naar een betere toekomst door de woestijn zwierf, naar een groep mensen die nu op zoek naar een betere toekomst als zwervers in de stad aankomen, is geen grote stap. Pontus is getroffen door de overeenkomsten en hij interesseert zich voor de groep. En als er in de bage een gruwelijke vondst wordt gedaan, blijkt dat Pontus Beg zich als politie- commissaris met deze mensen moet bezighouden en hun verhaal moet achterhalen.

Dit zijn de namen kwam voor mij wat moeilijk op gang. Dit komt, denk ik, omdat niet precies duidelijk wordt waar en wanneer het verhaal zich afspeelt. Ik wil graag weten waar en vooral wanneer ik ben in het verhaal, dan kan ik het plaatsen. Nu werd alleen duidelijk dat het zich in het nu (of enkele jaren geleden) afspeelt en dat het waarschijnlijk in één (denkbeeldige) voormalige Sovjet republiek is gesitueerd.

Maar al snel raakte het verhaal me en begon ik het mooi te vinden, vooral de parallellen die Pontus ziet tussen het oude verhaal en het nieuwe en de zoektocht van Pontus naar zijn wortels worden mooi en invoelend beschreven.

Wel had ik moeite met de manier waarop de mensen in de groep tijdens de tocht met elkaar omgingen. Ik hoop toch echt dat in werkelijkheid mensen zich niet zo laten verworden tot de meest basale en bijna dierlijke vorm, want volgens mij kom je, zeker als groep, een stuk verder als je samenwerkt en voor elkaar zorgt. Ik vond dat Tommy Wieringa in Dit zijn de namen daarmee een vrij duistere kijk op mensen heeft, in ieder geval op deze groep mensen.

Het einde is mooi gevonden, als Pontus een manier vindt om iemand van de groep te redden en tegelijkertijd zijn eigen erfenis door te geven.

Al met al een bijzonder boek.

Uitgegeven in 2012 door uitgeverij De bezige bij

Bladzijdes: 301