Het zwart en het zilver, Paolo Giordano

Een echtpaar neemt een oudere vrouw in dienst als de eerste zwangerschap niet helemaal goed verloopt en complete bedrust geadviseerd wordt. Ze blijft bij hen als het kind geboren is en speelt een steeds grote rol als verzorgster en vertrouwelinge. Zij is degene die ervoor zorgt dat alles werkt en loopt zoals het moet en die alles bij elkaar houdt. Dan wordt Signora A. ernstig ziek en de vraag is of ze het zonder haar kunnen redden. Zijn zij en is hun huwelijk sterk genoeg om het ook alleen aan te kunnen?

Van Paolo Giordano heb ik eerst De eenzaamheid van de priemgetallen gelezen en die vond ik prachtig. Daarna kwam Het menselijk lichaam en die was mooi. Ik was dan ook erg blij dat dit nieuwe boek uitkwam en ik stelde me er erg veel van voor. Misschien wel teveel, dat kan, want als ik eerlijk ben dan valt Het zwart en het zilver me behoorlijk tegen. 
Ik heb het gevoel dat Giordano lijdt aan het Donna Tart-syndroom; eerst met een geweldig debuut komen en dat nooit meer kunnen evenaren.

Het zwart en het zilver is een kort verhaal, slechts 157 bladzijdes, maar dat kan het probleem niet zijn, ook korte boeken kunnen je leesplezier en een prachtige ervaring bezorgen.

Misschien ligt het aan het feit dat ik ziek was toen ik het las en ik er daarom weinig aan vond, dat is ook heel goed mogelijk. Een ander zal misschien helemaal niet in deze bespreking kunnen vinden en het boek prachtig vinden.

Maar ik kon hier in ieder geval niet inkomen; het verhaal boeide me niet en de mensen die erin voorkwamen hadden niets waardoor het me ook maar iets kon schelen wat er met hen gebeurde. Ik vond ze zelfs ronduit vervelend, tot het kleine kind aan toe (wat een irritant ventje). 

Waar het precies aan ligt, weet ik niet, maar hoewel ik dit boek ontzettend graag heel mooi wilde vinden, kom ik niet verder dan: 'Mwah’.
Ik had van Giordano meer verwacht/gehoopt dan dat.

Oorspronkelijke Italiaanse titel: Il nero e l’argento

Uitgegeven in 2014
Nederlandse uitgave 2014 door uitgeverij De bezige bij
Nederlandse vertaling: Mieke Geuzenbroek en Pietha de Voogd
Bladzijdes: 157