The bone clocks, David Mitchell

Wat is dit een lastig boek om een goede bespreking van te maken. Ik heb er enorm mee geworsteld en eerlijk gezegd ben ik er nog niet helemaal zeker van dat het gelukt is, maar dit is het beste dat ik ervan kon maken. J

Ik heb van David Mitchell alleen eerder De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet gelezen, dat ik erg mooi vond, zijn andere werk ken ik echter niet.

The bone clocks in opgedeeld in 6 delen, die in elkaar overlopen en met elkaar te maken hebben. De tijd spant van 1984 tot 2043.

De hoofdpersoon is Holly Sykes, vanuit haar gezichtspunt worden deel 1 en deel 6 verteld en in de andere delen komt ze ook voor.

In 1984 is Holly een vijftienjarige die ruzie heeft met haar moeder over een heel fout vriendje en daarom loopt ze weg van huis. Op haar tocht komt ze een vrouw met de naam Esther Little tegen, die haar schijnt te kennen. Holly maakt een aantal dingen mee, die eigenlijk niet kunnen gebeuren omdat ze onmogelijk zijn. We komen er ook achter dat Holly als klein kind al dingen kon zien en met mensen kon praten die er niet waren, tot ze na een bezoek aan een psychiater toen ze zeven was, hiervan is genezen.

In deel twee leren we de amorele Hugo Lamb kennen die een korte verhouding krijgt met Holly als ze allebei in Zwitserland zijn.

In deel drie komt Holly’s partner en de vader van haar kind aan het woord, die een gewaardeerde oorlogscorrespondent is en niet los kan komen van zijn ervaringen in Irak.

In deel vier maken we kennis met de schrijver Crispin Hershey die Holly leert kennen op een literair festival en eerst niets van dat maffe wijf moet hebben, maar toch met haar bevriend wordt. Uiteindelijk moet Crispin de prijs betalen voor iets dat hij ooit uit wraak heeft gedaan.

In al deze delen komt al naar voren dat er in de wereld iets aan de hand is, iets bovennatuurlijks. En dat er een keuze gemaakt moet worden tussen goed en kwaad. Al eeuwenlang is er een strijd gaande tussen deze twee waar gewone mensen soms bij betrokken worden, zoals Holly erbij betrokken wordt.

In deel vijf krijgt Holly de uitleg hoe alles precies zit, en wij als lezers dus eindelijk ook. Het blijkt dat er in de wereld twee groepen mensen zijn die het eeuwige leven hebben, zij zijn de zogenaamde Atemporals. Hierin is het onderscheid te maken tussen de Horologists, de mensen die elke keer opnieuw geboren worden en hun herinneringen meenemen in het nieuwe leven en de Anchorites, die de eeuwige jeugd alleen kunnen verkrijgen door zielen van anderen te offeren. Tussen deze twee groepen is heuse oorlog gaande op leven en dood, met goed en kwaad en de hele mensheid als inzet.

Het ongeloofwaardigheidsgehalte van The bone clocks is hoog, maar gek genoeg maakt dit weinig uit. Door de manier waarop Mitchell schrijft, blijf je doorlezen. Holly is een pittig mens met een sarcastische manier van observeren, dat ik erg leuk vond om te lezen. Ook de andere personen weet hij goed te vangen, elk op hun eigen manier. De vele verwijzingen naar andere boeken (waaronder die van hemzelf), schrijvers en kunstwerken (waarvan ik denk ik de helft er nog niet eens heb uitgehaald) maakten het ook nog eens leuk puzzelen.

Gek genoeg vond ik deel vijf, waarin de alle gekke gebeurtenissen worden opgelost en de strijd  tussen Horologists en Anchorites wordt uitgevochten nog het minste deel. De manier waarop de strijd wordt beslist overtuigde niet en erg interessant wilde dit ook maar niet worden. Eigenlijk viel deze epische strijd gewoon tegen, want de tegenstanders waren een tikje klungelig en de goeden eigenlijk ook. De grootse opbouw werd uiteindelijk niet waargemaakt, ik bleef achter met het idee; 'is dit alles? Is hier al dat gedoe voor nodig geweest?'.

Het laatste stuk, deel zes, was dan weer briljant wat mij betreft. Hierin is het 2043 en Holly zorgt in Ierland voor haar kleinkinderen. Er is echter een grote wereldwijde crisis op elk gebied geweest en de beschaving is in elkaar gestort. De manier waarop David Mitchell deze nieuwe, vreselijke wereld weet te beschrijven, grijpt je bij de keel.

Kortom, The bone clocks is een bijzonder boek van een zeer goede verteller, maar niet elk gedeelte is even sterk. 

Hier de besprekingen van andere mensen:
Joke van Boekhappen: HIER
Hella van Heldinne's reis: HIER
Anna van Anna's leesreis HIER
Barbara van Lalagé leest HIER

Uitgegeven in 2014

Bladzijdes: 595
In december 2014 komt de Nederlandse vertaling uit: Tijdmeters